Ik had de laatste aflevering van Hokusai Bon met een opgelucht gevoel opgestuurd naar de voorzitter van de Hokusai Bon fanclub. Die man zou er voor zorgen dat de belanghebbenden het script kregen. De cameraman, het geluid, de grimeur, de mevrouw die alles organiseerden konden het feest laten beginnen. Ik zag ze bezig op de set in die malle tricotpakken. ‘Met een week hebben ze wat op band,’ wist Connie zeker. Ze grinnikte. Ze stond naast me in mijn werkkamer. We waren ‘even’ heen en weer gereden naar Limburg om wat spullen op te halen. Ik was bezig met graveren van de initialen in een gouden ovaal. Prachtig materiaal om mee te werken, als je de goeie spullen hebt.
‘Iedereen wil die aflevering straks hebben,’ knikte ik.
‘Misschien komt het nog eens op tv,’ grijnsde Connie.
‘Er komt wat anders op tv,’ zei ik nadenkend.
Ze knikte. Ze had de synopsis van mijn drama gelezen. Ze had er wat aantekeningen bijgezet en ook wat ideetjes op losgelaten. Het moest nog even wachten. Ik wilde eerst de losse eindjes afwerken.
‘Ik heb nog eens nagedacht,’ zei Connie.
Ik knikte niet eens. Ik was bezig aan een sierlijke bocht. Met een graveernaald over goud. Het ging makkelijker dan op glas, dat kraste. Het goud voelde anders aan, er kwam een miniem spoor, dat diepte je uit. Ik was er goed in.
‘Wat doen we?’ vroeg Connie.
Ik begreep wat ze bedoelde. Of we in Limburg bleven of weer hier kwamen. ‘Meisje, ik weet het niet. Ik weet het echt niet.’ Ik keek op en ontmoette haar peinzende blik.
Ze knikte. ‘Alles is nu weer zoals in het begin.’
‘Maar?’ vroeg ik.
‘Jij weet nu wat je aan Willem hebt.’
Ik dacht na. Willem was nog steeds mijn vriend niet. Dat zou hij ook nooit worden. Door verwikkelingen hadden we in elkaars nabijheid vertoefd. Dat was alles.
‘Ik heb geen last van ‘m’ gaf ik toe.
Connie knikte. Ze keek toe hoe ik feilloos de initiaal voltooide. Er moest nog veel mee gebeuren. Maar de eerste aanzet was de belangrijkste. Het was prachtig werk. Vooral als het lukte.
‘Ik moet ook nog naar Spicht,’ zei ik aarzelend.
Ze keek afkeurend omdat ik niet gewoon Jenny zei. ‘Moet?’
‘Zij heeft de camera gebracht. Ik wil gewoon zeggen dat Alex niet meer aan de deur komt.’
‘Heeft Willem dat beloofd?’
‘Ja.’
‘Je kunt ook bellen.’
‘Ik ga er heen. Ik zeg het haar zelf. Dan is het afgerond.’
Ze keek naar de gouden ovaal en knikte. ‘En dat die ovaal nog.’
Ze bedoelde te zeggen dat alles dan was afgerond. Dat we niemand meer wat verschuldigd waren.
‘Ja. Die komt vanavond af. Morgen breng ik het ding, dan heeft JP wat hij wil hebben.’
‘Laten we dan naar Limburg gaan en eens kijken hoeveel heimwee we krijgen?’ stelde Connie voor.
‘Misschien blijven we er wel,’ dacht ik hardop.
‘Misschien blijven we,’ beaamde ze.
‘Gaat dit huis nog verkocht worden?’ vroeg ik.
‘Ik weet het niet. De oudjes die we zagen hebben afgenokt omdat ze Willem zagen.’
Ik keek haar verbaasd aan. ‘En als wij Willem nou destijds hadden gezien?’
‘Dan hadden we het toch gekocht.’
‘Rustige straat, mooi huis, leuke tuin,’ knikte ik. Het waren de wervende woorden van de makelaar. Hij had er vast voor gezorgd dat wij onze toekomstige buurman niet te zien kregen.
‘We kunnen het tegenhouden,’ stelde Connie rustig voor.
Ik keek haar bedenkelijk aan. ‘Dat gaat flink geld kosten.’
‘Wat willen we?’
Ik haalde de schouders op. ‘Het zijn spannende dagen geweest. Ik ben hartstikke blij dat het allemaal voorbij is. Maar ik weet niet of ik hier wil blijven.’
‘Dan pakken we daar ons leven op om te zien of het ons bevalt,’ stelde ze voor.
‘Maar dat moet niet te lang duren,’ zei ik.
‘Mee eens,’ knikte Connie. Ze liep naar het raam en keek naar de achtertuin. Daar hadden we nooit wat aan gedaan. Het was een woestenij. Maar nog niets vergeleken bij de tuin van Willem.
‘Als je nou morgen die ovaal brengt en dan gelijk bij Jenny langsgaat kunnen we terug,’ stelde ze voor.
Ik knikte. Die ovaal werd een meesterstuk. JP zou tevreden zijn.


0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder