Normen en Fratsen Deel 1

De Aldi. De thuisbasis van de gewone, beneden modale mens en/of de mens met een prioriteitenlijstje dat niet begint met duur voedsel, een bepaald merkje.
En/of de mens met een conflict in de anale fase. Volgens Freud levert dat oa. op dat je moeite hebt met weg geven, uitgeven van geld. Ik behoor bij de mensen die duur voedsel ergens onderaan heeft geplaatst. Ik loop de winkel binnen en zie twee lange rijen. Wat ik nodig heb zijn twee pakken magere melk. Aan de rijen te zien zal ik lang moeten wachten voordat ik met die pakken de winkel kan verlaten. Om het wachten iets meer de moeite waard te maken pak ik naast de pakken melk, twee ontbijtkoeken,rozijnen (mijn chips ) en zeven granen ontbijt. Ik sluit me aan achter een vrouw met een kind van 2…mooie blonde krulletjes. Ze speelt met de mobiel van mama. Het is wachten op een verveelmoment van het kind…en die komt al ras. De mobiel wordt met een brulletje op de grond gegooid. Het kind is vol kracht,maar nog niet bij machte om het mobieltje kapot te gooien. De moeder raapt de mobiel op en kijkt me glimlachend aan. Ik gooi haar wat begrijpende woorden toe “ze is het natuurlijk zat”.. De moeder glimlacht. Wie niet denk ik zuchtend. Ik sta weer in de verkeerde rij en probeer mijn lot rustig te ondergaan. Laat me afleiden door het vet en calorieën verhaaltje op de ontbijtkoeken en kijk vervolgens wie er binnen komen. Een vrouw met wallen, van die wallen die als golfjes onder ogen staan, vleesgeworden golfjes. Hoe hard deze vrouw ook grijnst, ik zie alleen de wallen en denk “zal ze moe zijn van het leven?” en daarachter een jonge knul, hij kijkt de rij langs, zijn ogen vallen op mij en ik zie interesse in zijn ogen. Leuke knul, fris en jong, maar ik lees niet veel diepgang in die ogen. Met een raar schudje van mijn hoofd belanden mijn ogen op mijn schoenen. Shit, ze zien er niet uit. Schoensmeer heb ik nodig. Ik kijk om me heen, waar zou hier schoensmeer liggen? Ik moet wachten tot ik mijn spullen op de band heb, dan kan ik weglopen..
Als ik mijn handen niet zo vol zou hebben, had ik mijn sms’sjes kunnen herlezen, vooral die ik gestuurd heb aan heer R. Beeldend, poëtisch van aard. Ik kan genieten van mijn uitingen van verliefdheids gevoelens. Ik ben een dwaas als ik verliefd ben. Ik roep de berichtjes in me op en glimlach…”ik droom ons in de trein, eerste klasse, schuifdeuren dicht,de zon komt binnen, jouw gezicht dichtbij me, we lezen elkaars ogen, rust en wonder”….wellicht geen meesterwerk, maar wel mijn werk…een zacht en vredig gevoel maakt zich meester van me. Ik glimlach en zie het beeld van hem en mij in trein voor me. We kussen. In werkelijkheid kijk ik verliefd naar mijn ontbijtkoeken. Daar wordt ik me pijnlijk van bewust als tussen het dromerige gevoel door een ander gevoel zich opdringt, ik wordt aangekeken….door de frisse,jonge man. Hij staat in de andere rij op dezelfde hoogte of eigenlijk verte, we zijn beide behoorlijk ver weg van de kassa. Ik ruk mezelf weg uit de droom.
Ik behoef nog afleiding, de rij is na minuten wachten verlost van twee personen, nog…8 te gaan.
Ik snap niet hoe normale mannen mij interessant kunnen vinden? Omdat ik zo normaal oog of juist omdat ik niet normaal oog? Kunnen ze niet zien wat ik nodig heb ? of zien ze dat beter dan ik? Ik denk toch echt te weten dat ik een doldwaas,intelligent persoon nodig heb naast me. En de frisse jongen lijkt daar niet onder te vallen. Misschien wordt het tijd voor een button. “saaie mannen mogen doorlopen” . Of het helpen zal. Sommige mensen dichten zichzelf van alles toe.