“Sylvia, heb je het al gehoord? Ze gaan de drukkerij veilen.” Mijn moeder zegt het terloops, in de trant van een ‘oja trouwens’ praatje bij de koffie. Met een schok zet ik mijn koffiemok neer. Een veiling? Ja, inderdaad, ze gaan de hele boel verkopen. Alle drukpersen, vouwmachines, computers, papier en inkt. De hele kantine, het kantoor van mijn vader, alles.
Sinds kort ben ik vrij. Echt vrij, want voorheen had ik wel vrije tijd, maar helemaal onafhankelijk was ik nooit.
Misschien een warrig statement, maar ik zal het uitleggen.
Een maand eerder.
‘Kijk Meneer Trawant, in dit schema zit u ongeveer hier’.
Mijn jonge blonde praktijk verpleegkundige is niet ouder dan 25 en wijst met een prachtig ontworpen wijsvinger naar een grafiekje en een getal.
Wat uiterlijk betreft lijken mijn dochter en ik niet erg op elkaar, in de manier waarop we dat uiterlijk tonen wel. Natuurlijk ben ik, qua smaak, met het volwassen worden wat milder geworden, maar als ik denk aan de puber die ik was, zie ik veel parallellen met het vijftienjarige meisje dat mijn dochter nu is.
‘Dat gebeurt mij niet’. ‘Zoiets zal in mijn leven niet voorkomen’. ‘Dat zal mij echt nooit overkomen!’
