Lady en de vagebond

[i]co-column Sylvia1 en LouisP[/i]

Na een pittige klimpartij is daar ineens het imposante gebouw, gestut op hoge boogbruggen over het dal. De stijl doet me denken aan Gaudi, maar ik kan het niet echt plaatsen. Geen kasteel, geen kerk, geen fort. Rechts van me staan honderden kraampjes in parallel lopende weggetjes. Ze ademen de zoete geur van ulevellen, ijs, lolly’s en popcorn. Er staan lange rijen, meisjes met roze rokjes die omhoog waaien in de wind. Moeders met getoupeerde suikerspinnen op hun hoofd. Mmm..heerlijk die zoete geur!
Laat die rokjes maar waaien! Hier worden geen kippetjes meer kaal geplukt en klaargemaakt zoals vroeger. Het is een paradijsje. En niet in de zin zoals het bordeel dat er vroeger gevestigd was. Het is een multifunctionele plaats waar liefhebbers van onze grootste vrienden elkaar kunnen ontmoeten. Al goed dat de bordeeluitbaatster, Madame Celine, inmiddels de SM-kamer volledig had ingericht. Er hangen verschillende kettingen, kleurige halsbanden met of zonder pinnetjes en hier en daar ogen en haken aan de muur. En zweepjes. Van die zachte, van die onschuldige, die géén pijn kunnen doen. Hmm..heerlijk die geur, die zoete geur.

Voetje voor voetje schuifel ik richting de ingang van het gebouw. Ik kan mijn ogen er niet vanaf houden. Jarenlang heb ik hiervan gedroomd. Dan zie ik tussen het hoge gras iets bruins liggen. Mijn nekharen gaan recht overeind staan. Ik steek mijn hand uit om mijn plaatsje in de rij te bewaren en zet een flinke stap zijwaarts in de richting van het natte krulletje. Met mijn ogen dicht snuif ik de lucht op door mijn neus. Ja hoor, tussen de zoete geur ruik ik een dun sliertje onvervalste hondendrol. Tranen prikken in mijn ogen. Dit kan geen toeval zijn, dit is een voorteken. Vastberadener dan ooit herneem ik mijn plaats in de rij. Als in een visioen zie ik een enorme reuzenhondendrol boven de ingang hangen. Het is schitterend. Perfect. Zo zal het zijn. Hmm….heerlijk die geur! Die zoete geur! Het gaat mooi worden. Bijzonder!

Ruw wordt er aan mijn jas getrokken. ‘Hee juffie, waar gaan wij naartoe? Netjes in de rij blijven, niet voordringen!’ Met een ruk draai ik me om. Er staat een boom van een kerel achter me. Leren jack, typisch zo’n motortype, maar dan een van de slechte tak. In een reflex krimp ik in elkaar. Maar nee, vandaag niet. Dit is mijn dag! Ik recht mijn schouders, kijk hem recht in zijn ene oog aan! Het andere oog loenst buiten mijn blikveld. Ik antwoord met vaste stem: ‘Ik? Ik ben toevallig de nieuwe eigenaar van dit optrekje… meneer.’ ‘Verrek! Ben jij dat! Nou, ik weet dat hier vroeger lekkere kippetjes zaten, maar dat ik er hier eentje zou tegenkomen die nog wel haantje de voorste wil spelen! Dat had ik niet verwacht! Maar nu ik je hier toch tref. Heb je misschien nog een goedkope en goede knecht nodig? Hondstrouw en met een neus voor zaakjes. Als ik je knappe smoeltje zo eens bekijk kun je me goed gebruiken om opdringerige reuen met hun kwijlende mannetjesblik van je mooie lijf te houden!’
Enigszins uit het veld geslagen kijkt ze hem aan. Typisch zo’n vrouwenjager die met zijn gladde praatjes ieder vrouwtje gewillig en nat tussen de dekens praat. Daar trapt ze niet in. Zeker niet nu haar droom binnen handbereik ligt. Aan de andere kant, een goedkope werkkracht is wel precies wat ze nog nodig heeft. Ze pakt zijn hand. Stevig en vol groeven, een echte werkhand. ‘Prima. Kun je morgen beginnen?’
‘Schatje, en als je iets wil weten over Dobermans, Bouviers en Pittbullterriërs! Ik heb bovendien een EHBO-diploma. Met een extra aantekening bij vleeswonden! Mevrouwtje, morgen ben ik er voor je!’ Het meisje kende alles van honden. Maar ook over vlotte opdringerige manspersonen. Ze had al een mooi eerste werkje voor hem morgenochtend. Buiten het opruimen van drollen in het nog vochtige gras. Ze keek de motorrijdende praatjesmaker na. Eigenlijk wel grappig. Buiten dat ene oog zag hij er niet slecht uit! Hij had best een lief snuitje. Haar échte droom riep haar weer terug.

Voor haar ogen dansen de honden, groot en klein, gevlekt, gestroomd, getraind en gemuilkorfd. Nee, dat laatste niet. Het allereerste huisdier van de mens, de gedomesticeerde wolf, krijgt eindelijk de aandacht die hij verdient. Met een schitterend wandelpark buiten en diepe zachte bankstellen binnen. Warme haardvuren en de lekkerste botten om op te kauwen. Maar bovenal heel veel liefde. Hmm, zijn ‘schatje’ echoot nog na in haar hoofd. Zoals hij dat zei, ‘schatje’. Weer worden haar gedachten wreed verstoord, dit keer door de Nokia. Het is haar brave assistent die haar zo goed geholpen heeft bij het opstarten van het museum. Die heeft twee normale oogjes en zegt nooit ‘schatje’ tegen haar. Maar ze denkt wel dat die haar aardig vindt. Heel erg aardig zelfs. En ondernemend. En sterk. Dat laatste heeft hij zelfs meermaals gezegd. En hij meende dat. Zo goed kent zij haar assistent wel. Toch drukt ze het gesprek weg. Dat kan wel wachten. Er moet nog een hoop worden geregeld. De papieren en de zakelijke beslommeringen. Nu wil ze even alleen zijn, alleen met haar droom. Loeki, het kleine kreupele hondje van het museum kijkt het bijzondere vrouwmensje aan. Met zijn kopje een beetje schuin omhoog. Hij begrijpt haar en is blij met zo’n lief baasje. Mmmm…heel blij.