Soms lees ik berichten in de krant of op het net dat ik echt bij mezelf denk: Hebben die mensen een oneven aantal klappen met een hamer gehad, of zijn ze van de commode gevallen die toevallig net bovenaan de trap stond.
Een kleine opsomming:
PostNL prijst zijn postzegels tegenwoordig niet meer in euro’s, maar in 1, 2 en 3. Geen klant die het dan merkt als de prijs verhoogd wordt. Hopen ze. Slim? Zo kun je het noemen. Anderen zeggen: sluw en gemeen, achterbaks en geniepig, firma list en bedrog. Aan u de keus.
Wat was er veel gebeurd.
Het begon eenvoudig bij enkele dagen Luxemburg, het nuttige aan het aangename koppelen. Zuur verdiend geld dat er al jaren met hoge rente stond in veiligheid brengen voor de fiscus en terwijl men er toch is, genieten van een stevige herfstwandeling. Hoe konden ze weten dat dergelijke vreedzame plannen kunnen eindigen in een ware horror die gewone mensen enkel maar toeschrijven aan scenario’s voor films.
Er zijn van die dagen dat ik zou willen dat ik kon toveren. Wat ik niet in mijn bezit heb zijn een toverfluit, toverkijker, toverkracht, toverspiegel of een toverbol. Zonder dat kan ik niet toveren en zal ik mijn best doen om te toveren met wat ik wel heb. Waarom zou ik alleen iets buitengewoons tot stand kunnen brengen met dingen die in niet in mijn bezit heb? Wat ik wel heb is een hele mooie jurk waarmee ik mannen betover maar met ‘be’ ervoor heeft toveren ineens een andere betekenis. Hoewel beheksen er dicht bij in de buurt komt.
Hij zat er al sinds 7 uur en nog steeds was er geen bus te zien. Wat nu? Om 9 uur moest hij zich melden bij de balie van het ziekenhuis en om 10 uur zou hij worden geopereerd aan zijn rechteroog. Al dagenlang was hij aan het druppelen. Dat moest van de dokter.
Hoe deed hij dat vroeger ook alweer? Langs de stoeprand gaan staan en zijn duim in de lucht steken? Het was al 60 jaar geleden dat hij had gelift. Deden mensen dat tegenwoordig nog?
Er zat niets anders op, dus hij trok de stoute schoenen aan en probeerde al zwaaiend de aandacht te trekken.
