Meneer Jansen of not meneer Jansen?

Meneer Jansen werkt op kantoor. Hij werkt al lang op kantoor. Hij werkt zelfs al bijna 40 jaar op kantoor. Iedere dag komt hij op de fiets met zijn broodtrommel onder de snelbinders naar dit bewuste kantoor. Iedere dag om precies 8 minuten voor 8 zet hij zijn Gazelle in het fietsenrek, moppert op de scheur in het golfplatendak die, bij slecht weer, een plasje vormt precies daar waar de Gazelle iedere dag trouw staat te wachten. Nu denkt u vast dat dit een heel eentonig verhaal zal worden, waarbij de woorden ‘iedere dag’ en ‘kantoor’ hoogtij zullen vieren. Nu, dan kan ik u geruststellen, dat is ook zo.
Mits dit verhaal echt alleen over mijn meneer Jansen zou gaan. U begrijpt vast al dat mijn meneer Jansen er geen flexibele denkpatronen op nahoudt en nogal vastgeroest zit in de sleur van zijn alledaagse leven. Helaas of gelukkig bestaan er een heleboel meneer Jansens in Nederland. Helaas of gelukkig betreft het hier ook een uitstervend ras.
Nu kan ik schrijven dat meneer Jansen vanuit zijn referentiekader niet blij is met ‘de werkende vrouw’ in nederland. Op het moment dat hij dan ook weer zo’n rebelse feministe, zoals hij ze placht te noemen, aan de telefoon krijgt, steekt hij zijn ongenoegen niet onder stoelen of banken. Begrijpelijk? Of oncollegiaal?
Nu kan ik ook nog schrijven dat deze ‘rebelse feministen’ niet altijd begrip op kunnen brengen voor het gedrag van meneer Jansen en dat hij bij hen op zijn gunstigst te boek staat als een oude brompot. Begrijpelijk? Of oncollegiaal?
Sommige collega’s voelen zelfs een diep medelijden met meneer Jansen, omdat hij iedere dag weer om precies 12.00 uur zijn 2 bruine boterhammen met kaas eet en omdat hij iedere dag om 3 minuten over half 5 met zijn Gazelle naar huis fietst, waar hij iedere dag op dezelfde manier zijn vrouw groet en iedere dag op hetzelfde tijdstip aardappelen-groente-vlees eet (en het vlees als laatste, want dat is het lekkerste).
Kortom ze voelen medelijden omdat zijn leven, in hun ogen, weinig uitdaging biedt. Begrijpelijk?
Ja, begrijpelijk, omdat wij een mening vormen tegen de achtergrond van ons eigen levenslicht. Daarom bied ik u ook steeds de keus, de ene lezer zal denken Helaas meneer Jansen, de ander Gelukkig meneer Jansen, de ene zal weer denken begrijpelijk en een ander vindt het gedrag oncollegiaal.
Meneer Jansen heeft overigens geen last gehad van dit alles, hij leeft zijn leven verder, binnen het veilige kader van zijn oogkleppen en heeft niet gemerkt dat ik stiekem een kijkje heb genomen buiten het gezichtsveld van deze oogkleppen.