Mien korte verhalen met kleine grote waarheid (45): Alweer een nieuwe kennismaking

Vanavond is het zover, een ontmoeting met weer een andere vriendin van mijn vader. Tot op heden heb ik twee van zijn vriendinnen ontmoet. Eentje bij ons thuis op de flat en eentje op lokatie. Heel vervelend vind ik dit soort moet-ontmoetingen, maar ik kan er niet onderuit en dat besef ik. De dames vindt mijn vader tijdens dansontmoetingen voor alleenstaanden, ook wel vrijgezellen genoemd. Een vrijgezel klinkt in mijn oren veel spannender dan een alleenstaande, met de nadruk op vrij. Een vrijgezel om gezellig mee te vrijen. Bij alleenstaand heb ik als puber hele andere beelden. Omhoogstaand en alleen. De keuzes van mijn vader zijn nog niet echt succesvol. Gelukkig maar. Want ik vind het eigenlijk helemaal niets. Dat geforceerde gezoek, bezoek en geneuzel. Ik schaam me bijna voor mijn vader. Plaatsvervangende schaamte, maar ik laat niets merken. Ik hou mijn gevoel en gedachten dicht bij me. Zo is mij geleerd.

De deurbel gaat en een mevrouw met brede glimlach komt met een uitgestoken hand op me toegelopen. “Jij bent Rob!” Natuurlijk ben ik Rob, er woont hier niemand anders. En ik geef een slap handje. Die van haar voelt stevig maar koud. In ongemakkelijk stilte drinken we koffie en eten gebak. Weer eens wat anders dan zandkoekjes en speculaas. Het gesprek komt niet of nauwelijks op gang. De vriendin blijft glimlachen, vooral naar mijn vader. Ook hij glundert in stilte. Het lijkt net of er twee grote schapen op de bank zitten. Ik vind het prima. Ik weet ook wel dat dit gesprek, deze ontmoeting een kort intermezzo is. Ik wed dat ze binnen een half uur op pad gaan. Gezellig uit. Maar niets is minder waar.

Op een of andere manier weet mijn vader het gesprek vlot te trekken. Hij doet zijn uiterste best, dat is zeker. Duidelijk is dat er hier toch wel sprake is van een vlam. Zijn vlam. Niet de mijne. Het taxeren is begonnen. Wat voor bloed hebben we in de kuip? Vriendin nummer drie mag er wat mij betreft wezen. Ze toont belangstelling naarmate de avond vordert, ook naar mij. Ik vertel wat over school en over hockey. Trots vertel ik dat ik geselecteerd ben voor een selectieteam. Maar zij heeft niet zoveel met sport. Ze komt uit Weert en heeft een zoon van mijn leeftijd. Die is gek op knutselen en techniek. Hij zit op de LTS en houdt van muziek. Iets wat hij deelt met mij, zo vertelt ze.

Ik kijk mijn vader aan. Die geeft me stiekum een knipoog, zijn vriendin kan het niet zien. Er is dus het een en ander ingefluisterd. Ze hoopt dat we snel eens kennis kunnen maken met elkaar. Eh … dat gaat wel erg snel. “Van welke muziek houdt ie dan?” Het blijft heel even stil, precies voldoende voor een antwoord. “Oh, van alles en nog wat, en hij neemt ook muziek op.” Dat is dan het enige wat ie deelt met mij, denk ik. Ik zit zelf op het VWO. Een groot verschil. Ik schrik van mijn eigen arrogante gedachte. Ik ken hem niet eens. En dan op voorhand al oordelen. Bah.

Het is tijd om te gaan. Ze zijn al bijna te laat voor de dansavond en die willen ze niet missen. Vriendin vindt het een prettige kennismaking en ik kan alleen maar denken … tja. “Tot de volgende keer!” Met een ietwat minder koude hand wordt afscheid genomen. Met een bezwaard onderbuikgevoel zie ik pa en zijn vriendin vertrekken. De auto glijdt langzaam onderaan de flat van de parking. Weer een zaterdagavond met mezelf alleen. Ik heb nog geen enkel idee, hoe die in te vullen. Uitgaan mag ik nog niet en de weinige vriendjes die ik heb zitten thuis bij hun ouders. Cola, chips en televisie bieden wat troost. Nu maar hopen dat er iets leuks op tv komt.