Met de familie aan het strand

Met de familie aan het strand.

Zie je het op de Nederlandse stranden helaas steeds minder, hier in Spanje zie je ze nog volop. Zonder enige vorm van schaamte heb ik er naar zitten kijken. Ik ben ervan overtuigd dat iedere man er naar kijkt. Ik geneerde mij dan ook totaal niet en mijn vrouw had er ook geen moeite mee. Helaas werd ik wel regelmatig uit mijn concentratie gehaald door de verkopers
op het strand. De duvel en zijn ouwe moer boden ze aan. Ze wilden mij zelfs een jurk verkopen. Eerlijk gezegd, ik heb getwijfeld.
De eerste keer dat ze langskomen zeg je nog vriendelijk nee dank je, dan wordt het NEE en de derde keer kan ik maar beter niet herhalen. Ik heb al eerder een mail gehad van de bond tegen het vloeken en daarin werd ik werkelijk helemaal verrot gescholden over mijn taal gebruik. Van de masseuses was ik sneller verlost. Na mijn vraag of de massage inclusief happy end is, heb ik ze niet meer gezien. Wel stond ik binnen een halfuur bekend als de loco holandés en kon ik aan de kinderen gaan uitleggen wat een happy end was. De vergelijking met een happy meal werd direct geaccepteerd.

Maar terugkomend op het begin van deze column. Ik heb ze werkelijk in alle maten en vormen kunnen aanschouwen. Van net ontluikende, gegroeid tot volle wasdom en aan te veel zon onderhevig geweest.
Futloos is misschien een betere omschrijving.
Je kon aan de vorm zien van welke nationaliteit ze waren. De Duitse waren vooral groot en stevig met een diepe kuil in het midden, de Britse hadden over het algemeen hun beste tijd gehad en konden slecht tegen de zon en de Spaanse waren klein en stevig. Her en der zag je de jaloerse blikken naar elkanders voorgevel.

Mijn zoontje van zes heeft ook volop zitten kijken. Een gezonde Hollandse knul zullen we maar zeggen. Op een gegeven moment uit het niets vraagt hij: ‘Pap zullen wij ook een zandkasteel gaan bouwen?’ Eindelijk dacht ik bij mijzelf. Je gaat tenslotte niet als volwassene alleen met een schepje en emmertje zitten. Voor je het weet word je opgepakt en zit je met een wit laken en handen op je rug in een Spaanse politiecel.
Werd menig kasteel door de eerste golf verzwolgen, stond de onze als een huis. Wij Nederlanders kijken niet op van een beetje water. Dijken bouwen zit ons in het bloed. Maar het mooiste wat ik gezien heb die dag, waren de trotse gezichten van mijn kinderen nadat ons kasteel klaar was. Een emmer en een schep op het strand, daar kan geen Ipad of spelcomputer tegenop. Vamos a la playa.