Macamba-bloed

Na acht weken op het eiland Curaçao, mag ik me ingezetene noemen. Lekker belangrijk zul je denken, maar voor mij was het heel wat, en ging er ook heel wat aan vooraf. In Nederland is de digitale wereld nog niet bij elke gemeente ingeburgerd, dus voor ik me daar uit kon schrijven en een geboorteregister kon bemachtigen, heb ik al bijna meer kilometers met een gehuurde auto gemaakt, dan de 9000 die ik moest overbruggen voor ik op het eiland aankwam.

In het vliegtuig wordt je voor het eerst geconfronteerd met de enorme papierwinkel die je door moet worstelen, en in moet vullen, om een begin te kunnen maken aan je verblijf op Curaçao. Nu was alles wat niet met de TROS-familie, die een cabine achter ons zat, en de TROS-coryfeeën die een cabine voor ons zaten, te maken had, een welkome afwisseling, dus niks aan de hand. Er lopen nu een heleboel Jan Smit fans in Nederland rond, die kunnen vertellen dat ze hem door een gordijn in een vliegtuig hebben zien liggen slapen. Arme kerel. Of arme fans.

We dachten naar behoren onze gegevens ingevuld te hebben, maar toen we bij de douane op het vliegveld stonden, bleek dat we de doopnamen van onze kinderen niet voluit genoteerd hadden, en werden we met een vriendelijk, doch dwingend handgebaar terug de rij in gedirigeerd, achter de fans van! Daarna verliep alles op het vliegveld vlot, de bagage was er. Dat wij er de volgende ochtend achter kwamen dat we een koffer vergeten waren, is een detail.

Na twee dagen acclimatiseren togen we met hulp naar het Postkantoor, waar de immigratiepapieren rond gemaakt moeten worden. We hadden daarvoor een Plakzegel nodig, voor elk gezinslid één, die voor ons al aangeschaft waren, door ons zogeheten sponsorgezin. Dank daarvoor! Na drie weken mag je die papieren op gaan halen en meenemen naar Cranchi, het gemeentehuis. Dat daar drie weken overheen moeten gaan, ligt denk ik, aan de politieke kwestie die op dit moment speelt tussen Nederland en de Antillen, aangaande het immigratiebeleid dat minister Verdonk aan wil passen.

Na die drie weken kunnen we inderdaad onze papieren ophalen, echter bij Cranchi aangekomen, blijkt dat mijn papieren verwisseld zijn met een ander Mup, uit het bouwjaar 1978. Ik grap nog dat ik best wil ruilen, en er wel 12 jaar jonger op wil worden, maar we hebben een probleem, zegt de medewerker erg serieus. Ik moet terug naar het Postkantoor, het juiste papier ophalen en weer terugkomen. ‘Bon, danki meneer.’

Terug op het postkantoor blijkt dat ik om de juiste Muppapieren te krijgen, ook een nieuwe Plakzegel moet aanschaffen, dat kan niet in het postkantoor, maar wel bij de kiosk voor het Postkantoor.
‘Bon tardi, meneer, verkoopt u Plakzegels?’
‘Jawel mevrouw.’
Opgelucht pak ik mijn Antilliaanse Florinten als de kioskmedewerker zegt: ‘Maar die zijn op.’
Ze zijn nog wel te verkrijgen bij het Belastingkantoor op Groot Kwartier, legt hij me behulpzaam uit. ‘Danki meneer’ probeer ik op mijn vriendelijkst te zeggen, terwijl het zweet van mijn lijf gutst. Van mijn voorhoofd durf ik het in het openbaar wel weg te vegen, de rest laat ik maar stromen.

Op naar het Belastingkantoor dus. Dat is redelijk snel gevonden, en ach, met dat rondtoeren over het eiland leer je wel mooi meteen de weg kennen, zeg ik opgewekt tegen mijn gezinsleden, om de moed er een beetje in te houden. Dat mislukt. Het Belastingkantoor is dicht, en zodra de kinderen door hebben dat dat betekend dat we naar het zwembad kunnen, veranderd de stemming aanzienlijk!

De volgende dag doen we tijdens de openingstijden een nieuwe poging tot het kopen van een felbegeerde Plakzegel, en die slaagt. Ik bewaak hem met mijn leven als we terugrijden naar het postkantoor, en ik het juiste formulier overhandigd krijg. Er is al wel een meneer voorgekropen, die ik liet begaan. Ik kreeg daar zelfs geen spijt van, want meneer had ook een Plakzegel nodig en werd verwezen naar de kiosk. Geen beter vermaak dan leedvermaak. Totdat hij terugkomt en blijkt dat de Plakzegels weer in voorraad waren….

Terug naar Cranchi. De medewerker herkent me en handelt de aanvraag af, na drie dagen mag ik mijn felbegeerde Sedula, mijn Antilliaanse ID-kaart ophalen. Er wordt daarvoor een foto van je gemaakt, waarvoor ik door de medewerker naar een kruk wordt gewezen, met de woorden: ‘Vrouw, neem plaats’
Het heeft zo zijn voordelen om lang op de juiste papieren te moeten wachten, daardoor heb ik geleerd, dat zijn uitspraken niet vrouwonvriendelijk bedoeld zijn, anders had ‘vrouw’ hem rauw gelust. Een bolletjeslikker zou jaloers op mijn techniek geweest zijn, als ik hem zijn ballen uit zijn broek gebeten had.
Met mijn felbegeerde Sedula kon ik nu tenminste vaste telefonie en internet gaan aanvragen, zonder de bommeldingen, weliswaar valse, en met de goede papieren, heb ik daar maar twee maanden over gedaan. De aanvraag loopt, mijn bloed ook, heel, heel rustig.

Op een info-ochtend die we bijwoonden op landhuis Asçension, nu een prachtig monument, vroeger helaas het eigendom van een slavenhouder, werd ons verteld dat als je hier voor een aantal jaren verblijft, je het eerste jaar nodig hebt om te wennen. Ik weet nu beter, dat jaar kun je benutten om je zaken te regelen. En vooral om je te dikke bloed dunner te laten worden. Scheelt ook weer muggenbeten. Ondertussen neem je je gewoon de tijd om te genieten van de temperatuur, de mensen, de geuren, en de kleuren. En leer je van de mensen hier wat leven is. Zij hebben geen horloge, zij hebben de tijd! En gelijk hebben ze!

Ayo!