Nog voor ik iets uit de media heb vernomen, lig ik al geveld en dat nog wel op de allereerste dag van het nieuwe jaar. De afspraak die ik rond het middaguur maak om de volgende dag mijn jarige broer persoonlijk te feliciteren zeg ik per omgaande af. Griep komt als een dief in de nacht, maakt van je agenda een waardeloos vodje papier. Het is even wennen! Kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst, rillerig en gewapend met een rol keukenpapier in mijn slaapkamer verdween. Ik dacht dat ik in de eerste veertig jaar van mijn leven wel zo’n beetje alle griepvarianten had doorgewerkt. Niet dus!
Het duurt niet lang voor ik de voordelen van een griep krijgen ontdek. Om te beginnen hoef ik mijn hond niet uit te laten.
‘Moet ik dat doen!’
‘Ja,’ antwoord ik mijn ruim twintigjarige zoon, die sinds de kerstdagen zijn studentenkamer in Breda heeft verruild voor het goedkope gemak van zijn oude kamer thuis. ‘Tenzij je me dood wil hebben, lijkt het mij niet verantwoord dat ik met een hoofd vol snot en 39 graden koorts Jip uit ga laten.’
‘Kan je de buurvrouw niet vragen!’ Probeert hij nog, maar ik ben onverbiddelijk. Wijs hem er fijntjes op dat ik hem in de zomer van 2009 , toen hij als een van de eersten met de Mexicaanse griep thuis kwam, zonder morren en met liefde heb verzorgd.

Een griep krijgen is eigenlijk heerlijk! Het is een voorziening van God om ons arme tijdeigenen even los te koppelen van alles wat we moeten doen. Griep kan een nieuw begin in je leven zijn. Ik denk aan hoe Aya Zikken ooit haar schrijversbestaan begon. Man griep, twee dochtertjes griep en zij maar sloven en dromen van de verhalen die ze op wilde schrijven, maar waar ze geen tijd voor vond. Ze hoopte dat ze ook griep zou krijgen en die losgewoelde tijd zou kunnen gebruiken voor zichzelf. Waarom weet ik niet, maar moeders krijgen nooit griep, ook Aya niet. Ze vervloekte de god die haar onthield van wat ze zo nodig had en wendde griep voor. Sloot zich op in de slaapkamer met pen en schriftje en schreef het met een aaneengesloten pennestreek vol. Het was de aanzet van haar boek ‘Als wij groot zijn, dan misschien,’ waar ze in 1954 mee debuteerde en haar naam mee zou vestigen. Ik heb meerdere boeken van haar in mijn bezit. Haar dochter, waar ik mee bevriend was, vertelde mij het verhaal. Kinderen hebben het moeilijk als ze opgevoed worden door een moeder die zelf ook wat wil. Daardoor beïnvloed vond ik Aya in die tijd een ontaarde moeder. Nu en zelf moeder van twee grote zonen vraag ik me soms af : Wie is er hier niet geaard?

Wordt vervolgd.


Sagita

Het persoonlijke is politiek!

10 reacties

Libelle · 7 november 2012 op 17:33

Opdoeken die griepspuit!
Deel 2 en 3 lees ik ook!

pally · 7 november 2012 op 18:51

Vloeiend geschreven, Sagita, leest gemakkelijk. Grappige inhoud met veel dagelijks leven. Ben benieuwd naar de andere delen.

groet van pally

Nachtzuster · 7 november 2012 op 19:25

Lekker geschreven. Ik bleef echter haken op “Jip uitlaten”! Is dat “onze Jip”? Onze columnx hond?? 😆 :stom:

lisa-marie · 7 november 2012 op 23:28

Lekker vlot en het prikkelt zo dat ik de amdere delen ook wil lezen.
En ja ik krijg alleen griep als het echt niet uitkomt 😀

Meralixe · 8 november 2012 op 09:36

Graag gelezen! : :eh:

Pierken · 8 november 2012 op 10:55

Zo, een meer luchtig (maar evenzo goed) verteld verhaal zit dus ook in jouw pen verstopt.
Wel met Nachtzuster eens: Er zijn meerdere hondjes die Fikkie heten, maar ‘Jip’ riekt naar een coming out, Sa.

Ik vond dit een fijn stukske om te lezen. Ik wens je veel onschuldige griep toe. Wie weet worden het dan nog 4 delen. Maar kom eerst maar eens met deel 2. Dan estafetten we een beetje door elkaar heen in deze categorie.

Ferrara · 8 november 2012 op 15:48

Ik weet het nog! Lekker stel hond en zoon. 😉

Jip · 8 november 2012 op 17:12

Nou je het zegt, het zou best kunnen, dat mijn baasje dit verhaal geschreven heeft. En dat die Jip ik ben en die jongen Paul is. Ik ga er eens opletten! Maar er zullen toch wel meer honden ‘Jip’ heten of ben ik weer zo uniek!
Poot! Jip

Sagita · 8 november 2012 op 22:01

Dank voor de leuke reacties! En nu maar hopen dat griep 2 niet zolang op zich laat wachten!
groet Sa!

p.s. ik heb inderdaad een hond met de naam Jip, maar wat die allemaal uitspookt is voor mij een?

arta · 11 november 2012 op 10:40

Heerlijk! Een onschuldig griepje…

Laat deel 2 en 3 maar doorkomen, ik geniet met je mee!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder