Molières

Naast onze school staat de bibliotheek waar ik een keer per veertien dagen twee boeken mag lenen. Het ruikt er naar muf en oud papier, maar vooral naar verre en vreemde werelden. Wanden vol boeken die ik zal kunnen lezen. Wat een rijkdom! Ik zoek grote exemplaren uit, het liefst veelgelezen wat verkleurde sprookjesboeken.
Loodzwaar zijn ze, maar ik sjouw ze met plezier door de slingerende laan tot aan de klok op de hoek van de straatweg, waar ik moet oversteken. Daar ga daar ik even zitten uitrusten met de boeken op schoot en kijk naar mijn nieuwe molières. Deze veterschoenen zijn eigenlijk voor jongens. Ik ben eerst erg boos geweest toen ik ze aan moest. Maar nu ik er aan gewend ben, hebben ze toch wel wat. Ze staan een beetje geleerd. Misschien passen ze juist goed bij een meisje dat veel boeken leest, peins ik.

Ik dagdroom vaak. Het heeft mij in ons gezin de bijnaam ‘Jozef de dromer’ opgeleverd. Dat vind ik wel een eretitel, iets wat me onderscheidt van de anderen. Bovendien is het waar. Ik kan zomaar ergens een hele tijd zitten dromen. Op de bovenste tree van de trap of tegen de achtermuur van het huis in het grind. Even weg van alles, verscholen in mijn eigen wereld.
Soms verzinnen mijn zusjes en ik verhalen, als we in bed liggen. Het is ons favoriete spelletje geworden. ‘Kussen kijken’ noemen we het. Je gezicht met ogen open in het kussen drukken en dan vertellen wat je ziet. Al gauw blijkt dat ik wel heel veel dingen zie. Mijn zusjes roepen: ‘doorgaan, doorgaan, Adje, wat zie je nog meer?’, als ik wil gaan slapen en ik verzin maar weer door. Het gaat gewoon vanzelf.

De auto’s zoeven voorbij op de straatweg. Benzinedampen dringen in mijn neus. Ik steek voorzichtig over, en sjouw weer verder met de zware boeken, onder elke arm één. Ik wou dat ik niet zulke dunne armen had. Dan over de rails van de trein langs de roodwitte spoorbomen. Het kleine station, aan de rechterkant, ligt een beetje hoger dan de straat. Verderop sla ik rechtsaf, de Spoorlaan in.
Ik ben nu eindelijk bijna bij onze laan aangekomen. Op de hoek, kijk ik als altijd naar de rouwauto’s, die als glimmende zwarte torren staan te wachten op hun prooi: de doden.
Ha, gelukkig, bijna thuis, nog een paar meter lopen over het trottoir van zand en fijne steentjes. Ik hou er erg van. Het voelt als een bospad.
Zwetend kom ik thuis aan.

Die avond in bed, voel ik mijn hart opeens heel snel kloppen en mijn pyjama is al snel doorweekt. Ik heb een stevige griep te pakken. Met hoge koorts en diarree lig ik de hele week boven in het dakkamertje met drie ijzeren spijlen voor het raam.
Ik lees in de sprookjesboeken, die door de koorts nog fantastischer, maar ook veel griezeliger worden. Plaatjes veranderen in diarreekleuren, heksen stappen eruit en klauwen naar me. Ze grijnzen vals. Ik doe mijn ogen stijf dicht, glij mijn bed uit en ren op de tast naar de overloop. ‘Mama, je moet komen, mama!’, krijs ik schor langs twee trappen naar beneden. Ik schrik van mijn eigen rare stem. De pyjama plakt aan mijn benen, terwijl ik rillend blijf wachten. Dan hoor ik eindelijk de bekende snelle stappen en zie ik haar gezicht verschijnen boven een dienblad met thee, aspirientjes en de thermometer.
‘Snel je bed in, hoor, je hebt nog koorts’.
‘Ja, mama’. Over het enge levende boek zeg ik maar niks. Het ziet er weer heel gewoon uit, nu het open op de vloer ligt.
‘Dat boek moet je niet zomaar op de grond laten slingeren, het is toch van de bibliotheek?’
Ik knik schuldbewust en leg het op bed terug.

Mijn tweede moeder is niet erg aanhalig. Het aardigst vind ik haar als ik ziek ben. Dat is een groot voordeel van griep hebben. Met routineuze, maar voor haar doen toch zachte gebaren, dekt ze het bed schoon op, voelt aan mijn voorhoofd of ik koorts heb – dat laatste vooral is zo heerlijk – en inspecteert met kennersblik de bruine drab in de po. Ze is in haar element, weer helemaal de zorgzame verpleegster die ze ooit was. Dit is veel meer wat haar ligt, niet het drukke huishouden met veel kinderen. Al begrijp ik dat jaren later pas.

Ik zuig gulzig deze speciale aandacht op en sla het op als reserve voor normale magere dagen.