Magie van de Wortmanstraat

KAMPEN – 2 augustus 1983. Na een heftige en intense bevalling bekruipt Vlek de wereld van het verderf. Na bijna 9 maanden rust en kalmte in de (nog altijd!!!) strakke buik van moeder Vlek besloot ik dat het tijd was geworden om de wereld te veroveren. Door nauwe gangen en raar geurende holen trapte ik mijzelf een weg richting het licht. Het licht bleek te fel, de mensen te groot en mijn durf te klein. Luid schreeuwend en trappend bedacht ik mij dat ik misschien nog negen maanden moest blijven in de grot van de liefde, maar het was te laat. Voor ik het wist werd de antenne van mijn navel geknipt, hing ik met mijn hoofd naar de grond en werden mijn vingers geteld. Ik was mens en ik was verantwoordelijk voor mij eigen daden.

KAMPEN – 2 augustus 1983. Enigzins geschrokken lig ik in mijn ledikant. Ik heb plots een vader en een moeder, 2 broers, mijn naam is Vlek en ik ben geboren in het kamertje rechts-achter, op de eerste verdieping van de Wortmanstaat, nr. 294.

KAMPEN – 13 december 1999. Ik ben van de eerste schrik bekomen en heb inmiddels een mening, haar op mijn buik en een oranje brommer.
Het was om ongeveer 22.30 uur toen ik mijn wekelijkse stapavond aanving. Met te veel gel in mijn haar en te weinig geld in mijn broek toog ik richting mijn stamkroeg. Nu kan ik veel vertellen over kroegen in Kampen en ik denk dat dit uw reinste fantasie zal overtreffen, maar om mijn status niet te grabbel te gooien lijkt het mij beter dit niet te doen.
23.00 uur, ik zit geforceerd nonchalant op een kruk wanneer mijn oog gegrepen wordt door een schoonheid welke haar weerga niet kent. Ik word gevangen door een vrouw, welke later mijn vriendin werd, daarna mijn ex en daarna nog een paar keer voor 1,5 uur mijn vriendin.

Hoe dan ook, op het moment van de ervaring besloot ik dat ik van haar zou gaan houden tot mijn dood. Deze naive, geromantiseerde gedachte heeft mij die avond gered. Met alle tederheid die ik bezat, besloop ik haar, danste en veroverde haar. Aan het einde van de avond besloot ze dat ik genoeg had geleden en mocht mee naar haar ledikant.

Samen dansten we naar huis. Onderweg halfzoenend in te kleine steegjes, van binnen schreeuwend van geluk, maar uiterlijk de kalme Ijssel vertolkend. Eénmaal aangekomen bij haar flatje op de eerste verdieping sloegen de zenuwen pas echt toe. Twijfel over mijn (on)kunnen, gaat ze gillen wanneer ze mij in het licht ziet? Maar éénmaal de dekens omarmd verloor ik bepaalde zenuwen, terwijl andere juist geprikkeld werden.

De uren die volgden wil ik u onthouden, maar toen ik éénmaal weer op aarde was ontdekte ik waar ik was beland. Ik bevond mijzelf in een kamertje, rechts-achter op de eerste verdieping van de Wortmanstraat, nr. 294.
In een flits maakt een panische angst over mij meester, ik probeer mijn ratio uit te schakelen en het lot te bejubelen, maar het is te raar. Adrenaline giert door mijn lijf, I need a smoke…

Vertwijfeld verlaat ik haar huis. De vrouw van mijn dromen slaapt in de kamer waar ik ooit heb gevochten voor mijn eerste ademteug, ik heb met haar geslapen in de kamer waar de geur van Vlek al hing, lang voor ze van mijn bestaan wist.

KAMPEN – 15 juli 2005. Met de trein kom ik de stad van mijn verleden binnen en bovenstaande gedachten glijden langs mij heen. Een glimlach, een mijmering. Even verlangen naar nostalgie mag. De vrouw van mijn dromen bleek ook mindere kanten te hebben. Kampen heb ik inmiddels achter mij gelaten, maar de Wortmanstraat knipoogt nog even wanneer ik voorbij kom en 1 ding weet ik zeker: ooit kom ik terug op nr. 294. Ik weet niet wat de reden zal zijn en ik weet niet wat het mij zal brengen, maar ik wacht op de magie van mijn Wortmanstraat.