Verloren dwaalde dokter Wie langs dennenbomen en berkenbosjes. Iets had hem gelokt. Hij wist alleen nog niet precies wat en wie. Een bijna onweerstaanbare behoefte het bos in te trekken, dat was wat hij die ochtend gevoeld had tijdens het ontbijt. En dat allemaal naar aanleiding van een klein stemmetje dat door de keuken dwaalde en linea recta zijn linkeroor was ingevlogen.
Vanochtend vroeg hoorde ik een zacht, klagend geluid voor mijn voordeur. Bij nadere inspectie bleek het toe te behoren aan drie lianen, die elkaar ondersteunden in een innige omstrengeling. Ze maakten een verflenste indruk. Uit verse snijwonden liep helder sap.
De deur is hermetisch gesloten. Ik heb mij in het zonnetje op een bankje tegenover de deur verschanst. Op het bovenste dek. Ik ben de eerste. De enige. Eenzaam wacht ik af of de deur vandaag nog opengaat en wie er in of uit gaat. De boot heeft de haven van Bastia verlaten op weg naar mijn geliefde Italië en op volle zee pak ik een briesje mee. Ik zit hier prima.
Krijg ik van vrouwlief voor zomaar een cadeautje een sterrenkijker, aangezien ik een fervent buitenboordgluurderes ben, houd van de sterren en de maan en achter ons huis zijn die ontzettend vaak te bekijken, dus regelmatig ga ik in de koude nacht met mijn campingsmoking op slippers en de camera in de aanslag even wat foto’s knippen, voor zover je dan kan knippen in een winterse bui bij een heldere nacht.
