Ontknoping bij café Het Einde

De dagen voorafgaand aan de dag van de ontmoeting in café Het Einde waren gekenmerkt geweest door een voor Niemand ongewoon optimisme. Hij liep over straat onderweg naar zijn afspraak en het was net alsof alles meer kleur had gekregen. Hijzelf ook. Zijn spiegelbeeld had hem de afgelopen dagen voortdurend toegelachen. Nu was het niet alleen de zon die scheen, Niemand was een opmerkelijke verschijning zoals hij door de stad gleed, licht als de zon zelf. Het was redelijk druk in de stad, de gebruikelijke avondspits rond dit tijdstip. Open keek hij naar de wereld om zich heen en ontving hij verrast wat hij alles en iedereen in zijn nabijheid onbewust gaf. Uiteraard had hij veel nagedacht over de mysterieuze afzendster van die even zo mysterieuze brief. Iedereen, het zou iedereen kunnen zijn. Het was een enigszins beangstigende gedachte maar hij kende een onverklaarbaar groot vertrouwen in de goede afloop al wist hij niet hoe die zou zijn. Al die dingen nog een laatste maal overdenkend naderde hij zijn bestemming. Straks nog één keer oversteken en dan meteen de hoek om.

Bijna op het punt aangekomen waar hij de oversteek zou maken, maakte een grote schrik zich van hem meester. Tussen alle mensen die in zijn richting kwamen aangelopen, ontwaarde hij plotseling Iedereen. Op het punt waar hij de oversteek zou maken deed zij dat ook maar keek niet uit en er naderde een vrachtwagen die haar aan zou rijden. Wat volgde speelde zich af in seconden. Niemand sloeg een kreet en zette het op een hollen. Iedereen hoorde hem niet en liep door de weg op. Niemand raasde door, door een haag van verschrikt wijkende mensen terwijl de vrachtwagen eveneens doorraasde. Er was geen tijd meer, hij sprong de weg op en nam een onmenselijke wanhoopsduik om Iedereen te redden. Piepende banden en een zo mogelijk nog onmenselijkere klap. Niemand zweefde ontwricht tussen hemel en aarde en plofte met een harde smak op het asfaltoppervlak. Aangekomen op het punt van zijn oversteek lag hij daar stil. Stil als de tijd die was gestopt.

–

Een hoopje mens in onnatuurlijke posities. Van huis gegaan op weg naar een begin. Het laatste wat hij zag was Iedereen die vanaf de andere kant van de straat naar hem wuifde, staande voor café Het Einde. Ze lachte, was mooi en straalde. Hij zag haar tussen de mensen door die om hem heen leken te staan. Ze lachte, was mooi en was weg.

Vanaf de andere kant naderde de dood. Zijn schaduw viel koud en verstikkend over Niemand heen. Hij voelde geen pijn anders dan die van de in één klap verwoeste hoop. Zijn weg naar café Het Einde moest hem voorzeker naar de dood gevoerd hebben en Niemand maakte zich instinctief klaar om het leven te ontvluchten. Maar de dood besliste anders: “Niemand ziet er naar uit om met mij mee te gaan. Maar jou wil ik niet want ik ben op weg naar Ispahaan.”

In die tijdloosheid daar voor café Het Einde doorging Niemand een diepere eenzaamheid dan ooit tevoren. Het leven had hem al zo vaak verstoten en nu, nu wilde zelfs de dood hem niet. Dit was niet warmte om het kwaad te vergelden. Dit was niet lente. Dit was niet winter, het was veel erger. Niemands kluwen van verwarring ontknoopte zich tot een zijden draad waarop hij, in een lichaam dat elke functie weigerde, een koorddolende geest was. Een zijden draad tussen een zoekgeraakt begin en einde met niemand om dat te vergeven.