De dagen voorafgaand aan de dag van de ontmoeting in café Het Einde waren gekenmerkt geweest door een voor Niemand ongewoon optimisme. Hij liep over straat onderweg naar zijn afspraak en het was net alsof alles meer kleur had gekregen. Hijzelf ook. Zijn spiegelbeeld had hem de afgelopen dagen voortdurend toegelachen. Nu was het niet alleen de zon die scheen, Niemand was een opmerkelijke verschijning zoals hij door de stad gleed, licht als de zon zelf. Het was redelijk druk in de stad, de gebruikelijke avondspits rond dit tijdstip. Open keek hij naar de wereld om zich heen en ontving hij verrast wat hij alles en iedereen in zijn nabijheid onbewust gaf. Uiteraard had hij veel nagedacht over de mysterieuze afzendster van die even zo mysterieuze brief. Iedereen, het zou iedereen kunnen zijn. Het was een enigszins beangstigende gedachte maar hij kende een onverklaarbaar groot vertrouwen in de goede afloop al wist hij niet hoe die zou zijn. Al die dingen nog een laatste maal overdenkend naderde hij zijn bestemming. Straks nog één keer oversteken en dan meteen de hoek om.

Bijna op het punt aangekomen waar hij de oversteek zou maken, maakte een grote schrik zich van hem meester. Tussen alle mensen die in zijn richting kwamen aangelopen, ontwaarde hij plotseling Iedereen. Op het punt waar hij de oversteek zou maken deed zij dat ook maar keek niet uit en er naderde een vrachtwagen die haar aan zou rijden. Wat volgde speelde zich af in seconden. Niemand sloeg een kreet en zette het op een hollen. Iedereen hoorde hem niet en liep door de weg op. Niemand raasde door, door een haag van verschrikt wijkende mensen terwijl de vrachtwagen eveneens doorraasde. Er was geen tijd meer, hij sprong de weg op en nam een onmenselijke wanhoopsduik om Iedereen te redden. Piepende banden en een zo mogelijk nog onmenselijkere klap. Niemand zweefde ontwricht tussen hemel en aarde en plofte met een harde smak op het asfaltoppervlak. Aangekomen op het punt van zijn oversteek lag hij daar stil. Stil als de tijd die was gestopt.

Een hoopje mens in onnatuurlijke posities. Van huis gegaan op weg naar een begin. Het laatste wat hij zag was Iedereen die vanaf de andere kant van de straat naar hem wuifde, staande voor café Het Einde. Ze lachte, was mooi en straalde. Hij zag haar tussen de mensen door die om hem heen leken te staan. Ze lachte, was mooi en was weg.

Vanaf de andere kant naderde de dood. Zijn schaduw viel koud en verstikkend over Niemand heen. Hij voelde geen pijn anders dan die van de in één klap verwoeste hoop. Zijn weg naar café Het Einde moest hem voorzeker naar de dood gevoerd hebben en Niemand maakte zich instinctief klaar om het leven te ontvluchten. Maar de dood besliste anders: “Niemand ziet er naar uit om met mij mee te gaan. Maar jou wil ik niet want ik ben op weg naar Ispahaan.”

In die tijdloosheid daar voor café Het Einde doorging Niemand een diepere eenzaamheid dan ooit tevoren. Het leven had hem al zo vaak verstoten en nu, nu wilde zelfs de dood hem niet. Dit was niet warmte om het kwaad te vergelden. Dit was niet lente. Dit was niet winter, het was veel erger. Niemands kluwen van verwarring ontknoopte zich tot een zijden draad waarop hij, in een lichaam dat elke functie weigerde, een koorddolende geest was. Een zijden draad tussen een zoekgeraakt begin en einde met niemand om dat te vergeven.


18 reacties

KingArthur · 10 april 2006 op 13:53

Terwijl deze mooie tekst nog langzaam aan het landen is bij mij ga ik even wat mierenneuken.

“Een hoopje mens in onnatuurlijke posities” Hoezo posities? Moet dit niet enkelvoud zijn? Daarnaast vind ik de herhaling van de naam van het cafe wat storend overkomen hier. Voor mijn gevoel heeft deze herhaling geen functie.

melady · 10 april 2006 op 14:18

Een column die langzaam en vloeiend binnenkomt.
Ik vind um het einde!

Mug · 10 april 2006 op 15:47

…Is dit de ontknoping?Niemand die zich opoffert voor Iedereen…

Hij is weer mooi, al vind ik de vorige mooier, ik kan niet precies zeggen waarom, maar het ligt niet aan het feit dat het zo slecht (?) afloopt voor Niemand.

Kon de Dood Niemand niet meenemen en die arme tuinman voor deze keer laten gaan?

Goed, of dit de echte ontknoping is zullen we wel (of niet dus) lezen.

Martijn · 10 april 2006 op 16:13

[quote]Niemand die zich opoffert voor Iedereen…[/quote].[quote]Het leven had hem al zo vaak verstoten en nu, nu wilde zelfs de dood hem niet.[/quote]

Ik twijfel een beetje tussen twee woorden: Geniaal en Meesterlijk.

Cirkel van het Leven. De Cirkel van het Leven die welke kant op draait? En wat maakt het uit? Ik kan er voor nu even niet over uit hoe geniaal ik dit vind. Geniaal dus.

Meesterlijk Geniaal…

Ma3anne · 10 april 2006 op 19:00

[quote]Het leven had hem al zo vaak verstoten en nu, nu wilde zelfs de dood hem niet.[/quote]
Triester dan triest die Niemand…
En nu?

DriekOplopers · 10 april 2006 op 22:15

Ik ben er stil van. Heel stil van.

Ik maak je een groot compliment.

Driek

Mup · 11 april 2006 op 04:15

[quote]Ik vind um het einde![/quote]

Ik ook,

Groet Mup.

senahponex · 11 april 2006 op 10:16

[quote]Vanaf de andere kant naderde de dood. Zijn schaduw viel koud en verstikkend over Niemand heen. [/quote]

Wat kan ik toevoegen aan zulk mooie teksten. In bewondering voor je geachtenspinsels en penne vruchten ben ik heel stil, ga door en spinsel nog veel meer van dit moois.

Troy · 11 april 2006 op 11:03

Erg mooi geschreven. Te mooi misschien; ik moet eerlijk bekennen dat de verhalen van Niemand mijn vermogen tot begrijpend lezen soms een beetje overstijgen. Zoveel metaforen, zoveel onderliggende woorden. Soms duizelt het me een beetje. Maar ja, ik ben ook maar een mens. Net als Niemand en iedereen 🙂

KawaSutra · 11 april 2006 op 21:58

[quote]Straks nog één keer oversteken en dan meteen de hoek om.[/quote]
Haha, leuke woordspelingen zie ik overal verstopt. Heeft Iedereen dat ook gezien? Niemand? 😕

Raindog · 12 april 2006 op 00:53

Ben wel wat onder de indruk van jullie reacties, erg veel dank daarom. Ja, het loopt allemaal een beetje anders met Niemand dan we misschien wel gehoopt hadden. Tragisch, en we zijn nog steeds geen steek verder gekomen. Lulliger zelfs is nog dat Niemand dat nu ook niet is, dit in tegenstelling tot de hoopvolle vooruitzichten die er eerder nog leken te zijn. Is er eigenlijk nog wel reden voor optimisme en andere grote vragen. Op praktischer schaal zijn er natuurlijk ook nog wel vragen. Bijvoorbeeld, van wie was die brief of waarom wil de dood hem niet? Kan het nog goed komen kortom. Het kan toch bijna niet zo zijn dat dit het einde is of was?

@Arthur; Mierenneuken is niet iets wat in mijn beleving aan de orde is. Eerder onder zo’n Niemand-column stelde je dergelijke vragen en ik kan daar alleen maar heel erg blij mee zien aangezien je het kennelijk wel een beetje serieus of zo neemt. Van mierenneuken is dus geen sprake. Posities en enkelvoud. Zie het eens zo: arm, hoofd, been, lijf, nog een arm en nog een been. De naam van het café wordt in alle drie de laatste alinea’s genoemd zag ik na je opmerking. Was me zelf in die zin nog niet opgevallen. Is dus niet bewust geweest en het is al helemaal niet de bedoeling geweest om dat storend te laten zijn. Over functie kun je discussiëren denk ik, net zoals je dat kunt over of 1 of 2 keer minder vaak ook goed was geweest. Commentaar genoteerd echter en daarvoor dank.
@Melady; Langzaam, zo was ‘ie ook geschreven. Vloeiend, dankjewel.
@Mug; In jou heb ik een ‘fan’ geloof ik en als ik me dat goed herinner. De vorige was natuurlijk iets optimistischer van toon, deze is dat bepaald niet. Misschien is dat een verschil maar dat kun je zelf het beste beoordelen denk ik. (Als er andere redenen zijn hoor ik die natuurlijk ook graag.) En nee, die arme tuinman komt er ook deze keer weer niet voor weg ;-).
@Martijn; ……
@Ma3; En nu, dat vraagt Niemand zich vermoedelijk ook af. Dit is nog niet echt een ontknoping te noemen als je dat bedoelt. Dat ben ik zeer, zeer met je eens.
@Driek; Erg bedankt. Jou stil te krijgen…… 😉
@Mup; Zal ik iets verklappen? Ik vind um niet het einde maar niet verder vertellen!
@senahponex; Onder de vorige wilde je dat ik het zo zou laten, nu meer van dit? Nog meer ellende en rampspoed? Is dat wel ‘filosofisch verantwoord?’ Ik las ooit – jaren geleden in een achtertuintje waar ik nu nooit meer zit in het VK Magazine dat ik nu nooit meer lees – een interview met Peter Sloterdijk waarin hij stelde dat ‘wanneer men rondkijkt in de wereld zoals zij is, zij ons dwingt tot enkel optimisme.’ Blij dat jij het ziet ;-).
@Troy; Opmerkelijke reactie van jou. Jij anderzijds overstijgt mijn verbeeldingsvermogen soms. Apart is dat toch hè? Misschien is dat een verschil, jij noemde het begrijpend lezen. Kans is groot dat het over precies hetzelfde gaat. Maar en mede daarom, heel erg dank voor je reactie.
@Kawa; Dankje haha! Zo mijn best op gedaan! 😉

Bij mijn reactie op Mup al iets verklapt.
Nog niet het einde.
Nòg niet.
Zit vermoedelijk nog ergens in iemands hoofd……

Groet!
Raindog

pepe · 12 april 2006 op 09:33

[quote]In die tijdloosheid daar voor café Het Einde doorging Niemand een diepere eenzaamheid dan ooit tevoren. Het leven had hem al zo vaak verstoten en nu, nu wilde zelfs de dood hem niet. [/quote]

Gelukkig maar dat de dood hem niet wilde, ik hoop nog veel van Niemand te mogen lezen hier of in het namaals.

Klasse geschreven

Anne · 12 april 2006 op 10:48

Beetje laat, maar ik wil toch nog wel graag reageren.

Ik sluit me aan bij Troy. Ook ik vind de verhalen over Niemand vaak moeilijk te begrijpen, maar deze is daarop een uitzondering. Bij de eerdere verhalen leek het of je welbewust de abstraheringen zo ver had doorgevoerd om een soort contrast te maken met de conclusie aan het eind (verhaal voor het vorige verhaal), wat me stoorde omdat het geen ijzersterke conclusie was.
Het vorige verhaal, waarin Niemand de brief ontvangt, abstraheerde je niet, maar bleef de situatie iets statisch houden. In dit verhaal, het laatste, vind ik wel de dynamiek terug die deze verhalenbundeling eigenlijk vraagt. En daarmee is het voor mij dan ook meteen aantrekkelijker om te lezen.
Ach, ik zou er nog veel meer over kunnen zeggen, maar mij ontbreekt de denktijd.
In ieder geval boeiend, hoe je zo’n verhaal opbouwt en uitvouwt.
Anne

Raindog · 12 april 2006 op 20:56

Hallo Anne,

Ik begrijp wat je zegt denk ik. Eveneens denk ik dat ik daar zelf de reden voor ken. Toen ik hier aan begon te schrijven was het niet mijn intentie om een verhalenbundeling of iets dergelijks te maken. Sterker nog, in die termen gezien is het niet eens iets waar ik uberhaupt aan begonnen ben. Er was een eerste losstaand verhaaltje, er was een tweede en later nog een derde. Bij de vierde of de vijfde zag ik dat het een ´serieachtig´ iets begon te worden en vanaf dat moment ben ik verder met het idee gaan spelen. Of blijven spelen zo je wilt. Inzet was toen dat het zowel ´los´ als in verband met vorige moest kunnen worden gelezen. Vanaf dat moment werd het ook moeilijk merkte ik. Wat jij even ´conclusies´ noemde, waren van mij uit gezien niet perse zo bedoeld. Ik wilde vooral proberen de dingen aan elkaar te knopen als het ware, of aanknopingspunten voor volgende creeren. Ik ben met je eens dat wanneer je dat als conclusies leest, het misschien minder sterk is. Voor zover het conclusies waren moeten die denk ik gezien worden als Niemands individuele, persoonlijke conclusies. Wat vervolgens simpelweg kan betekenen dat je hem niet helemaal slim of zoiets vindt, als je begrijpt wat ik bedoel. Dat alles gezegd hebbende biedt je commentaar voor mij het een en ander om mee te nemen en op te steken voor eventuele toekomstige experimenten. Mocht ik ooit nog weer zoiets doen, dan zal ik dat onmiskenbaar anders gaan aanpakken. Om met het op voorhand hebben van zoiets als ´een plot´ maar eens te beginnen. Wellicht is dit meer informatie dan nodig, laat staan gevraagd was maar ik wilde je in ieder geval laten weten dat ik me in een heel deel van je opmerkingen goed kan vinden en daar nog het mijne van vind ook. Bijvoorbeeld over hoe dat zo gekomen zou kunnen zijn.

Dankje voor je reactie.

Groet
Raindog

melady · 1 mei 2006 op 01:38

Op Den dag van den arbeid (1 Mei) is Niemand geworden tot Iemand!
Van harte regenhondje!!!

Raindog · 2 mei 2006 op 17:07

Zó hey, superleuk man!
Dankjewel Melady en WB!

Maand-Raindog

Dees · 2 mei 2006 op 18:47

Felies Rain!!

Mien · 26 februari 2016 op 07:30

In schoonheid sterven daarvoor is het nog veel te vroeg. Niemand redt iemand. Het maakt niet uit welke naam het beestje draagt. De grote vraag. Wat te doen?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder