Met snor meer mans?

Met een snor straal je uit dat je een echte kerel bent. Een dergelijk statement maken is voor veel mannen erg belangrijk. Geen wonder dus dat de snor altijd een prominente positie heeft ingenomen. Wat zegt u? Onder de neus. Ja, ‘haha’, heel leuk. Maar dat bedoelde ik natuurlijk niet. Ik heb het over de sociaal-culturele kant van het verhaal. Ik noem hoogwaardigheidsbekleders, die tot voor zeer kort allemaal hun snor lieten staan. Of neem de vele uitdrukkingen met het woord ‘snor’ die onze taal rijk is: ‘Je snor drukken’, ‘Dat zit wel snor’, en…oei, meer weet ik er eigenlijk niet. Dat valt tegen. Ik zal straks het boek met spreuken en zegswijzen ter hand nemen om er nog een paar op te snorren. Nou kijk, dat was er weer één.

Soms, heel soms, komt de boodschap van een snor verkeerd of totaal niet over. Dat ontdekte ik op een keer in de trein, op een namiddag, onderweg van werk naar huis. Tegenover mij zaten een man en een vrouw. Twee collega’s, want ze zeiden dingen als: “Hoe richt je zo’n proces effectief in?” en “Ja, maar Hans moet dat duidelijk afkaarten met Ans en Frans.” Op tamelijk luide toon, want wanneer mensen in de trein met elkaar over het werk spreken, denken ze vaak dat de andere passagiers graag meeluisteren naar hun machtig interessante roddels en andere wederwaardigheden. En ik kan het weten, want ik maak me er zelf ook schuldig aan wanneer ik met een collega in de trein zit. Maar misschien kwam het ook wel gewoon door de herrie van de wind in het openstaande raampje dat ze met stemverheffing spraken.

Ik nam hen vluchtig in me op en zag gelijk dat er iets niet klopte aan de vrouwelijke helft van het duo: ze had een snor! Niet een beetje dons, zoals iedere vrouw in meer of mindere mate op haar bovenlip heeft zitten, maar een full-size zwarte snor. Geen walrusexemplaar, dat nou ook weer niet, maar toch. Ik werd er gewoon misselijk van. Dat gevoel van afkeer vermengde zich al snel met dat van ergernis. Als een langwerkende hars- of laserbehandeling te veel gevraagd was, kon ze de boel dan niet op z’n minst regelmatig scheren? Bah! Maar wat nou zo stom was, ik bleef toch steeds maar weer stiekem naar die snor loeren. Telkens als ik mijn blik op het voorbijglijdende landschap, het bagagerek, of welk object dan ook in de coupé richtte, liet ik mijn ogen er vliegensvlug overheen gaan. Ja natuurlijk, ik had gewoon naar het boek op mijn schoot moeten blijven staren, maar de nieuwsgierigheid won het toch telkens weer van de walging. En ach, lezen lukte toch niet, want ik bleef hun gesprek onwillekeurig afluisteren.

Het duurde tot aan het eind van de treinreis – een uur later – voordat het tot me doordrong dat deze vrouw-met-snor niet een vrouw, maar een man was. Zijn tamelijk hoge stem en weke kaaklijn hadden mij op het verkeerde been gezet, denk ik. Pas toen zijn gesprekspartner hem aansprak bij zijn voornaam (“Ik hoor wat je zegt, Henri, maar vergeet de stuurgroep niet”) realiseerde ik me dat ik de hele treinreis lang in een verkeerde veronderstelling had geleefd. En dat een snor dus niet iedere man per definitie mannelijker maakt. Een verfrissend inzicht. In elk geval vond ik déze snor helemaal niet meer onsmakelijk, nu ik wist dat er geen vrouw onder zat. Ik kon er gewoon een hele poos naar kijken zonder dat mijn maag zich omdraaide. Alhoewel, die broodkruimels die erin hingen, dat was toch eigenlijk best wel een smerig gezicht.