Het landhuis ligt verscholen achter de bomen van de lange oprijlaan.
Voorzichtig loop ik door het hek en begin de tocht naar de voordeur.
Ik ben benieuwd wie straks de deur zal openen.
Ik verwacht een soort Joost uit de strip van Ollie B. Bommel.
“Doe es normaal man.”
Zelden is er in het nieuws zoveel ophef geweest over een opmerking tegen de Minister President. Tuurlijk is het raar als een volwassen man met peroxideblond haar zo’n amicale brutale mond opentrekt tegen de belangrijkste man in de Tweede Kamer. Zelfs als deze man een 41 year old virgin is die nog elke avond bij zijn moeder aan tafel schuift. Lang geleden, toen de Tweede Kamer nog gevuld was met grijze heren in driedelig grijs of blauw en de Minister President nog met excellentie of iets anders gewichtigs aangesproken diende te worden, haalde men het niet in het hoofd om zoiets verderfelijks te zeggen.
Het is vroeg in de ochtend en een mager herfstzonnetje schijnt schuchter de spiksplinternieuwe Italiaanse hoogglanskeuken binnen. Aan de keukentafel zit Suzanne, voorovergebogen met voor zich een gebroken glas melk. Solex likt het witte vocht, onder stationair gebrom, likkebaardend binnen met haar roze tong. Het nieuws is verschrikkelijk. De ogen van Suzanne staan vol water. Vol ongeloof leest zij het nieuws nog een keer met trillende stem hardop aan zichzelf voor. Ze kan het amper geloven.
Hoe vergaat het de mensheid, en mijn “soon to be” huisgenoot N. in het bijzonder, na het opkomen voor haar idealen? Met groot misbaar vertelde N. ze dat ze in haar schooltijd, mijns inziens weggegooid geld en een decadente manier van kapitaalvernietiging, met een handtekeningenactie had meegedaan om het Przewalskipaard te “redden”. Ik kon mij dit levendig voorstellen. De schattige N., inclusief pijpenkrullen, door weer en wind, van deur tot deur, met de door regenwater uitgelopen krabbels in haar verkleumde vingertjes.
Vrienden van mij zijn pas opa en oma geworden van een wolk van een kleinzoon. Dit gebeuren, doet mij beseffen dat het niet zo gek lang zal duren voordat ik aan de beurt ben. En dat maakt me op zijn zachts gezegd minder gelukkig.
