Oyibo!

Princess zit op haar plastic stoel, onder een enorme paraplu die haar beschermt tegen de genadeloze zon. Op de plastic tafel ligt niets, behalve het onvermijdelijke en alomtegenwoordige stof, afkomend van het verkeer dat onophoudelijk langs rijdt. Over één schouder draagt zij een tas, het enige gereedschap dat ze nodig heeft om haar vak uit te voeren. De éne helft zit vol geld en de andere bevat een steeds verminderend aantal kleine kaartjes, die mensen van haar kopen om “airtime” of “credit” toe te voegen aan hun mobiele telefoons. Ik heb net voor vierhonderd Naira airtime gekocht en zit op het hoekje van de straat, net tegenover haar verkooppunt. De zon schijnt tussen zeldzame wolken en ik voel het zweet langs mijn rug druppelen. Vanwege een gebrek aan geld moet ik hier zitten om een beetje bruin te worden – een duur hotel met een zwembad waar ik naast zou kunnen liggen kunnen wij ons niet veroorloven, maar gelukkig zijn de kakkerlakken en de ratten gratis.

Rosemary, mijn vriendin, zit binnen. Zij heeft geen behoefte aan de zon, want zij is hier opgegroeid en heeft al de kleur van melkchocola. Zij vindt mij gek en ergens ben ik dat wel, want dit is geen Spaans vakantieoord. We zitten maar een paar graden boven de Evenaar en de zon hangt bijna recht over ons hoofden. Zoals Noël Coward schreef: “Only mad dogs and Englishmen go out in the mid-day sun”.

Een vrachtwagen komt vlak naast mij tot stilstand en een bruine bouwvakker in een wit hemd en een vieze broek stapt eruit.

“Oyibo”, zegt hij zachtjes als hij mij ziet, en zonder verder naar mij te kijken of op een antwoord te wachten, loopt hij door. Hij heeft mij net “blanke” genoemd. Waarom weet ik niet. Het is geen belediging en na twee weken in Lagos weet ik heus wel wat een Oyibo is. Hij voelt zich gewoon gedwongen om die opmerking te maken en dat gevoel deelt hij met bijna alle anderen in Nigerië. Ze bedoelen er totaal niets mee, het is gewoon een deel van de cultuur.

Een andere man loopt langs en zegt: “Mr. White! Why are you sitting in the sun? You must take care, please!” Ik vertel hem dat ik alleen maar twintig minuten hier zit, dan ga ik terug naar binnen en de verlossende airconditioning. Hij glimlacht, schudt zijn hoofd en zegt: “Oyibo!”