Zo op het eerste gezicht lijkt het afschuwelijk wat er momenteel gebeurt in Libië. De ene na de andere demonstrant wordt door het leger zonder blikken of blozen aan flarden geschoten. De opstand in het Noord-Afrikaanse land eiste al honderden levens. And counting. Maar het Libische bloedvergieten heeft ook een hele leuke kant!
In het stembureau wordt de doorgang door een verzameling scholieren geblokkeerd. Een oudere dame, wellicht hun docente, heeft zich fier voor de groep opgesteld. Ze praat tegen de jongeren alsof ze het tegen kleuters heeft, terwijl de gemiddelde leeftijd zo te zien een jaar of zestien moet zijn. Bovendien articuleert ze heftig en legt ze op ieder belangrijk woord extra nadruk. De dame schraapt haar keel en heft een stemkaart op. ‘Kijk, jongelui, dit is een [i]stemkaart[/i].’
“Goedemiddag meneer P. En, hoe voelen we ons vandaag? Ziet u het zonnetje buiten? Wacht, ik zet even die geranium aan de kant. Zo. Nu kunt u beter naar buiten kijken. Ik heb goed nieuws! U krijgt er nog een briefje over, maar ik kan alvast verklappen dat we in ons ziekenhuis vrijdag weer het jaarlijkse Hotsieknotsiebal organiseren. Leuk hè! En we hebben dit jaar prachtige kostuums! Kunt u zich vol in het feestgewoel storten.”
Het was wat vervelend wakker worden, vorige week maandag. De hele zondag had in het teken gestaan van gedoe met een paar honderd klanten van de Thalys naar Parijs. In Nederland had hun trein panne gekregen, ze hadden een uur moeten wachten, daarna werd hun kapotte trein door een andere Thalys-trein op halve snelheid richting Parijs gesleept. Maar op het station van Brussel werd duidelijk dat de reis niet kon worden voortgezet wegens onderhoud aan het spoor in Frankrijk.
Maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijk veel haast. We moeten, bergbeklimmen, websites maken, schrijven, lezen, hiken slapen, wijn drinken en weer opstaan. We moeten ook nog rennen, springen, hond uitlaten en weer doorgaan. Een andere keer misschien. Ach er zit niets anders op. Ik moet voor altijd blijven schrijven. Schrijven met mijn grote vriend de hond. De ouwe lubbes. Hij houdt van natte poten en een natte neus. Ik van natte inkt en droge wijn. Hij houdt van een kluif. En ik alleen van chocoladeletters. Hij meurt uit zijn bek en ik alleen maar uit mijn gat. Wat is het leven toch soms eenvoudig.
