Meneer Van Vliet

Een vrije dag, lekker weer en geen horloge om. Op de fiets naar de bakker voor wat lekkers en door naar de sigarenboer voor een krantje. Eerlijk gezegd meer voor de Sudoku dan voor het nieuws. Naar huis hoef ik helemaal niet, dus besluit ik om langs de Vliet een bankje te prikken om daar te Sudoku’en. Gelukkig, er is er een vrij. Twee zelfs. Een oude meneer heeft zijn scootmobiel geparkeerd voor een van de drie bankjes die om een boom zijn geplaatst. Naar goed Hollands gebruik neem ik het bankje dat het verst van meneer verwijderd is in bezit. Wij groeten elkaar vrolijk ‘goedenmiddag’ en tijdens deze woordenwisseling zie ik dat hij een Sudoku-heavy uit een boekje maakt. Knap, denk ik, en blader snel van achter naar voor door het AD op zoek naar mijn light-exemplaar.

Het ontbreekt mij aan ruimtelijk inzicht en tijdens het puzzelen compenseer ik dit door wat om mij heen te kijken. Mijn ogen vallen op de scootmobiel. ‘Zuurstofflessen meneer?’ ‘Ja, longemfyseem. Uhrrrgg. Maakt niet uit, met dit ding kom ik overal. Ik woon helemaal dáár, bij het spoor, Uhrrrgggg, en met dit ding tuf ik over paadjes waar ik het bestaan niet vanaf wist.’

Meneer vertelde mij stukjes van zijn levensverhaal. Zo luisterde ik gebiologeerd naar hoe hij in 1973 weduwnaar was geworden en een zeilboot had gekocht om er met zijn jongens van toen 11 en 13 jaar oud op uit te gaan. Een vriendin kreeg, maar nooit met haar is gaan samenwonen – laat staan trouwen. Van atleet naar ‘Uhrrrgg’ was afgegleden. En hoe hem nu de angst voor het onontkoombare bejaardenhuis parten speelt.

Ik schoof door naar het middelste bankje. Nu kon het. ‘Meneer, ga nou eens een bakkie doen hier om de hoek, bij ‘Schoorwijck’. Is de koffie niet te drinken, dan maakt u zich weer uit de wielen. Babbel vrijblijvend met de mensen die daar wonen, en wellicht ook lang of kort geleden nog met dezelfde twijfels als de uwe in de weer waren. Hoe ze zich erbij voelen, nu, en herkennen waar u mee kampt.’ ‘Ja, hallo, dat zijn ouwe mensen. Die doen Bingo, en kaarten. Uhrrrgg. Kaarten is prima, maar dat doe ik op de pc. Mensen vind ik daar te dom voor.’ Hij gebaarde er zo wild bij als zijn zuurstofarme spieren toelieten. Daarna waren wij beiden in overpeinzing en in onze Sudoku’s; allebei op een totaal ander niveau.

‘Uhrrrgg. Ik word al duizelig bij het idee dat ik in een schema mee moet draaien. Dat… nee. Ja, jawel, voordelen heeft het ook, dat zie ik heus wel in. Ik ben van alles, maar niet blind. Er zijn steeds meer dingen die ik niet kan en er is ook niemand meer over aan wie ik het kan vragen. Uhrrrgggg.
Aardig idee wel, koffie drinken en een praatje maken’.

Ik moest vreselijk nodig plasssen, dus maakte ik mijzelf met tegenzin klaar om op te stappen en sloot af met: ‘Bingo of Sudoku, het zijn cijfers en vakjes. Voordeel is wel dat bij ‘Bingo’ de Vliet om de hoek ligt. De Vliet met de Salamander, het Anker, en kijk, die prachtige waterlelies en al dat gepeupel op boten die klaarliggen om de sluis door te gaan. En deze bankjes; wie weet wie er nog allemaal op komen te zitten? Ik zou het wel weten meneer. Áls de koffie tenminste lekker is’.