‘Ga zitten jongen, we moeten praten’, dat is wat hij tegen mij zij.
Ik pak een stoel, ga zitten zoals hij zegt en ik zeg:
‘Pap, het is mijn leven, ik doe wat ik wil, ik ga niet langer meer kruipen.
Ik sta op en loop straks zo de deur uit’.

Hij zegt: ‘Ik zie veel van mezelf in jou. Wat ik heb gedaan toen ik jong was, dat doe jij nu ook’.
Ik sta op en zeg hem nog dat ik me veilig voel, dat ik weet hoe een scheiding voelt, ik heb het meegemaakt als kind en nu als vader van kinderen.

Ik kon niet geloven wat ik zag na deze woorden.
Een traan in zijn ogen. Ik heb mijn vader nooit zien huilen.
Hij probeerde nog afscheid te nemen toen ik zijn huis verliet.
‘Dag jongen’. ‘Dag pap’

Hij riep me nog na dat als ik weer struikel, ik rechtop moet staan.
Dat ik trots moet blijven, ondanks dat ik vernederd ben.
Dat ik mijn lessen moet leren, ook al zijn het niet de lessen die ik wil leren.
En dat ik vooral mijn dromen moet najagen.
En elke stap die ik zal maken, de steile helling op zal het meer dan waard zijn.
Als ik maar blijf lopen als een man.

En nu ben ik een paar kilometer onderweg op onverharde wegen.
Ik heb dingen geleerd die ik niet wist en ik zie zelfs dat mijn eigen dochter weer op mij begint te lijken, zoals ik op mijn vader lijk.
Ik heb geleerd over opofferen, de dromen niet opgeven, ook al verlies je soms een gevecht. Alles wat ik wil is een beter leven en iets om in te geloven. En laat ik nu geloven in mijn beide kinderen.

En terwijl ik dit schrijf, staan de tranen in mijn ogen.
Het is niet makkelijk om aan de verkeerde kant van de weg te staan en geen idee te hebben hoe ik kan omkeren en de goede kant op kan gaan.

En ik hoop ooit tegen mijn zoon te kunnen zeggen, wat mijn vader mij ooit zei:
‘Ga zitten mijn zoon, we moeten praten. Het is jouw leven, jij gaat doen wat jij wilt, kruip niet langer, maar sta op en loop’

‘En als je ooit verder moet zonder mij, omdat ik er dan niet meer ben, loop dan als een man en het leven lacht je toe’

Categorieën: Verhalen

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder