Mannenharem

Oh, was ik maar een sheikin. Dan nam ik een harem. Een harem vol met mannen wel te verstaan, die zorgvuldig bewaakt zou worden door vrouwen die in het verleden hebben bewezen niet van mannen te houden. Zelfs niet van de hele mooie exemplaren. Ik hoor niet bij dat selecte groepje. Ik hou van mannen. Niet eindeloos en voor altijd, maar meer tijdelijk. En tijdelijk is een ruim begrip. Dat kan jaren zijn, maar ook slechts een weekend of enkele uren.

Het voordeel van zo’n harem is dat ik zelf het heft in handen hebt. Wanneer ik eens geen zin hebt, hoef ik niets, maar wanneer mijn hormonen pieken hoef ik er zó maar eentje uit te pikken die past bij mijn stemming en zin. Wil ik lief, wil ik ruig, wil ik vaker of maar één keer? Voor iedere zin is er een geschikte man voorradig. Ik hoef niet meer op jacht, ik hoef mijn minaars niet op te trommelen, nee, ze zijn er gewoon, meteen, voor mij. Onvoorwaardelijk en trouw. De beschikbare mannen zijn natuurlijk uitgebreid gescreend op kwaliteiten. Je komt immers niet zomaar in mijn harem terecht.

Als eerste zijn ze getest op intelligentie. Misschien vraag je je af wat dát er nou toe doet tussen de lakens, maar ik vind het persoonlijk wel een toegevoegde waarde hebben. Een intellectuele kreun klinkt toch net wat anders dan die van een simpele ziel. En daarnaast is het ook prettig dat je na de daad nog eens van gedachten kunt wisselen met elkaar op een bepaald niveau. Anders is het zo stil in afwachting van de tweede ronde. Hij moet ook diepgang hebben, en mag zelfs een tikje spiritueel zijn. Maar ook niet weet té. Ik zit namelijk niet te wachten op een tantrisch orgasme.

Natuurlijk zijn ze ook getest op uiterlijk. Hij hoeft niet bloedmooi te zijn, liever niet zelfs, want dan kom ik er zelf zo slecht vanaf. Hij mag best een beschaafd buikje hebben, ik hoef niet te verdrinken in zijn ogen omdat ze zo mooi blauw zijn en ik hoef geen bodybuilder. Wel mag hij in het bezit zijn van een bepaalde mate van zelfvertrouwen. Dat is prettig. Een man die lekker in zijn vel zit. Je hoort mij niet klagen bij de exemplaren in het bezit van een sixpack of een stel prachtige gespierde benen en een lekker kontje, maar het is geen must. Variatie is gewenst. Ik eet per slot van rekening ook niet elke dag biefstuk.

Ook zijn ze zijn getest op humor. Mister Bean meldde zich ook aan maar die heb ik afgewezen, hij maakt me nerveus. Alles gaat fout bij die man en dat schept geen vertrouwen als potentiële minnaar. Ik hou ook niet van gemaakte lolbroeken. Mannen die het hoogste woord voeren en de ene na de andere mop tappen om de aandacht te krijgen. Nee, een man maakt bij mij een goede beurt wanneer hij adrem is. Wanneer hij met woorden goochelt en vrij associëren kan, wat tot lachwekkende opmerkingen kan leiden. Hij moet zichzelf niet te serieus nemen. Zelfspot en relativeren zijn een groot goed, ook in bed.

Mijn mannen zijn goed ingewerkt, zij kennen hun plaats.Wachtend op mijn vraag zich bij me te voegen brengen zij gezamenlijk hun tijd door binnen de muren van mijn kasteel. Ze mogen sporten, studeren, zonnen, lezen en schrijven, en zelfs op gezette tijden hun vrienden uitnodigen voor een hapje en een drankje, maar zelf drinken ze op dat moment geen druppel alcohol. Dat is niet goed voor de prestaties. Natuurlijk schenk ik ze wél een glaasje champagne in als voorspel, en ook bij het naspel, maar daar blijft het dan ook bij.

De regels zijn vooraf duidelijk.
Ik deel ze niet met andere vrouwen en na twee jaar worden ze weer ingeruild. Op deze manier blijven ze spannend en nieuw, de mannen in mijn harem en is er weinig gevaar voor hechtingsgedrag. Ik adverteer in de landelijke krant en hou selectieronden. Het is net Idols, de winnaars gaan door; de beste tien zijn voor mij.
Ze staan te dringen, rijen dik melden ze zich aan voor de vacatures. Niet zo gek wanneer je het goed beschouwt. Luieren, sporten, studeren, socializen én seks hebben in de baas zijn tijd.

Waar vind je dat nou?