Over aannames gesproken

Soms raak je zomaar opeens bevriend met een moeder uit je omgeving.

Omdat de kinderen met elkaar spelen, omdat je samen een activiteit op een clubje begeleidt of omdat je, zoals moeder L. en ik, een gemeenschappelijk belang hebt.

Moeder L. en ik hebben namelijk een ‘kledinglijntje’, zoals we dat zelf noemen. Zij vliegt en ik help regelmatig op kledingbeurzen. Dus: de kleding die gedoneerd wordt, verzamel ik  voor ‘ons’ goede doel. De zakken gaan bij mij thuis de kelder in en L. haalt ze vervolgens op. (Een ‘transactie‘ noemen we dat.) Voorts gaat de kleding mee als L. vliegt (in haar eigen bagage, in delen), en brengt zij alles persoonlijk naar de geselecteerde opvanghuizen. Supergoed vind ik dat!

L. en ik praten eigenlijk nooit over ons werk – zij vliegt en ik schrijf, tot zover gaat de kennis – maar we hebben het vaak over school, over de opvanghuizen en over de boeken die we hebben gelezen. Ik vind L. stoer, al mijn stewardessenvriendinnen hebben hun koffer allang aan de wilgen gehangen en zij werkt fulltime! Ja, ze is een leuke vrouw, die L. Ik heb het gevoel dat ik haar al best lang ken.

“Zeg,” vroeg ik haar gistermiddag, toen ze – brak van een vlucht – naast me stond, “hoe lang bén jij eigenlijk al stewardess?”
L. keek me – over het randje van haar zonnebril- verbaasd aan.

“Mán,” zei ze, “ik ben piloot.”