Stemles

In het stembureau wordt de doorgang door een verzameling scholieren geblokkeerd. Een oudere dame, wellicht hun docente, heeft zich fier voor de groep opgesteld. Ze praat tegen de jongeren alsof ze het tegen kleuters heeft, terwijl de gemiddelde leeftijd zo te zien een jaar of zestien moet zijn. Bovendien articuleert ze heftig en legt ze op ieder belangrijk woord extra nadruk. De dame schraapt haar keel en heft een stemkaart op. ‘Kijk, jongelui, dit is een [i]stemkaart[/i].’ Ik doe een poging om het gezelschap te passeren. Een paar meiden heeft de grootste lol samen; twee jongens zijn vooral geïnteresseerd in de constructie van de stemhokjes. Plotseling krijgt hun docente mij in het oog. Ze juicht: ‘Kijk, kijk, die mevrouw heeft een [i]stemkaart[/i]. Ze loopt er nu mee naar de [i]voorzitter [/i] – dat is die mevrouw links achter de tafel – van het [i]stembureau[/i].’ Ik voel een twintigtal ogen in mijn rug prikken, terwijl ik de voorzitter mijn kaart en mijn rijbewijs overhandig. ‘En nu,’ vervolgt de docente, ‘geeft mevrouw haar [i]paspoort [/i] aan de voorzitter.’ ‘Volgens mij is het een rijbewijs,’ hoor ik een slimmerik naast mij mompelen. Ik glimlach vriendelijk naar hem en neem het stembiljet in ontvangst van een van de andere dames achter de tafel. Opnieuw volgt een live verslag van mijn handelingen. ‘Kijk, jongens, nu ontvangt deze mevrouw een [i]stembiljet [/i] en daarmee gaat ze naar het [i]stemhokje[/i].’

Bewust wacht ik even, totdat de docente zegt: ‘En nu vouwt mevrouw het stembiljet open en zal ze met het [i]rode potlood [/i] op een persoon stemmen.’ Achter mij is het opeens doodstil, alsof de scholieren denken dat ze getuige zijn van iets heel bijzonders. Mijn ogen vliegen over de lijst met namen, totdat ik vind wat ik zoek: de naam van een oud-klasgenoot. Zo secuur mogelijk maak ik het rondje naast zijn naam rood, de warme adem van een van de scholieren in mijn nek. ‘Nu vouwt mevrouw het [i]stembiljet [/i] weer op,’ articuleert de docente. Als ik me omdraai, kijk ik recht in de ogen van de nekhijger van zojuist. ‘Ik weet op wie u gestemd hebt,’ gniffelt hij. Ik geef hem een knipoog en schrijd – inmiddels helemaal in mijn rol van levend voorbeeld – richting stembus. Tot mijn verbazing hebben de leerlingen mij de rug toegekeerd, hun docente is nergens meer te bekennen. Terwijl ik mijn stembiljet met een plechtig gebaar in de bus laat vallen, zeg ik dan maar zelf luid en duidelijk: ‘En tot slot doet mevrouw het biljet in de [i]stembus[/i].’