Mijn relatie met Cupido

Cupido is nooit echt mijn vriend geweest, maar ik heb hem altijd maar in zijn waarde gelaten. Ik heb al een paar keer stomme dingen gedaan in de naam der liefde. Ik heb gelogen, bedrogen en ben mezelf vergeten. Toen ik 16 was had ik een vriendje, een fout vriendje. Hij woonde in een nabijgelegen dorpje, en ik mocht van mijn ouders nog niet bij hem slapen. Ik heb dus gezegd dat ik bij een vriendin zou slapen, en ben bij hem gaan slapen. Natuurlijk kwamen mijn ouders erachter, en brak de hel los. Dit was mijn eerste stap op het foute pad van de liefde. Het was mijn vriendje die mij pushte om bij hem te komen slapen, en heb daarbij mijn ouders voorgelogen en hun vertrouwen flink beschaamt. Ik had er niet van geleerd helaas. Hij maakte het na een aantal maanden uit, en het de band met mijn ouders was voor die tijd nog niet in ere hersteld.

Een aantal jaar later kwam ik weer een jongen tegen die ik waardig genoeg vond mijn vriendje te worden. In het begin leek alles perfect, we waren verliefd en zagen elkaar elke dag. Toch bleek ook hij niet helemaal te deugen. Niets wat ik deed was goed genoeg, en na verloop van tijd leefde ik mijn leven zoals hij wilde dat ik het leefde. Ik volgde de opleiding die hij (en zijn ouders) goed genoeg vond, ik ging lijnen, ik ging niet meer stappen, ik verloor bijna mijn vrienden. Allemaal voor hem. En als dank, als dank ging hij vreemd. Het brak mijn hart, maar nog steeds vond ik niet de kracht bij hem weg te gaan. Ik probeerde me nog meer aan te passen zodat hij me maar leuk bleef vinden. Maar mijn aangewakkerde jaloezie kon ik niet onderdrukken na dit voorval, en uiteindelijk was hij degene die de relatie verbrak omdat hij het benauwd kreeg door mijn jaloerse gedrag. Ik ben maanden van de kaart geweest, door liefdesverdriet maar ook door de crisis die uitbrak in mijn hoofd. Wie was ik ook al weer? Het hielp niet dat hij bleef terug komen, hij was eenzaam, maar wilde geen relatie meer met me. Uiteindelijk heb ik op oudejaarsdag gezegd, ‘Als ik het nieuwe jaar niet met je kan afmaken, wil ik het ook niet met je beginnen´. Het was over. Het heeft even geduurd voor ik weer wist wie ik was. Ik heb er van geleerd, maar ik had deze les liever op school geleerd, in plaats van in de praktijk.

´Nooit meer een man´ schreeuwde ik! Ze brengen allemaal wanhoop en verdriet. Ik zag hoe mijn vriendinnen te prooi vielen aan de verleidingen van het andere geslacht, en hoe zij veranderden. Ik zag hoe zij opgesloten zaten in een web dat was gesponnen van aanpassing aan de ander. Mij zouden ze niet hebben. Ik ging de oorlog aan met Cupido. Ik zou alleen nog gaan voor one night stands en liefde zou ik weg typ-exen uit mijn woordenboek.

Een collega van mij wees mij op een leuke website waar je mensen kunt leren kennen. Een soort hyves voor onbekenden. Leuk om een keer een scharrel op te duikelen. Het leek me perfect. Mensen die ik niet ken, een andere stad, bekenden voor één nacht. Het was me niet gegund. Ik leerde er iemand kennen die de juiste snaren wist te raken. Hij was de jager, ik werd zijn gnoe.

Ik ben gelukkig. De bagage die in mijn rugzak zat heb ik thuis in een vergeten lade gestopt. Heel af en toe kijk ik erin, gewoon om mezelf eraan te herinneren nooit meer mezelf te verliezen. Dit is het beste wat me is overkomen en ik zou hem nooit meer willen missen. Misschien had ik die levenslessen nodig om te zijn wie ik nu ben. De vrouw waar mijn jager op is gevallen. De gnoe die nu precies weet wat ze wil.
Ik denk dat ik Cupido maar een bosje bloemen stuur. Of zou Caroline Tensen nog steeds langs de deuren gaan voor ‘Het Spijt Me’?