Onrein

Met grote stappen baan ik mij een weg door de mensenmassa. Ieder op zijn beurt tracht de regen met zijn ogen te doen verdampen. ‘Wie rein wil zijn, volge de zon’ staat ergens op een half vergaan affiche te lezen, en ik vraag me af waar die zon zich verschuilt en of zij ook ooit op het idee zou kunnen komen om mij te volgen. ‘Waarom vergeet ik keer op keer dat ik een paraplu nodig heb in dit ellendige land van water en grijze luchten?’ tier ik in mezelf. De regen dringt diep door tot in mijn broekspijpen, en even voel ik de behoefte om mezelf ter plekke van al mijn buitenhuid te ontdoen. Mijn aversie van natte kleding kent geen grenzen. Het zorgt ervoor dat ik me vies voel. Een gevoel dat ik te goed ken.

Stapels vuilnis vormen hooibergen in donkere plassen water. Enkele duiven wandelen als junks om het afval heen. Ook duiven hebben nooit genoeg, zijn nooit voldaan, vreten zichzelf alsmaar voller. Met noeste bewegingen attaqueren medewerkers van de reinigingsdienst met hun bezems de vogels, waarna ze hun verweer richten op resten aangekauwd brood, lege sigarettenpakjes, zakken chips en hamburgerverpakkingen. Ik stel me voor hoe ik een van hen meevraag naar huis, hem ontdoe van zijn stinkende overal en zijn smoezelige handschoenen om uiteindelijk samen in bad het vuil van onze lichamen te weken.

Nog een paar straten. Nog even doormarcheren. Straks dompel ik mezelf onder in warm schoon water om uiteindelijk langzaam maar zeker te verdrinken; de geur van jeneverbesolie diep in mijn poriën gedrongen en een onnozel badeendje als eigentijds vijgenblad op mijn kruis genesteld. Ik kijk omhoog: een druppel komt in mijn oog terecht en prikt meer dan je van gewoon water zou mogen verwachten.

Ik huil, maar ik heb eindelijk een reden die gespeend is van sentiment.

De mannen van de reinigingsdienst trekken als onverslaanbare strijders verder de stad in. Een vrouw houdt een krant boven haar hoofd en ik vraag me af hoe lang het zal duren voordat het papier zal verworden tot een doorweekte massa pulp. In een portiek zijn een jongen en iemand waarvan het geslacht mij onduidelijk is hevig met elkaar aan het zoenen.

Iedereen heeft zo zijn toevluchtsoord. Maar één stap naar buiten en iedereen beseft weer hoe koud het is.

Bezwerend reik ik naar mijn huissleutels. ‘Wat een snertweer,’ hoor ik iemand achter mij zeggen. Ik kijk om en zie een man die sindskort naast mij woont, maar met wie ik nog nooit een woord heb gewisseld. Zijn overal is nat en vuil en hij draagt werkhandschoenen.

‘Tijd voor een bad’ zeg ik rillend. Het gaat mij niet om seks.
Onderzoekend kijkt hij mij aan, glimlacht en volgt.

Ooit zullen we schoon zijn. Als de regen voorgoed is opgehouden en al het vuil van de wereld is verdwenen.

‘Wat is er mooier dan samen te verdrinken,’ merk ik op.
Hij lacht, maar hij weet niet dat ik meen wat ik zeg.