Meneer Boon schept op

Het is tijd voor het avondeten. Misschien ligt het aan de tijd van het jaar maar ik heb geen trek. Ik ben moe, ik heb een lange dag gehad en het laatste waar ik me mee bezig wil houden is de gedachte aan eten. Op mijn bord ligt welgeteld één groene boon. Het liefst zou ik meneer Boon en zijn familie –die zich nog in de pan bevinden – terstond door het toilet spoelen zonder er ook maar een gedachte aan te verspillen, maar het ding blijft me maar aanstaren alsof het erom smeekt om door mij begrepen te worden. Wie heeft er ooit een boon willen begrijpen? Misschien verlies ik mijn verstand, maar iets in mij dwingt me om me te concentreren op wie meneer Boon precies is. Meneer Boon stelt zich voor: in het woordenboek staat hij beschreven als een vlinderbloemig plantengeslacht met melige zaden in zijn peulvruchten. Dit verandert de zaak onmiddellijk. Voor mij op het bord ligt geen groene boon, nee, voor mij op het bord ligt een vlinderbloemig plantengeslacht met melige zaden in zijn peulvruchten. Zoiets wil je niet opeten, zoiets wil je bestuderen. Meneer Boon is namelijk niet zomaar een boon, meneer Boon houdt er stiekem ook nog eens een uiterst chique Latijnse naam op na: Phaseolus Vulgaris. Dit in den beginne uiterst onopvallende groene boontje blijft me verassen. Voor mij op het bord ligt geen groene boon en voor mij op het bord ligt ook geen vlinderbloemig plantengeslacht met melige zaden in zijn peulvruchten, nee, voor mij op het bord ligt een Phaseolus Vulgaris. Ik durf bijna te zeggen dat ik onder de indruk ben.

Vroeger werd ik gedwongen om mijn bonen op te eten omdat het zo gezond voor me zou zijn, maar nu heb ik zelfstandig de keuze om wel of niet mijn bonen te verorberen. Enigszins sceptisch vraag ik meneer Boon waarom men het zo belangrijk acht om zo nu en dan een flink aantal bonen naar binnen te werken. Meneer Boon neemt plaats op zijn spreekstoel, – in dit geval mijn vork -, om eens flink uit te doeken te doen wat hem tot zulk verantwoord voedsel maakt. Wie denkt er nu aan dat een zo gewone groente ook een geneeskrachtige werking heeft? De bonenschil blijkt die wel degelijk te bezitten; hij is waterafvoerend en doet het bloedsuikergehalte dalen. Verder bevat de bonenschil heel wat werkzame stoffen, waaronder fermenten, die gebruikt kunnen worden bij lichte suikerpatiënten. Tegen acné wordt soms zelfs een afkooksel van de bonen aanbevolen, waarbij het kookwater als thee wordt gedronken. Goed, ik ben onder de indruk. Meneer Boon blijkt, behalve er aan chique naam op na te houden, ook nog eens uiterst goed in het overtuigen van mensen over zijn kwaliteiten.

Zoiets geeft te denken. Zonet lag er een doodgewone groene boon op mijn bord, vervolgens verwerd hij tot een vlinderbloemig plantengeslacht met melige zaden in zijn peulvruchten om daarna spontaan te veranderen in een Phaseolus Vulgaris. Alsof dat nog niet genoeg was wist hij me ook nog eens nog ondankbaarder te laten voelen door zich te beroemen op zijn geneeskrachtige kwaliteiten. Wat verbeeld ik me wel niet om zoiets in grote getallen weg te willen spoelen in het toilet? Van juni tot augustus heeft meneer Boon met zijn familie in vier meter hoge ranken gebloeid om in september, na het drogen op mijn bord te belanden –om nog niet eens te spreken over alle manskrachten en het transport dat daar voor nodig was – en ik durf te beweren dat ik geen trek heb?

Meneer Boon heeft gewonnen. Voor deze keer eet ik hem op, maar de rest van zijn familie zal toch echt tot morgen moeten wachten.

Honger maakt rauwe bonen zoet, maar als ik ergens geen zin in heb is het in opscheppende bonen. Ik mag toch zelf wel bepalen of ik mijn bonen opschep?

In mijn maag moet meneer Boon zijn eigen boontjes maar doppen.