Moeder

Je ligt zo rustig, zo sereen. Zo anders dan een week geleden, toen je vechten moest voor adem. Je bezoek wisselt en iedereen raakt je even aan.
Ik schik de haren op je koele voorhoofd en druk zachtjes een zoen erop. Je gesloten ogen knipperen geen moment. Je rust en je hebt het verdiend.
De koelte van je voorhoofd doet me denken aan jaren die in het verleden liggen, voorbije periodes waarin de kilte niet in je hoofd maar tussen ons was: ik heb je gemist en weet dat jij dat weet. Ik weet zoveel en toch zo weinig, er is nog zoveel dat ik van je weten wil. Maar voor alles is een tijd en ik weet niet of de tijd van vragen ooit nog komen zal.
Ik loop even naar vader en spreek met hem. Uit alles blijkt dat hij ons nu zo nodig heeft. Zijn bloemen staan in elk geval mooi. [img align=left]http://schrijfsels.wikoforever.com/wp-content/uploads/2010/07/moeder-en-zoon-t107481-e1279407001985.jpg[/img]

De rust die je uitstraalt heelt een beetje de wonden die de woorden die je uitsprak met lang vervlogen adem hebben geslagen. Ik wil dat je weet dat ik niet boos meer ben, ik heb leren accepteren dat je aandacht was voor mijn broer en mijn jongste zusje. Al kan ik niet helpen mezelf af te vragen hoe het leven zou zijn geweest als die noodzaak er niet geweest was en wij elkaar beter begrepen hadden. Nutteloos, ik weet het, want ze hebben allebei een handicap en dat gaat niet weg met het denken aan mogelijkheden als het leven anders was gegaan.

Ik loop weg om nog even koffie te gaan drinken en mijn plaats aan je zij wordt direct ingenomen door mijn oudste zus. Bij de koffie praat ik nog even met mijn zwager en even wordt de serieuze atmosfeer die je gesteldheid met zich mee brengt doorbroken door een klein moment van plezier en humor.

Als ik buiten ga roken, staat daar de vriendin van mijn neef zenuwachtig met haar sigaret in de mond. Ik neem even de tijd om met haar te praten, haar gedachten af te leiden van het nu door vragen te stellen naar je achterkleinkind.

Terwijl ik dat doe, dwarrelen mijn gedachten langs momenten waarin jij een rol hebt gespeeld. Je onrust, de keren dat je ziek was, je warme omhelzing en je onuitgesproken maar onweerstaanbare claim om aandacht die voor mij geen ruimte liet zelf ook aandacht te vragen.
Ik denk ook aan de dingen die me doen beseffen dat ik van je hou. De momenten dat we kleren gingen kopen als de kinderbijslag binnen was en we samen een broodje gingen eten bij V&D. De boterham met Cup-a-soup tijdens de nachten van de olympische spelen van 1984 en de nachtelijke gesprekken aan tafel over schrijven, over mijn ervaringen, over jouw verleden – over van alles en nog wat konden we het hebben. Die ene keer dat we naar The Day of the Triffids keken en ik ’s nachts in een koortsige bui van angst niet slapen kon en jij me geruststelde, ook al was ik zestien.
Ook de sfeer in het huis komt bij me boven op zo’n moment. De ruzies met mijn zussen en met pa maar ook die ene keer dat het huis vol familie zat omdat je vader voor een dagje bij ons was. Ik heb je zelden zo gelukkig gezien als op die ene dag. Ik heb het nooit kunnen bewerkstelligen, dat geluk van jou. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je me dat ooit vergeven kunt.

Als mijn sigaar op is, ga ik weer naar binnen. Ik wordt verwelkomt door koude lampen en mijn zus, een van de vier, die zegt dat het tijd is.
Ik knik en loop mee naar de ruimte waar je licht. Pa staat naast je en er is geen woord dat ik bezit waarmee ik hem troosten kan. Ik kan er alleen maar zijn met die wonderlijke mix in mijn binnenste van verdriet en opluchting.
We staan om je heen zoals we een week geleden ook bij je stonden: mijn broer en pa bij je hoofd en mijn vier zussen aan je zij. Ik sta aan je voeteneind. Vorige week hield ik je voeten vast, maar dat hoeft nu niet meer. Een man komt binnen en ruimt de bloemen en de glasplaat weg. Ik neem de tijd te baat en geef je snel nog een zoen op je voorhoofd. Ik zie tekeningen en foto’s naast je liggen, om je te helpen herinneren.

Mijn broer en zus komen naast me staan en geven me wat ik zo nodig heb. Dan komt de keurig geklede heer weer en dekt je af. De schroeven in mijn hand voelen zwaar en onverbiddelijk als we met zijn driëen ze vastdraaien om je heen. Je kist is dicht, moeder. Ik heb je mijn laatste kus gegeven.