Nachtbrakers

Met zijn doordringende ogen sloeg hij haar gade. Ze weken geen moment van haar af. Sinds ze haar entree gemaakt had hield hij haar strak in zijn vizier. Ze was zich niet bewust van zijn blik. Haar ogen gingen uit naar het alfamannetje aan de andere kant van de dansvloer. Uitdagend bewoog ze met haar heupen, wiegend in de richting van haar gewillige prooi. De definitie van sexy zou beschaamd het hoofd buigen als zij langs schreed, de beat haar dansende lichaam eerbiedigend. Als ze met haar hand langs haar borsten gleed veroorzaakte dat een goedkeurend, bijna dierlijk gegrom bij de man. Ze betoverde hem met haar bewegingsritueel. Dit was haar territorium en ze schiep er genoegen in om mannen anderzijds te laten denken.

In de hoek van de bar wachtte hij. Omgeven door opzwepende beats en het geruis van stemmen op de achtergrond. De zware bassen herinnerden hem aan strijdtrommels uit vervlogen tijden.
De tijd waarin hij in het donker over velden en wegen sloop, op zoek naar warme lichamen van achtergelaten gevallenen. Hij was oud, een van de oudsten onder hen en zijn leeftijd had hem wijs en behoedzaam gemaakt. Deze behoedzaamheid had hem zo oud kunnen maken.

In stilte begeerde hij haar. Hij had dorst, hunkerde naar het zoete nectar dat door haar aderen stroomde en zijn bleke huid zou kleuren.
Haar vrouwelijke vormen, op- en neerdeinend op het ritme, maakte hem bijna roekeloos. Hij wilde haar bezitten, haar meenemen en vastgrijpen. Hij wilde haar veranderen in zijn eeuwige maîtresse. Bijna tijd.

Toen de nacht zijn hoogtepunt achter zich liet en de eerste bezoekers de betrekkelijke veiligheid van hun huis opzochten, groeide zijn verlangen.
De vrouw kleefde aan de man als honing aan een bij. Hij merkte dat de man opgewonden raakte. De tijd was nu zijn metgezel. De muziek zweeg en hij hoorde haar fluisteren of hij haar vannacht gezelschap wilde houden. Geen minuut later vertrokken ze.

Het was een koude nacht. Een nacht waarin de oostenwind de bomen liet huilen. De man had zijn kraag hoog opgetrokken en hield haar stevig vast. Zijn lust voor haar was niet de enige reden van zijn greep. Zij was nuchter, maar deed alsof ze aangeschoten was. In de verte kon je de contouren van de eerste bebouwing zien. Vanaf dit punt waren het niet meer dan schaduwen in de nacht. Het nachtwezen volgde onhoorbaar hun pas. Waar hij passeerde zwegen nachtdieren respectvol en huilden de bomen net iets zachter.
De man stak een sigaret op en de vrouw keek achterom. Even leek het of ze haar blik focuste op een groepje bomen, tien meter van haar verwijderd. Toen strompelden ze argeloos verder. Nu was het moment. Razendsnel gleed hij langs de boomgrens. Toen ze verschrikt omkeken en niets zagen stond hij pal voor ze. Zijn hoektanden fonkelend in het maanlicht.

‘Gegroet,’ zei hij rustig. Het was het laatste woord dat de man hoorde. Het geluid van zijn brekende nek werd weggevoerd op de wind. Deze man was zijn beet niet waard. Statig keerde hij zich naar de vrouw toe. Al haar adem had hij haar ontnomen. Ze was niet in staat een geluid voort te brengen. Twee doodsbange ogen staarden als in een trance naar deze macht.
‘Wees niet bang mijn lief, ik schenk je mijn gift.’ Zijn beet was teder en vol passie en zij beminde hem in eeuwigdurende nachten.