Op school kun je niet met rubberen teenslippers komen aanzetten, die zijn alleen voor in de vakantie, maar de geruite linnen sandalen doen er niet veel voor onder. Ze geven vroeg in het voorjaar al een echt zomers gevoel.
Bovendien lopen ze zoveel lichter dan onze wintermolières, zijn ook niet zo plomp en jongensachtig en hebben bovendien vrolijke kleuren. We moeten er wel witte sokjes in dragen en vooral de voorkanten daarvan worden heel snel vuil. Echt schoon worden ze daarna eigenlijk nooit meer, ook niet na het wassen. En witte dingen wassen wil zeggen, dat ze op zondagavond op het fornuis in een grote grijze ketel worden opgekookt. Het huis ruikt dan naar sop, naar schoon en een beetje naar vies. Een zeepvislucht. Soms kookt hij nog over ook. Maar normaal gesproken blijft hij de hele nacht sudderen tot het maandag is.
Dan wordt er al vroeg gewassen in de ronde wasmachine op hoge poten met wieltjes, die papa vanonder een afdakje tegen het huis aan, naar binnen rijdt. Een soort brancard zonder patiënt, zo voorzichtig wordt er met dat kostbare monster omgegaan.

Onderin zit een grote vin. Als je de stekker in het stopcontact steekt, gaat hij, tik-tak, heen en weer bewegen en de was dus ook. Een elektrische wringer zit erop gemonteerd. Daar moet je erg mee oppassen want je zit er zo met je haren tussen of met je vingers, als je aan het helpen bent. Ik weet het helaas uit ondervinding.

We moeten een hele week met onze sokken en ondergoed doen, net als met de rest van onze kleren. Na het opbergen van de zondagse kleren hangt er op maandag een nieuwe set klaar voor de hele week. Netjes op een stoel in je slaapkamer. De zondagse kleren mag je maar één keer per jaar doordeweeks aan: op je verjaardag.

Als je jarig bent is er altijd de ceremonie, dat het hele gezin ’s morgens onder aan de trap, ‘lang zal ze leven’ staat te zingen. Je mag pas naar beneden komen als je geroepen wordt.
Even alleen de aandacht krijgen is heerlijk. Mijn moeder zorgt voor iets extra lekkers in de trommel voor mee naar school. Voor mij betekent dat: zó dik ‘pikantje smeerkaas’ op mijn brood dat de afdruk van mijn tanden erin staan als ik hap. En dus ook nog die zondagse kleren aan: een absolute topdag.

s’Middags komen twee tantes, zussen van mijn moeder, theedrinken met een cadeautje: meestal een roze haarborstel en een bijpassende handspiegel in een plastic zak of een stukje zeep.

Dat we een half uur moeten lopen naar school bevalt ons maar matig. Ook al is belletje trekken onderweg bij vaste adressen best leuk. Op een gegeven moment hebben mijn zusjes en ik in de gaten dat we een stuk kunnen afsnijden. We gaan dan niet via de spoorbomen – een hele omweg – maar klauteren in een rechte lijn over de spoorrails. Het scheelt ons de helft van de tijd. Dat het levensgevaarlijk is, beseffen we niet. Al vertellen we er thuis wijselijk niks over.

Een van die gezamenlijke verbonden, waar we nooit over hebben gesproken.

Categorieën: Verhalen

pally

Genieten van leven en mensen en natuur om mij heen. Schrijven als belangrijke drijfveer om te ordenen, te relativeren en te communiceren.

13 reacties

arta · 9 januari 2012 op 07:29

Als jouw schoenverhalen in boekvorm verschijnen ben ik de eerste die hem besteld! Ik kijk nu al uit naar het lezen van deze verhalen, allemaal achter elkaar, in de door jouw gekozen volgorde!
Mooi geschreven weer, deze!

SIMBA · 9 januari 2012 op 08:26

Weer een geweldig tijdsbeeld neergezet aan de hand van schoenen en witte sokjes!

LouisP · 9 januari 2012 op 11:21

We moeten er wel witte sokjes in dragen en vooral de voorkanten daarvan worden heel snel vuil. Echt schoon worden ze daarna eigenlijk nooit meer, ook niet na het wassen.

Simpel is te simpel, dit is eenvoudig en daarom zo’n mooie zin.
Mooi schoenenstuk weer, het enige wat ik wat minder vind is dat het een beetje opsommerig leest. Misschien een beetje meer in elkaar geweven had beter geweest.

louis

pally · 9 januari 2012 op 13:59

Ja, je legt precies een zwakke plek bloot, Louis, Dat is iets waar ik zelf ook mee bezig ben. Het overspringen in deze hoofdstukken van het verhaal gaat soms wat abrupt, wat niet zo soepel leest. De oudere hoofdstukken ben ik nu aan het bewerken, ik ga dan wat dieper in op een onderwerp. Voor een column wordt het dan te lang, maar in een boek zou het kunnen werken. Of Heb jij misschien een andere suggestie?

gr. Pally

LouisP · 9 januari 2012 op 15:32

Het is zo’n verschil, vind ik. Of een stuk, zoals dit hier staat of in een boek. Ik bedenk me net dat bv de uitsmijter van een stuk hier bijna dwangmatig heel erg goed moet zijn. Dat en zo ook dat wat je aanhaalt, het abrupte of opsommerige telt al weer minder in een boek. Omdat het in een geheel staat. Tussen stukken die bv wel goed geweven zijn. Ik denk dat in een boek minder nadruk hoeft gelegd te worden op die zaken die in een column hier wel zou moeten. Of toch zo ervaar ik het. Als ik je andere schoenstukken bekijk zou het zomaar eens kunnen werken. En het geeft ook wat minder dwangmatig werken naar dat ene dat ‘perse’ ‘nu of nooit’ momentje op cx

denk ik

louis

Dees · 9 januari 2012 op 16:59

Het is een lappendeken. Misschien door de ruiten van de sandalen?

pally · 9 januari 2012 op 17:25

Bedankt voor je reactie, Louis. Tja, misschien is het niet zo’n goeie combinatie: de hoofdstukken van(misschien ooit)een boek, als columns in te sturen. Het is een ander genre. De uitsmijters verander of verwijder ik vaak. Ze zijn voor een boek niet nodig als afronding van alleen een hoofdstuk. Toch lijkt het nog steeds leerzaam om te doen en hopelijk interessant genoeg om te lezen…

groet van Pally

Mien · 9 januari 2012 op 22:04

MegaGigaTera-reeks Pally.
Ook gezien de reacties. 😉
Wel oppassen dat je er niet je voeten aan veegt.
Maar dat komt wel goed denk ik, toch?
Succes met de redactie en de vervolgverhalen/columns

Mien

WritersBlocq · 9 januari 2012 op 22:50

Hi Pally,
ik heb er misschien twee, drie gelezen en vind het helemaal schattig.
Lekker hoor, bundeltje op het strand hier of daar, doen!

Groetjes, Pauline.

embee · 10 januari 2012 op 10:50

Leuke terugblik Pally, vooral de ‘Er is geen betere’
wasmachine.
En vind jij net als ik Pikantje nog steeds lekker?
Met plezier gelezen.

:kus: Embee

Ferrara · 11 januari 2012 op 17:26

Het is voor het eerst dat de schoenen zelf geen herinneringen oproepen.
Zeepvislucht wel!!!

ColumnX is toch een prachtig testlaboratorium voor je boek in wording. Blijven plaatsen graag die schoenstukjes.

Harrie · 12 januari 2012 op 17:25

Ik ruik groene zeep. Vet!

pally · 13 januari 2012 op 11:35

Iedereen weer erg bedankt voor de reacties. Ze blijven leerzaam voor mij. Ik hoor het hopelijk wel als jullie geen schoenen meer kunnen ‘zien’…

liefs Pally

Geef een reactie

Avatar plaatshouder