Ode aan de liefde

Ik heb je al meer dan eens gezocht. Als hij sliep, bijvoorbeeld, en ik de druppels op de ramen telde. Of de uitgebloeide bloemen op de salontafel in het ergste geval.
Hij heeft me je al meer dan eens laten vinden. Hij deed me vergeten dat jij geen lakens nodig hebt. Laat staan donderwolkjes in een bed vol rozen.
Liefde. L’amour. Sevgi.
Er bestaan zoveel woorden voor, maar hij is de enige die het vuur doet branden. Terwijl ik dit schrijf ligt hij in het gras een liedje te zingen. Kenan Dogulu gok ik, maar het zou evengoed Glamourous van Fergie kunnen zijn.
En het mag gezegd; sinds hij terug is, is mijn leven terug. Het is veel warriger, veel onrustiger, maar veel mooier ook. Ruzies over komkommers in de soep, muziek van Lionel Richie à volonté, voetbalmatchen bekijken en vriendjes die op de meest onmogelijke tijdstippen komen [i]binnenjumpen[/i]. Maar ook: [i]french kisses [/i] in het midden van de straat, samen tomaten snijden en knappe ‘nieuwe Vlamingen’ die me komen afhalen van school.

Een geliefde achterlaten, is altijd een beetje van jezelf achterlaten, dat weet ik nu ook wel. Er bestaat immers geen liefde zonder houden van, net zoals er geen ruzie zonder woorden bestaat, geen zandbak zonder kinderhandjes en hélemaal geen hij zonder ik.