Lieve Fem

In jouw brief aan alle CX-ers vroeg jij om elkaar eens vaker te schrijven.
Dat vind ik een heel goed idee.

Weet je, Fem, dat mijn gedachten minstens één keer per dag bij jou zijn? Vaak zomaar, zonder aanwijsbare oorzaak, meestal in combinatie met de gedachte ‘Ik hoop dat ze zich fijn voelt vandaag’. Soms denk ik ook aan je met een duidelijke reden, die over het algemeen te maken heeft met jouw ziekte. Deze gedachten gaan vaak gepaard met kwaadheid en een gevoel van machteloosheid.

Een wolf in schaapskleren, kanker, kloteziekte, bah. Vorig jaar was ik met Marie aan het zoeken naar plaatjes van kankercellen voor haar spreekbeurt. Tot onze verbazing waren veel kankercellen surrealisistisch mooi. Totaal niet in harmonie met de schade die ze kunnen aanrichten in een mensenlichaam. In jouw lichaam. Verdomme.

Ik volg jouw schrijven en ook jouw posts via de Social Media. Vaak heb ik geen zin om te like-en, soms zelfs niet als het positief nieuws betreft. Naïeve ik wil dan gewoon dat je beter bent of wordt. Dat er tien jaar niet in je gesneden of geprikt wordt en dat je wind mee krijgt. Ik gun het je zó.  

Soms baal ik dat je niet wat dichterbij woont. Dan zou ik op dat soort momenten op mijn fiets stappen om je een knuffel te brengen. Zomaar. Niet uit medelijden. Dat heb ik niet. Een valse emotie. Zo eentje die je voor de vorm oproept, net als valse schaamte. Medelijden en Fem. Ze zien er raar uit, zo samen in één zin. Fem en vechtlust. Fem en kracht. Dat past beter. Dat is de Fem die je vooral laat zien. Dat kleine kwetsbare meisje, diep in jou, waar je ooit zo mooi over schreef, bewaar je voor thuis, denk ik, bij jouw geliefden. Waar ze met warmte door zes armen omarmd wordt en gekoesterd.

Hoe het met ons gaat?
Natuurlijk kan ik dat alleen maar voor mijzelf beantwoorden.
Met mij gaat het beter dan een half jaar geleden, veel beter dan een jaar geleden en ongeveer net zo goed als drie jaar geleden. Weet je wat ik zo stom vind? Zelfs al weet ik, verstandelijk, dat ik in een enorm diep dal zit, dan nóg weet ik geluk te halen uit de mensen en dingen om mij heen. Zó stom. Vroeger dacht ik dat iedereen leven zo ervaarde, maar inmiddels besef ik dat het relatief zeldzaam is. Alsof mijn licht aan het einde van de tunnel ondoofbaar is. Of dat mijn tunnel stiekem uitkomt in een voetbalstadion met alle schijnwerpers aan.  Wel fijn.

Fem, ik hoop jou te zien tijdens de Nieuwjaarsborrel. Je hebt nog een paar knuffels te goed van me. Mocht dat niet gaan lukken, dan ga ik gewoon een keer naar je toe komen.

Tot die tijd wens ik je kracht, liefde en een megavoetbalstadion aan het einde van jouw tunnel.
Ik blijf duimen, hopen op genezing voor jou. Deze nieuwste kuur móet het gaan doen voor je.
Minstens één keer per dag blijf ik aan je denken. Zelfs wanneer ik niet like of reageer.

Veel liefs voor jou en jouw gezin.

Arta