Mijn broek zakt af…..

Een doodgewone donderdag leek het, maar dat was vals spel. Geniepig lag de middag op de loer en lachte in haar vuistje. Ik stapte welgemoed op de trein richting Utrecht naar de tweede bijeenkomst van onze nieuwe leesclub (ja, allemaal vrouwen, maar geen ‘geouwehoer’ hebben we afgesproken).

Ik was precies op tijd, kon zó instappen.
Een jongen achter me probeerde net voor me de trein in te komen.
Ik stak mijn arm uit zodat hij er niet langs kon en herhaalde dat bij de coupé. Eerst blijft eerst.
Het was al een vingerwijzing.

Door het mensenbos Hoog-Catharijne geworsteld dat vooral naar vette happen rook.
In de stadsbus stapte ik achterin, en strompelde als een dronkevrouw naar voren, want hij nam veel bochten. En dan stond ik steeds precies in zo’n harmonica. Ik moest namelijk aan de chauffeur vragen mij te waarschuwen bij de Rubensstraat, waar ik van 9292 moest uitstappen.
Dat deed hij keurig.

Buiten gekomen wist ik dat het nog zeven minuten lopen was, maar niet naar welke kant op. Ik zag niemand en liep een winkel binnen. Er hing een muffe lucht : tweede handskleding.
Rekken met kleurige, glimmende avondjurken die nog vol feest zaten. Misschien gewassen, maar dat gaat er nooit meer uit.
Er stond iemand zaken te doen met de eigenaresse. Ik kreeg een kaart van de stad heel vriendelijk tussendoor toegeschoven. Zijdelings hoorde ik dat die robes per kilo werden verkocht.
Zou je ook een ons jurk kunnen kopen? Of een half pond? Blote jurken zijn het goedkoopst dan zeker.
Mag het een onsje minder wezen? Ja, knip de mouwen er maar af…..

Afijn, ik vond de straat waar ik moest zijn om mijn intellectuele middag door te brengen na het nog zeker vier keer gevraagd te hebben. Alle oude Hollandse schilders was ik al gepasseerd toen ik uiteindelijk net op tijd in de Pieter Breughelstraat belandde.
Ik belde twee keer maar niemand deed open. Door het raam zag ik de verdacht stille meubels.
Ik keek in mijn map met aantekeningen op een Humana containertje op de hoek en las mijn vonnis: Vrijdag 17 november 14.30 2e bijeenkomst leesclub.
Een dag te vroeg!

Na mezelf uitgescholden te hebben maakte ik het weer goed door vleiend voor te stellen dan maar lekker te gaan winkelen.
Toen ik bij de Bijenkorf een paar jassen had gepast en weer buiten liep voelde het wel erg koud aan mijn buik. Mijn broek zakte ook opeens af. Had deze zaak me zo aangepakt?
Nee, de knoop was eraf gesprongen en dus de rits open. Lekker. Wat nou?
Weer een winkel in, quasi passen en vragen:
‘Heeft u misschien een veiligheidsspeld, mijn knoop schiet er opeens af!’
Nee dus, ook geen naald en draad. En daar stond ik maar op de hoek van de kleedkamers in de weg te staan met mijn broek open.
Tot een jong anorexisch verkoopstertje met een grote niettang aan kwam zetten.
Ze niette vastberaden mijn broek vierdubbel dicht, me nog net geen navelpiercing bezorgend…..
Het broeken passen kon ik vergeten verder, dus snel naar huis om te ontnieten.
Ik keek er trouwens niet naar uit om mijn flater daar te vertellen.
Het was dus echt mijn dag niet.

Ik kan het woord ‘niet’ trouwens voorlopig …. meer horen……..