Ik ben een keer of zeven herbegonnen aan dit waar gebeurde verhaal. Uiteindelijk heb ik me erbij neergelegd dat ik, hoe ik het ook draai of keer, er altijd als volslagen idioot uitkom. Het begon met wijnvoorstelling. Mijn liefste Cinzia en haar vriendin werkten in de buurt van de voorstelling en ik moest ’s avonds naar daar rijden met een vriend van Cinzia’s vriendin.

In die periode was ik heel verstrooid. Niet dat ik zonder broek op stap ging of zo, ik deed gewoon onnozele dingen, zoals de contactsleutel omdraaien als de auto in vitesse stond, sigaretten omgekeerd aansteken en huissleutels vergeten. Ook vergeten om na twee weken eens een andere casette in de autoradio te steken. “The best of Simon and Garfunkel” wordt na twee dagen slecht, laat staan na twee weken.

De tiep die ik moest meenemen was een nors geval. Hij haatte voetbal – en sport in het algemeen -, hield niet van cinema, las nooit boeken, sprak geen Engels, enfin niet gemakkelijk om mee te praten. Ik was doodsbang dat ik de lange stiltes zou moeten oplossen door voor de duizendste keer naar “Mrs Robinson” en “El condor passa” te luisteren. Pas na een half uur ontdekten we een gemeenschappelijke interesse: geld afromen van de Europese vetpotten. Van dan af aan begon de conversatie gelukkig aan te wakkeren. Bleek dat hij een fotograaf was die zich had gespecialiseerd in naaktfotografie, geen onaardige relatie had met alcohol en af en toe een gokje waagde. Tegen dat we in Marsala arriveerden waren we bijna vrienden.

De voorstelling was licht teleurstellend. De witte wijn was drinkbaar maar niet meer dan dat, de rode wijn was de zoveelste “nero d’avola” die geenseens goed gelukt was en met de likeurwijn kon je een geslaagde maaltijd om zeep helpen. Wat niet verhinderde dat we beiden behoorlijk dronken werden en hij me uitnodigde op de fotosessie van een kalender van een nieuw biermerk.

Het gebeurt niet vaak dat Palermo de warmste stad van Italië is, maar uitgerekend de dag waarop ik mee kon met de boot waarop die fotosessie georganiseerd werd, hadden we het zitten. Ik werd ingescheept als vertaler tolk maar had geen woorden meer toen ik de zes modellen, waarvan geen enkele kleiner was dan mij, zag.

We vaarden Palermo uit tegen drie uur in de namiddag en de schipper vertelde ons dat er geen wind stond en de termometer 42 graden aangaf. Weerbericht van mijn kloten.

De eerste fotosessie begon tegen zes uur ’s avonds, wanneer de zon langzaam begon te dalen.

Januari

Twee meisjes gekleed in miniem bont spelen een partijtje schaak aan bakboord. De gekozen positie was de mijne en daar was ik best fier op. Een spaanse opening, zesde zet, klassieke Ruy Lopez. Terwijl ik de stukken op het bord plaatste voelde ik echter dat er iets niet snor zat. Later bleek dat ik het schaakbord verkeerd had gezet. Enfin, die foto stond me van in den beginne niet erg aan. Eerst en vooral omdat wanneer het koud is, je geen streepjes bont over je borsten toogt en verder zo goed als naakt rondloopt. En dan ook: wat heeft schaakspelen op een boot te maken met januari ?

Februari

Het is nog altijd koud en drie meisjes dragen een wit kleed met een waanzinnig diepe insnijding. Tot zowat hun navel. Ze hangen over boord en het lijkt erop alsof ze moeten overgeven, hoewel de fotograaf en de technische ploeg hen hadden gevraagd om “naar de einder te kijken.”

Ondertussen had ik de eerste fles witte wijn soldaat gemaakt, samen met een hoop hapjes die de modellen rigoureus lieten liggen. De stemming, de mijne ten minste, was optimaal.

Tegen zonsondergang werden er nog heel deel foto’s geschoten maar ik zat in de kajuit te praten met een Amerikaans model dat joodse wortels had en opgegroeid was in Amsterdam. Als dat al een interessant gegeven lijkt, het werd volledig teniet gedaan door een half uur met haar te praten.

De eerste nacht sliepen we in een gezellig hotel niet ver van de haven. Een paar modellen waren diep teleurgesteld omdat het hotel geen fitnesszaal had. Ze besloten te gaan joggen, tot groot plezier van de vissers die hun netten aan het herstellen waren. Ik sliep in een kamer zonder zeezicht. We hadden nog twee volle dagen voor de boeg en de zee gaat me snel vervelen.

Gedurende de ochtendsessie sliep ik en zag dus niet hoe april en oktober werden verbeeld. Het vertrek naar Stromboli werd uitgesteld toen een van de modellen niet op het apel verscheen. Ze was verloren gelopen in een dorp met twee straten. De lichttechnicus vondt haar snikkend terug in een souvenierwinkel. Ze dacht dat we haar hadden achtergelaten en vreesde dat ze voor altijd in Lipari zou moeten wonen.
Op weg naar Stromboli zat ze nog steeds te huilen terwijl de andere meisjes haar probeerden te troosten. Ze wierpen boze blikken naar de lichttechnicus die haar had uitgelachen. Mijn werk begon.

We hadden een dikke vent ingeladen die een directeur van “Guinness” bleek te zijn. Voor hem was het een soort van snoepreisje, aangeboden door het nieuwe biermerk dat in samenwerking met die Ieren werd gelanceerd. Na vijf minuten kon ik stoppen met werken want hij begon over te geven en zou dat braaf blijven doen tot wanneer we aankwamen. Hij miste een zeer leuke sessie.

Juli-Augustus

Een van de modellen werd met een touw naar beneden gelaten, met haar voeten in het water. Ze moest dat touw met een hand vasthouden en met het andere een flesje bier. Er brak paniek uit toen ze voor de zesde keer haar evenwicht verloor en het bier in het water liet vallen. Ze vonden de geen nieuwe flessen meer. De boot werd ondersteboven gekeerd – bij wijze van spreken, – het leverde niks op. Samen met de lichttechnicus deden we alsof we mee hielpen zoeken, wat we eigenlijk probeerden, was de lege flessen verbergen die we kort doorvoor soldaat hadden gemaakt. Er werd naar Lipari getelefoneerd, waar men evenmin flessen vond. De ploeg besloot om door te varen naar Stromboli en te wachten tot wanneer men nieuwe flessen zou brengen, uit Palermo.

Op Stromboli had ik een dubbele afspraak. Eén met een collega die naar daar was getransfereerd. Hij woonde er al een jaar en zijn geestelijke toestand was eerder labiel. De vulkaanuitbarsting, eenzaamheid en een slepende ziekte hadden hem lelijk toegetakeld. De tweede afspraak was met Cinzia die daar tegen zes uur ’s avonds aankwam. Ze begeleide een workshop op een andere boot.

Terwijl ik op een terasje zat te wachten, zag ik de Ier met een groen gezicht passeren. Hij werd rechtgehouden door de eigenaar van het hotel en zijn vrouw. Toen hij me zag had hij nog net de kracht om: “Cheers mate” te zeggen.

Cinzia’s bootreis was heel saai geweest. We besloten om te gaan eten in een mooi gelegen restaurant, boven de haven met zicht op de baai. Het eten was er fantastisch en we waren blij dat we alleen waren.

Zij vertrok om zes uur ’s morgens en sliep door tot tegen de middag waardoor ik wederom de morgendsessie miste. De laatste dag was de ergste. Er stond nu echt wel veel wind en de boot klotste hard tegen de golven. Een paar modellen deden de februari scene over, maar nu echt kotsend. De fotograaf ging niet in op mijn verzoek om er de april-foto van te maken. De sfeer werd steeds grimmiger. Een groot deel van de bemanning kotste zonder ophouden. De modellen die er niet van profiteerden om over te geven met een goeie reden waren verveeld en discuteerden over het effect van algen en new age toestanden. Mijn laatste pakje Camel was over boord gevallen en de kapitein vond het niet opportuun om alarm te slaan. De fotograaf begon sterk te twijfelen aan zijn werk en de lichttechnicus werd via GSM gedumpt door zijn lief.
Het enige lichtpuntje was dat ik een model ervan kon overtuigen dat naakt in de regen staan goed was voor de huid.

jop


0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder