Metroseksueel, nee bedankt!

Het begrip schijnt al een tijdje te bestaan maar ik hoorde er pas onlangs voor het eerst van. Metroseksueel. Het woord kan betrekking hebben op zowel mannen als vrouwen en op zowel hetero’s als homo’s. Maar het is eigenlijk speciaal bedacht voor mannen die, hoewel ze van harte, 100 % en ongeneeslijk op vrouwen vallen, toch bij sommige mensen juist de tegenovergestelde indruk wekken. Dat zit hem in hun vrouwelijke kant. Toen ik het begrip metroseksualiteit ontdekte kreeg ik een “warm nest gevoel”. “That’s me” dacht ik. Ik hoor ergens bij. Ik ben definieerbaar, benoembaar. Ik besta! Eigenlijk is het ook zo volkomen logisch. Als je 100 % voor vrouwen gaat hoe zou je dan je eigen vrouwelijke kant kunnen onderdrukken. Dat zou een beetje zelfmoord zijn. Ik ben stapelgek op de vrouw in mij. Ik krijg een warm gevoel als ik de nog magere literatuur over het kakelverse begrip raadpleeg: metroseksuelen hebben aandacht voor hun uiterlijk, zijn niet bang voor geurtjes uit een flesje en leven zich uit in de keuken. Klopt bijna helemaal. Ik mag graag iets lekkers koken al vind ik het absoluut geen probleem als een ander (een vrouw bijvoorbeeld) het voor me doet. Van lekkere geurtjes houd ik ook al hoeven ze niet persé uit een flesje te komen; van mijn douchegel met amandelaroma’s ruik ik ook heerlijk. En wat vooral klopt is aandacht voor mijn uiterlijk. Ik moet toegeven dat ik een beetje smokkel. Jarenlang heb ik helemaal geen aandacht voor mijn uiterlijk gehad. Wonder boven wonder heeft dat geen nadelige gevolgen opgeleverd.

Ooit en dat is inmiddels best lang geleden was ik een ranke jongen van 18. En terwijl de meeste jongens van 18 een paar jaar later een stuk vadsiger zijn geworden en overdekt met een ondoordringbaar oerwoud is er bij mij weinig veranderd. Het zal wel te maken hebben met het feit dat ik regelmatig fiets en als je geen bier drinkt is het een beetje logisch dat je geen bierbuik krijgt. Toch moet de oorzaak vooral in de genen zitten. Ik weet anders geen verklaring waarom op de plaats van het gebruikelijke ondoordringbare oerwoud bij mij eerder sprake is van de Sahara. Ik ken vrouwen die jaloers zijn op mijn nauwelijks behaarde benen. En op mijn taille. En waarom zou ik dan niet kunnen doen wat ranke meisjes van 16, 26, 36 en zelfs 46 doen? Laten zien wat je in huis hebt. Het bleek al gauw dat ik dan niet op de afdelingen mannenmode moest zijn. Die zijn gespecialiseerd in kledingstukken die eerder bedoeld zijn om het lijf te verhullen dan om het te tonen. Maar er was een oplossing: Nog steeds niet zonder enige gêne begeef ik mij af en toe tussen de rekken met strakke, lekker korte, getailleerde, vrolijk gekleurde shirtjes. Door de fabrikanten bedoeld voor vrouwen maar ze staan me perfect, soms zelfs compleet met het bekende kekke reepje blote strakke buik. Een verademing vergeleken met de saaie polo’s of streepjeskreukhemden waar de meeste mannen op aangewezen zijn.

Ben ik nu metroseksueel of niet? Tot mijn ontgoocheling bleek als metroseksueel stijlicoon David Beckham model te staan, een profvoetballer nota bene! En die ondeugende Beckham draagt wel eens jurken en slipjes van zijn vrouw, beweert hij. Dat klinkt nogal bekend. Als metroseksualiteit niets anders is dan een verkleedpartij als vrouw, dan is Maarten (Maartje) ’t Hart het ook. Denk je eens in, de benen van een profvoetballer of een bonkige schrijver die onder een jurk uitsteken. Dat is eerder carnaval. Nee, als metroseksualiteit met voetbal of carnaval te maken heeft dan ben ik het niet. Ik zal op zoek moeten naar een ander warm nest.