Laat me vooral duidelijk zijn. Het is erg, zeer erg.
“Felicie (96) toegetakeld door haar verpleegster” titelde de voorpagina van mijn krant. De foto, met daarbovenop nog een close-up van een arm vol blauwe plekken loog er niet om. Hier was iets ellendigs gebeurd. Ik heb het gecontroleerd, ook andere kranten vonden het nodig deze tragedie op de eerste pagina te blokletteren.
Als de Oudejaarschampagne nog nabubbelt in je maag, sta je een dag later alweer met een glas bier in de hand op het nieuwe jaar te toosten. Als je veel mensen kent en de netwerken goed uitkiest, ben je tot half januari wat alcoholvoorziening betreft onder de pannen. Het is wel zaak om de uitnodigingen goed te lezen.
Zondag, (on)rustdag! Onze Lieve Heer beschouwt vierentwintig uur wat beminde gelovigen er van terechtbrengen. Op zijn Dag. Samenvattend: het is beschamend! In plaats van, na een weekje buffelen, de preek aan te horen, een hostie te malen, een psalm aan te heffen, de benen te strekken of de zinnen zinnig te verzetten, gebeuren er zaken waar onze Schepper razend om wordt. Zondig gedrag!
De zon breekt door. Gouden stralen dansen voor mijn ogen op het tafelblad. Terwijl ik voorover buig om van mijn koffie te nippen vang ik de warme gloed van de zon op met mijn gezicht. Ik sluit mijn ogen en geniet van de fijne herinneringen die het in me naar boven haalt. Angel ray’s…
Ik had mij voorgenomen om de mij met de kerstdagen bezoekende familie te voorzien van een uitgebreide maaltijd. Geen straf, want koken vind ik een leuke bezigheid. Gevolg was wel dat er flink wat boodschappen gedaan moesten worden. Sowieso al niet mijn favoriete tijdverdrijf, maar ieder jaar weer lijk ik niet in staat om het juiste moment en de juiste locatie te kiezen om kerstproviand in te slaan.
