Om te snijden

Als ik eten kook, doe ik dat precies volgens recept. Frivoliteiten permitteer ik me er niet bij. Geen gekke experimentjes, geen verfrissende ideetjes, niks. Want ik ben wat dat betreft door schade en schande wijs geworden. In het verleden maakte ik vaak de vergissing te denken dat ik te werk kon gaan op basis van spontaniteit. Gewoon beginnen en dan wel zien waar het schip strandde. Niet van dat saaie, stijve koken, maar lekker losjes kokkerellen. Glaasje wijn erbij, ondertussen een beetje babbelen. Aan maten, gewichten en kooktijden hield ik me niet. Ik geloofde meer in nattevingerwerk en grove schattingen. Vanuit de losse pols smeet ik alles lukraak in de pan. Ik ging tekeer als een krankzinnige kloon van Jamie Oliver. Een enkele keer pakte het allemaal goed uit, maar over het algemeen was die vrije improvisatie een [i]recipe for disaster[/i], omdat het resultaat niet te eten was. En ik bijgevolg niet te genieten. Had ik daar nou zo lang voor in de keuken gestaan? Het had me in elk geval aanzienlijk minder tijd en moeite gekost om iets smerigs op tafel te zetten als ik een blik bonen had opengetrokken of een opwarmmaaltijd in de magnetron geflikkerd.

Na de zoveelste culinaire flop – bij het flamberen van een spannende preischotel had de afzuigkap vlam gevat – was de maat vol. Geen [i]free style cooking[/i] meer, werd mij op niet mis te verstane wijze te kennen gegeven. Anders zou ik voorgoed uit de keuken verbannen worden. Dus volgde ik vanaf dat moment maar braaf de instructies van het kookboek op. Dan kon er tenminste niks verkeerd gaan. Zolang ik maar goed oplette niet een pagina te veel om te slaan en ongemerkt in een ander recept te belanden. Maar dat zou natuurlijk wel heel dom zijn geweest. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het me wel een paar keer is overkomen dat een gerecht door een fout in het recept volledig in de soep liep. Ik had alles klakkeloos overgenomen, zonder erbij stil te staan dat bijvoorbeeld 50 gram zout wel erg veel van het goede is. Van slaafs koken volgens recept raak ik nu eenmaal behoorlijk afgestompt.

Het zal niemand verbazen dat ik, na een tijdlang aan de leiband van de heren en dames kookboekenschrijvers te hebben gelopen, steeds sterker de drang tot scheppen voelde. Niet in de zin van doperwten of havermout uit een pan lepelen, maar in de zin van iets creatiefs doen. Oorspronkelijk zijn in de keuken. Gelukkig ontdekte ik op een goed dag de kunst van het figuratief groente snijden. Chinese koks zijn er een kei in. Met niet meer dan een scherp mesje maken ze de mooiste sculptuurtjes uit bijvoorbeeld een wortel of een komkommer. Een vis, een roos, een naakte vrouw, je kunt het zo gek niet bedenken. Ik stortte me vol overgave op mijn nieuwe hobby. Reeds in het beginstadium stelde ik proefondervindelijk vast dat gekookte aardappels zich maar moeilijk laten bewerken. Zeker de kruimige varianten. Twee simpele oogjes en een mondje zijn eigenlijk al niet te doen.

Maar na die moeizame start maakte ik al snel vorderingen. Mijn beste werk was toch wel een replica van de Toren van Pisa, vervaardigd uit een rauwe courgette. Hij was in ieder geval net zo scheef als het origineel. Ik stoofde hem in witte wijn – netjes volgens recept uiteraard – en oogstte er veel bewondering mee toen ik hem serveerde. Men putte zich uit in complimenten en at er met smaak van. Totdat een van mijn disgenoten ontdekte dat ik een voor het doel uitermate geschikt gebleken stanleymes uit de gereedschapskist had gebruikt.