NOG-stalgie

Een van de dingen die ik heb verleerd toen ik in het ziekenhuis ging werken, is reizen met de bus. Laatst had ik – wederom – afgesproken met oud-collega´s uit de papieren wereld, die intussen allemaal in weer andere papieren werelden terecht zijn gekomen. Een carrière in de verzekeringen is als een bankbiljet, je kunt werkelijk overal terechtkomen. In de bus viel het me op, dat er tegenwoordig veelvuldig getelefoneerd wordt met in mijn ogen volkomen nutteloze boodschappen. “Ik zit in de bus”. “We gaan nu de tunnel door”. Erna volgde een kleine stilte die werd onderbroken door de opmerking: “Dat zei ik toch, die tunnel, je valt weg”. Een andere bron van irritatie is de muziekspeler: niets zo hinderlijk dan een ingeplugde buspassagier, opgesloten in zijn eigen muziekwereld. Zijn wereld wordt automatisch mijn wereld; meestal staan de oortelefoontjes op stand kolereherrie.

Ons clubje had dit keer afgesproken zo rond het Centraal Station te Amsterdam. Werkelijk een fantastische plek om mensen te bekijken. Ik moest nog wel even zoeken naar de nieuwe vertrekplaats van mijn bus terug die avond. Het scheen dat de standplaats was verhuisd naar het IJsei. Wellicht dat als ik met de bus héén ging, ik ook automatisch wel op dat IJsei zou belanden; dan zou ik meteen weten, hoe ik ’s avonds terugmoest.

Natuurlijk stopte die bus niet op het IJsei, want onze buurtbusvervoerder is een beetje eigenwijs en staat dus ook ergens anders. Ik besloot om zelf maar te gaan zoeken naar dat IJsei, achter het CS. Een ding had ik over het hoofd gezien: de dagelijkse portie hoeveelheid mensen die deze plek dagelijks te verwerken krijgt.

Als “drukkerdje” kan ik best druk zijn en druk doen maar een hoeveelheid mensen van ongeveer 150 per minuut wordt zelfs mij teveel. Toch zette ik door, terwijl ik onderwel in mijn hoofd zocht naar de ademhalingsoefeningen van mijn mentalcoach. Hoewel er altijd weleen pluk zwerfvuil in mijn bovenkamer hangt, kon ik die ademhalingsoefeningen natuurlijk niet terug vinden.

Dapper haalde ik ter hoogte van de poortjes in het CS mijn OV kaart tevoorschijn en daar had ik mijn eerste overstap te pakken. Het was niet nodig geweest want de deurtjes stonden open. Daar ging ik dan, op weg door de hal naar de achterkant van het Centraal.

Gaandeweg begon ik het leuker te vinden. Onderweg geurde het naar pizza, kroketten en zure yoghurt, vermengd met verschillende soorten parfum en ongewassen haar. Er was een grote verscheidenheid aan mensen en van kleurige rugzakken. Aan het eind gekomen weer de poortjes door –uitgecheckt van niet genoten reis- en rechtsaf de roltrap op. Deze werkte niet, dus voorzichtig geklommen, ik heb nogal de neiging te struikelen en dat is als provinciaal die ik in de loop der tijd geworden ben, niet de bedoeling. Boven aangekomen had ik uitzicht op het buseiland en een fenomenaal uitzicht over het IJ.

Met de geur van Amsterdamse namaakzee, een troep zwervende en krijsende meeuwen, verschillende pontjes die heen en weer voeren en de hoeveelheid bussen die af en aan reden, kwamen mijn jaren als acceptant bij een Amsterdamse verzekeringsmaatschappij aan het IJ weer bovendrijven. Als midtwintiger heb ik daar de zeven meest geweldige jaren uit mijn werkbare leven gehad. Hoewel het gebouw intussen een andere gebruiker heeft, staat het er nog steeds. Toen ik laatst tijdens een ziekenhuisuitje met de pont langs datzelfde gebouw aan het IJ vaarde, moest ik spontaan huilen.

Mijn baan als acceptant hebben mij mede gevormd tot wie ik nu ben. Elke vijf jaar hadden we Sail Amsterdam en de collega’s die aan de waterkant zaten, waren dan natuurlijk je favoriete collega’s. In elk geval tot na de Sail.
Het was een tijd waarin we als jonge twintigers werden vrijgelaten in het bedenken van nieuwe verzekeringsproducten. Wanneer het fout ging, dan was de enige “straf” dat je je zelf wel voor je hoofd kon slaan; altijd mocht je het opnieuw proberen. Dat is in deze tijd en in andere, nieuwe, gefuseerde en beursgenoteerde papieren werelden, anders geworden.
Al veranderen sommige zaken nooit.

Het weerzien met mijn oud-collega’s uit die tijd, daar op het stationsplein, voelde als vertrouwd en als vanouds. Nooit vallen er stiltes en als we elkaar zien, is het alsof we gisteren nog bij elkaar waren. We hebben heerlijk Indisch gesmuld, gegierd van het lachen en oude herinneringen opgehaald, opgeleukt met geacteerde anekdotes over andere oud-collega’s -die er natuurlijk niet bij waren.

Sommige zaken veranderen nooit. Dat bleek bij de tram toen we terug reisden naar het CS. Sommigen van ons hebben nog steeds moeite met poortjes en hekjes, ook al hebben ze er dagelijks mee van doen. Een nieuwe –gefuseerde of zelf gekozen- werkgever in de papieren wereld betekent ook vaak een nieuw toegangspoortje met dito pasje. Hoewel het met onze OV-pasjes in de tram op de heenreis goed ging, hadden we als nieuwbakken oudjes ’s avonds, in het donker, over het hoofd gezien, dat de ingang van de tram niet meer hetzelfde is als vroeger.

Om de enkele deur mag je naar binnen, er staan ook bordjes die je daarop wijzen. Aangezien we allemaal –op een na- de veertig zijn gepasseerd en in het donker onze ogen niet meer zo werken als vroeger wanneer we uitgingen, hebben we die bordjes over het hoofd gezien. Tot twee keer toe sloten de tramdeuren voor enkele neuzen. In setjes van twee kwamen we, gierend van het lachen om het uiteengevallen bejaarde zootje, weer terug op het Centraal Station.

We herhalen het clubfeest in juni want dan is het langer licht.