Opvoedkundig tuinieren

Net zoals de rest van niet-tuinman-bezittend Nederland, was het tijd om de voortuin op de schop te nemen. Net zoals je vroeger instinctief aanvoelde dat het knikkertijd was, voelt elke Nederlandse man op een gegeven moment aan dat het weer tuin-tijd is. Door dit instinct werd ik zonder hulp van het digitale brulmonster vroeger wakker dan gewoonlijk.
Het tuinpak dat ik maanden daarvoor bij de Action had gekocht gaf mij een professioneel tuinman uiterlijk. Ik vind dat ik vrij selectieve groene vingers heb; Waar ik het presteer al het groen in huis binnen een week te laten creperen, groeit in mijn tuin alles weelderig, met uitzondering van alles dat geen onkruid is uiteraard.

In mijn enthousiasme besloot ik, dat ik, door mijn jarenlange ervaring met op tegels lopen, deze vast ook veel mooier recht kon leggen dan nu het geval was. Direct zand gehaald bij de tuinboer. Nooit geweten dat zand zo’n prijzig goed is, Callantsoog moet wel een van de rijkste
gemeentes van Nederland zijn. Terwijl ik een mooie bult zand in mijn tuin aan het leggen was, stond daar opeens mijn neefje.

‘Hey oom, wat ben je aan het doen?’ vroeg hij. ‘Ík ga de tuin doen jongen, moet jij niet naar school?’ antwoordde ik quasi streng. ‘Nee gekkie, we hebben vakantie he. 7 weken nog.’ zei hij met de neus omhoog. ‘7 weken?’ vroeg ik oprecht verbaasd, ‘vergeet je dan niet alles wat je weer geleerd hebt in de tussentijd?’. Hij trok een stukje kauwgom uit zijn mond, en begon er een soort suikerspin van
te draaien om zijn wijsvinger. ‘Welnee, we doen toch niet zoveel belangrijks, beetje rekenen en zo’.

‘Beetje rekenen en zo? Dat is anders behoorlijk belangrijk hoor!’, probeerde ik op de juiste opvoedkundig technische manier te zeggen. ”Nou, ik kan het echt wel hoor’ zei hij met de wipneus in de lucht. Ik legde wat zand neer, en pakte daarna een steen van de stapel, en legde deze op de grond. ‘Okee, laat maar zien dan. Er waren hier tien stenen. Ik heb er eentje in het zand gelegd. Wat is tien min één?’ vroeg ik.

‘Die is makkelijk, negen natuurlijk’ snoof het knaapje. ‘Maar wat is één min één dan?’ ,vroeg hij mij. Ik glimlachte omdat ik dit direct herkende als een grapje uit mijn kindertijd. Dikwijls was ik als kleine knaap erin getrapt, en was ik door de getallen verward geweest waardoor ik ‘één’ had
gezegd. ‘Dat is nul natuurlijk’, antwoordde ik, naar ik moet toegeven, enigszins triomfantelijk.

‘Fout, het antwoord is 1!’ schreeuwde het kleine mannetje, alsof hij de clou van een goede grap net verklapt had. ‘Nee, het antwoord is 0’, zei ik op een toon alsof ik hem aanspoorde het nogmaals in zijn hoofd ter controle uit te oefenen.

Mijn neefje fronste tegen mij, zoals hij soms naar zijn kat deed als hij niet wilde ‘zitten’ zoals hij bevolen had. ‘Hoeveel zandhopen had je net?’ vroeg hij me,met zijn vinger naar de zandhoop wijzend. ‘Uhh… één?’ antwoordde ik. ‘En hoeveel zandhopen heb je er net vanaf gepakt?’ vroeg hij, terwijl hij zijn armen demonstratief kruiste .’Ehmm… ik heb één hoopje opgepakt, en op de grond gelegd’. ‘En hoeveel hopen zijn er nu nog over dan?… één!, één hoop, min één hoop, is dus één hoop!’ zei hij triomfantelijk.

‘Maar je hebt wel ergens gelijk in’ zei hij serieus. Niet in staat tegen deze ijzeren theorie een woord in te brengen, vroeg ik hem waarin ik dan wel gelijk had. ‘Je wordt inderdaad minder goed in rekenen als je langer niet op school bent geweest. Hoelang is het voor jou al geleden?’.