Brief aan mijn pa
Vanochtend om kwart over acht berichtje op mijn telefoon. ´ben je al wakker?’ luidt de tekst.
Op zich niet zo erg, maar de tekst zelf lijkt mij het antwoord al te geven. Nee, ik was nog niet wakker. Het liefst draai ik mij nog eens om, maar beneden begint mijn zwarte hoer te miauwen en houdt daar niet mee op weet ik al tot ik de deur open. Zijn favoriete persoon staat namelijk voor mijn deur berichtjes te sturen met vragen of ik al wakker ben. Ik besluit dan toch maar naar beneden te gaan. Ik open mijn deur en krijg meteen al een hart verzakking. Mijn vader staat breed grijzend in het halletje en komt binnen gestommeld. Zwarte hoer en hij beginnen meteen met hun knuffeluurtje.
Zeg Mariek, begint mijn vader.. Nu ik hier toch ben, doet jouw internet het wel? Ik staar hem nog niet helemaal wakker aan. Oooooh, kwam je daarvoor…..
Mijn vader woont namelijk samen… voor degene die hier altijd columns lezen, ja, ze wonen nog steeds samen, Jansen en Jansen. Jullie gaan nog steeds door voor de CD.
Stiekem ben ik dus eigenlijk heel blij dat hij ‘s morgens vroeg berichtjes staat te sturen voor de deur. Ik mis vaak zijn gegrom wanneer zijn computer niet de bevelen opvolgt die hij roept, of zijn opvoedkundige advies betreffende mijn katten. Hij hoefde alleen maar te grommen en ze hingen aan zijn lippen. Ik mis ook op de meest vreemde manier geopende pakken hagelslag, optimel en koffie. Ook wanneer ik opsta door de weeks is hij er niet met een bakje koffie en zijn flauwe grapjes. Ik mis het gevloek wanneer hij boven een bloes stond te strijken. Ik mis het vertellen van alle uitgaansverhalen op Zondagochtend, ik met kater, hij al fris en fruitig.
Gelukkig staat hij nog regelmatig voor mijn deur, zij het op soms wat ongelukkige tijdstippen, en gelukkig stuurt hij nog steeds berichtjes, niet alleen om te vragen of ik wakker ben. Gelukkig mag ik nog steeds al zijn boeken lezen en gelukkig vraagt ie nog steeds aan me of ik zijn computer niet even kan maken. Gelukkig gaan we nog steeds vaak koffiedrinken en vertel ik mijn uitgaansverhalen alsnog. Gelukkig is hij nu gelukkig, en soms ben ik stiekem wel blij dat de hagelslag niet vanuit de onderkant op de grond klettert als ik het pak uit kast haal..
Lieve pa en Dinah, heel veel geluk samen!
7 reacties
Li · 20 november 2004 op 13:10
Wat ontzettend lief Merrey. Ik denk dat zijn Pacohart nu vreugdesprongetjes maakt. 🙂
Enneh… houd ons op de hoogte 😉
Li
Dinah · 20 november 2004 op 13:11
Super geschreven en precies zoals het is.
Gelukkig voor jou gaat alles hier nu verder. De hagelslag gaat gelukkig goed maar het senseoapparaat maakt overuren en af en toe krijg ik een “oud” bakkie omdat hij vergeten is er een nieuwe koffiepad in de doen.
En die zwarte hoer………. die mist hij af en toe wel! 😉
sally · 20 november 2004 op 13:30
Ik vind het geweldig de dochter van Kees te leren kennen.
En het lijkt me kostelijk om het leven van kees en Dinah vanuit jouw beleving te leren kennen.
Laat je lekker gaan Merrey en laat ons genieten.
😀 😀 😀 😀 😀 😀 😀
Heel aandoenlijke column.
liefs
Sally
Kees Schilder · 20 november 2004 op 13:47
De zwarte hoer is my kind of cat. Erg goed geschreven behalve de hagelslag.Dat is de schuld van die randdebiele fabrikanten die altijd sluitingen zodanig maken dat de tolerantiegrens, de mijne in ieder geval, met meters overschreden wordt.Je krijgt daar het HEMA gevoel van..
liefs
pepe · 20 november 2004 op 13:54
Hele mooie column Merrey!
Herkenbaar ook dat gemis.
[quote]Ik mis vaak zijn gegrom wanneer zijn computer niet de bevelen opvolgt die hij roept, of zijn opvoedkundige advies betreffende mijn katten. [/quote]
Je mist dit soort momenten pas als ze er niet meer zijn, erg leuk beschreven.
Ma3anne · 20 november 2004 op 14:11
Je zal er maar mee gezegend zijn, met zo’n moeilijk opvoedbare vader. 😉
Ontzettend lief geschreven.
Mup · 20 november 2004 op 20:17
Yes! Er is dus nog hoop! Dat mijn kids groot en gezond zijn, mij gaan proberen op te voeden, en dan zo’n mooie brief schrijven.
Groet Mup.