Je kent ze vast nog wel, die hete zomers met die drukkende warmte. Ik loop bijvoorbeeld door de polder en de zon schijnt brandend. Zweetdruppels parelen langs m’n hoofd en lichaam en banen zich een weg naar beneden. De weinige kleding die ik draag kleeft overal aan vast. Op een smalle landweg ga ik in het gras zitten, langs een slootkant. Een libelle zoemt langs mij heen, op zoek naar een prooi of naar een plek om te zonnen. Het wateroppervlak ligt er roerloos gladgestreken bij. Waterplanten staan bewegingloos in de sloot en proberen enkele zonnestralen te vangen.
De warmte maakt loom en ik ga achterover in het gras liggen en tuur langs de blauwe hemel. Één enkel wit wolkje zie ik, meer niet. In de verte hoor ik het geluid van een vliegtuig. Langzaam droom ik weg in deze serene stille oase van rust. Een lieveheersbeestje landt op mijn borst en loopt van links naar rechts, tussen mijn begroeiing door. Ik laat hem, of haar. Een man en een vrouw fietsen aan mij voorbij. Zij praten en lachen maar hebben mij niet gezien, daar in dat hoge gras.
Een cessna vliegt boven mij, met een reclamesleep achter zich aan. Het zingende monotone geluid van de motor krijgt een heel ander timbre in deze warmte dan met elke andere weersgesteldheid. Wat er op de reclamesleep staat kan ik niet lezen: ik lig er recht onder.
Heel langzaam ebt het geluid weg en de cessna glinstert alleen nog in het zonnelicht. Bijna uit het zicht zie ik hem nog net naar links draaien en dan ben ik hem kwijt.
Het lieveheersbeestje ben ik ook kwijt. Ongemerkt vloog het weg van mij, zoals ooit ook andere dingen van mij weg vlogen. Maar daarover misschien een andere keer.
Rechts van mij zit een vogel op een tak, een merel denk ik. Of hij mij ziet weet ik niet maar ik blijf onbeweeglijk liggen en luister naar zijn gezang.
Hoog in de lucht vliegt een grote vogel. Ik zie zijn vleugels op en neer bewegen en tuur hem na. Hoe verder hij weg vliegt hoe meer het beeld van de vliegende vogel vertekend. Zijn vleugels blijven nu stil en het lichaam beweegt op en neer.
Aan de horizon zie ik in de trillingen van de warmte een trein voorbij rijden, op het traject Delft-Schiedam; maar zonder geluid. Trillend in de warmte snelt hij voort, langs Veere aan de Kandelaar. Een dorp dat ik in een eerder verhaal al eens heb benoemd.
Ik sta op en meteen vliegen er drie vogels weg. Ongemerkt waren zij heel dicht bij mij gekomen. Over het smalle pad wandel ik terug, terug naar huis. Soms even omkijkend naar deze natuurlijke idylle.
Schreeuwende fietsers en toeterende auto’s doen mij realiseren dat ik weer terug ben, terug in de realiteit; maar het is er net zo drukkend warm.
Heerlijk toch, om een totaal andere wereld vlak naast de deur te hebben en er in te kunnen stappen wanneer je maar wilt.
13 reacties
Meralixe · 17 mei 2011 op 13:33
Volgende keer niet zo lang in de zon blijven a.u.b.
Ben ik Mien voor met deze opmerking? :pint:
Stand: 1-1
Mien · 17 mei 2011 op 14:45
Shit, volgende keer niet zo lang in de zon blijven a.u.b.
En ik zeg het geen twee keer.
Mien tot de 2e 😉
klapdoos · 17 mei 2011 op 15:06
Heerlijk stukje om lekker weg te sukkelen, alleen al het feit dat twee werelden zo dicht opeen zitten en je nog kunt genieten van de natuur, dank voor het delen,
groetzzzz leny :wave: :wave:
Prlwytskovsky · 17 mei 2011 op 15:23
[quote]Volgende keer niet zo lang in de zon blijven a.u.b.[/quote]
Nee? Wat dan, in de kroeg hangen en mezelf lam zuipen? Zoals je icoontje min of meer suggereerd?
Meralixe · 17 mei 2011 op 17:10
Een tweetal jaren terug zijn wij,mijn vrouw en ik,eens in Amsterdam geweest. Na twee dagen drukte reden we met de fiets via Uitdam naar Marken.Het was de mooiste dag van ons weekje Amsterdam.Dus, ik kan uw column uitstekend volgen en onderlijnen.
P.S. In Marken hebben we bij de haven een pint gedronken.
In Belgie staat alles door lindbebouwing en slecht woningbeleid zo goed als vol.Grrrr
LouisP · 17 mei 2011 op 17:25
Eigenlijk Peet, eigenlijk vind ik die weliswaar mooie zaken niet fijn lezen. Alsof je het van buiten moest leren, op school maar dan:
“Een lieveheersbeestje landt op mijn borst en loopt van links naar rechts, tussen mijn begroeiing door. Ik laat hem, of haar. Een man en een vrouw fietsen aan mij voorbij. Zij praten en lachen maar hebben mij niet gezien, daar in dat hoge gras.”
Je blijft maar opdreunen, in hetzelfde toontje en dan:
“Het lieveheersbeestje ben ik ook kwijt. Ongemerkt vloog het weg van mij, zoals ooit ook andere dingen van mij weg vlogen. Maar daarover misschien een andere keer.”
De woorden zoals de cessna, en de eerder aangehaalde zinnen en een zin als:
“Trillend in de warmte snelt hij voort, langs Veere aan de Kandelaar. Een dorp dat ik in een eerder verhaal al eens heb benoemd.” Maken het tóch weer bijzonder
Na het lezen ben ik dat monotone vergeten, wat er overblijft is een gewoon bijzonder stukje over wat jij daar hebt meegemaakt, gezien, gehoord, gedacht….
Frans · 17 mei 2011 op 19:35
Laatste zin had voor mij… och waar bemoei ik me mee. Mooi verhaal.
Warvis · 17 mei 2011 op 20:23
Als de zon brandend schijnt wordt je als waterplant zonovergoten lijkt me. Dat die planten dan enkele zonnestralen proberen te vangen zie ik niet direct voor me.
Dat je daar ligt kan ik wel zien.
sylvia1 · 18 mei 2011 op 09:18
Dit vond ik mooi [quote]Zijn vleugels blijven nu stil en het lichaam beweegt op en neer.[/quote]
Het hapert hier en daar een beetje, maar de boodschap kwam over, ik kreeg het wel warm van deze column 😉
Mup · 18 mei 2011 op 09:53
In de natuur of achter een pint maakt mij niet uit, als je dit soort overdenkingen maar blijft insturen
Groet Mup
BKVDM · 18 mei 2011 op 11:40
Als nieuwkomer op CX wil ik, naast publiceren, natuurlijk ook graag leren van de “oudere garde”. Dit is een mooi voorbeeld voor mij. Jouw stukje geeft een mooie sfeerbeschrijving, hoewel het hier en daar misschien iets vloeiender zou kunnen.
Mijn complimenten voor het feit dat je in een korte tekst in staat bent de lezer mee te nemen naar een andere wereld!
Sir B.
arta · 19 mei 2011 op 08:21
Lekker lui sfeerstukje, Prlwytje!
Harrie · 19 mei 2011 op 11:16
Tip: een bos geeft ook verkoeling en rust en er gebeuren soms onverwachte dingen.