Muizexcommunicering

‘“Muizen!”, schreeuwde mijn vrouw toen ze een klein lief muisje over de muur van onze kelder zag scheuren. Quasi relaxed greep ik een bus Axe van het voorraadrek, en gaf de spurtende knager de volle laag. “En jij denkt serieus dat zoiets helpt? Nu zit je met een muis die lekker ruikt oetlul, we moeten een kat kopen!” Een kat? We zaten in een appartement en je kunt moeilijk een kat in de kelder opsluiten op water en brood. Daarbij ben ik meer een hondenmens dan een kattenliefhebber. Katten herinneren me aan vrouwen, je begrijpt er geen bal van en ze zien je als personeel. Dan liever een hond, die lijken meer op mannen. Welk woord zocht ik, ehmz, dommer? “Hoor je me eigenlijk? Die beesten eruit of ik!!” Zo begon de oorlog..

Nou ben ik wel een dierenliefhebber en dus begon de oorlog met van die vang-ze-levend vallen. Diervriendelijk, maar waar laat je de krengen? Als ik ze buiten losliet wisten ze altijd de weg terug te vinden. Soms deed me dat wel wat hoor, ik bedoel, het is net een hond die op het vakantieadres vergeten is en mijlen voor zijn baassie loopt. Het probleem werd minder toen ik warmere onderkomens voor ze ging zoeken, zoals de brievenbussen in de buurt, handtassen van onoplettende vriendinnen, en auto’s van carpoolende collegae. De strijd werd steeds bitterder..

Er kwamen ouderwetse vallen, met allerlei soorten aan kazen. Als eersten sneuvelden de soldaten. Op de burgerbevolking kon ik massaal een gifgasaanval uitvoeren door Limburgse Stinkkaas in de vallen te planten. Al het resterend verzet zou uitgeroeid worden door mijn sokken te drogen te hangen alvorens ze te wassen. Laat ze daar maar gaten in knagen!

Anyways ultra, het was bijna gelukt. Eén muis gaf de strijd niet op, Willow. Ik vermoed dat het de eerste muis is, die ik destijds de volle lading Axe heb gegeven. Niets hielp, zelfs niet het afsluiten van de stroom, ik heb uiteindelijk zelfs een opblaasbare kat in de kelder gezet. Deze opblaaskat is tot op heden M.I.A., maar de catastrofe was pas compleet toen vorige week mijn internet uitviel. Ik zette de TV aan, en er was net een waarschuwing op het Journaal over internettende mollen. Ik stelde me voor dat ik elk moment een email kon krijgen van muizen@kelder.kr over het ontstaan van hun beschaving en waarin ze een pizza eisten in ruil voor toegang tot het “bezet gebied”.

Ik leef in angst sindsdien, beste CWI meneer. Ik heb een joint in de kelder gelegd, en ik heb de hele week voor de kelderdeur staan wachten met een pistool, zwetend en biddend te wachten, totdat Willow een vuurtje zou komen vragen en het moment zou komen dat ik hem eigenhandig overhoop kon knallen. Dáárom heb ik afgelopen week niet kunnen solliciteren!’

De oversized CWI kraai keek me vies aan, wreef met een vinger over haar snor en verklaarde dat er binnenkort een vacature beschikbaar kwam voor iemand die onnozel kon kijken, overtuigend wereldvreemd was, lichtelijk labiel en dat ik dus perfect aan het profiel voldeed. De vorige dorpsgek had last van zijn voet, maar ze verzekerde me dat het goed betaalde en dat ik boter bij de Zalm zou krijgen!