Lekker weer en een lekkere jongen: dodelijke combinatie!

Ik zei dat ik over hem schreef. In columns. Of toch iets dat er een beetje op moest lijken.
Leuk, reageerde hij enthousiast, en wat schrijf je dan zoal? Rachid kwam ons vergezellen. Hij had Het Laatste Nieuws en een tuinstoeltje in zijn hand. “Betere vraag: wannéér schrijf je dat dan?”
Hij schaterlachte alsof hij zichzelf het einde vond. Ik kon hem het niet eens kwalijk nemen, want hij had ergens wel gelijk.
De guitige afrikaan zinspeelde op de dagelijkse ochtenden, middagen en soms zelfs nog avonden waarop Brossir en ik elkaar zagen.
”Jaloers, man?” klonk het dapper van mijn stoere vriendje.
Ik keek naar hem, zag de lentezon zijn haar doen glanzen. Hoe hedonistisch hij in die luie ligstoel lag: van top tot teen uitgestrekt, gekleed in een zomers en lekker sexy Armanishirt en een bijpassende Hawaïshort, met een waanzinnige zonnebril op zijn neus en een enorme grijns rond zijn lippen hangen.
En dat allemaal alsof hij doodvermoeid was. Alsof het dertig graden was. Bijna te zwoel voor woorden.
Kom bij me liggen, klonk het dan onschuldig. Op één van die rustige toontjes die geen tegenspraak dulden, die een zekere ongeduldigheid verrieden.
De zomerzetel kraakte lichtjes toen ik voorzichtig in zijn armen neerzakte, hij tevreden lachte en we langzaamaan in slaap vielen…

Het zou een verhaaltje kunnen zijn, een eenmalige vakantieliefde, maar nee: het is pitje lente, april en geen vakantie (paasvakantie).
En bijna zijn verjaardag. Wie weet hoeveel lentes hij dan telt.
Maar ik ontwaak. Brossir kust me als in melige sprookjesverhalen wakker.
Hij lacht een vrolijke tandpastaglimlach. “Lekker geslapen?”
”Evet. Teşekkur! Sen?”
Ik die zo’n strijder ben voor integratie, moet toegeven dat mijn vriendje geen woord Nederlands spreekt. Of toch bijna niet. Zijn woordenschat beperkt zich tot “waarom”, “sjjjggggggàt” (de ‘g’ is een regelrechte ramp) en het korte “ja”. Communicatie is dus niet voor de hand liggend, maar met een taalmix van Duits (lügen), Frans (je suis fâché), Engels (haw aar joe) en Turks (seni seviyorum) moet het gewoonlijk wel lukken.
Even verduidelijken dat er àbsoluut geen sprake van was dat ik Albanees zou gaan leren. Hij is een “nieuwe Vlaming” (de term allochtoon moet volgens media opgedoekt worden), hij moet Nederlands leren en niet omgekeerd.
Hoewel ik me er de laatste tijd op betrap naar Turkse zelfhulpboeken te grijpen.
Maar Turks is oké: we moeten er allebei nog een beetje aan sleutelen. En dat doen we dan ook maar.
Ons werkwoord vervoegen: Ask. Liefde. Of gewoon flört etmek.