Papa, zal ik eten koken? (1)

Ze lijkt me erg verlegen. Een onzeker ogend, schichtige jonge vrouw. Een heel mooie vrouw, dat wel. Als ze haar rode gebreide muts af doet valt haar lange zwarte haar tot halverwege haar rug in mooie lange golvende krullen. Ze heeft grote wimpers die haar blauwe ogen sterk accentueren. De zwarte oogschaduw is wat uitgelopen door de tranen, en geeft haar het meest onschuldige gezichtje wat ik ooit heb gezien. Ik heb haar net gevonden tijdens mijn dagelijkse rondje hardlopen door het bos, op een boomstronk, met haar hoofd tussen de knieën. Ze had meteen mijn aandacht getrokken. Hoewel de lente verwoede pogingen deed om de laatste restjes winter weg te jagen was het nog behoorlijk fris. De combinatie muts en T-shirt viel dan ook niet 1,2,3 te begrijpen. Ik was gestopt en had haar op de rechterschouder getikt. Ze schrok. Ik had me verontschuldigd, en gezegd dat ik alleen even wilde vragen of het allemaal wel goed met haar ging, of ze zo geen kou vatte. Door de tranen die, werkelijk waar over haar wangen biggelden kwam een geforceerde glimlach. Bijna smalend om de getoonde interesse. Eigenlijk wilde ik meteen boos worden. Ik deed dit om haar te helpen. Maar op de een of andere manier kon ik niet boos worden op haar, sterker nog: ze was zo nóg mooier. Die grote blauwe ogen, waar met grote regelmaat een traan kwam uitrollen, hun weg vindend over het zwarte veegspoor van de verlopen oogschaduw in dat iets te bleke gezicht met die lange zwarte krullen ontroerde me, dat was het. Ik had haar omhoog geholpen en mijn trainingsjasje bij haar om de schouders heen geslagen. En nu zaten we hier op een hek aan de rand van het bos. Voor ons graasden een paar paarden, vreedzaam, niet wetend wat er aan de rand van het weiland zich afspeelde. Ineens begon ze te praten, zonder dat ik haar er naar vroeg.

“Ben jij wel eens gedwongen tot seks?” Beduusd kijk ik haar aan, en laat de vraag even tot me doordringen. Welke kant wil ze op? En vooral, wat moet ik hiermee? Mijn gezicht begraaf ik in mijn handen, goed nadenkend over het antwoord wat ze ongetwijfeld van me verwacht. “Eerlijk zeggen” vervolgt ze.
“Eerlijk zeg je hè,…. nee! Ik ben nog nooit gedwongen tot seks.” Belangstellend kijk ik haar aan, benieuwd wat mijn woorden teweeg brengen. Ze snikt zachtjes en langzaam begint het tot me door te dringen dat hier naast me op het hek niet zomaar een verdrietig meisje zit.
“Hoezo? Jij wel dan?” vraag ik haar voorzichtig, en omdat het antwoord uitblijft ga ik verder: “Ik bedoel, ben jij een keer gedwongen om tegen je zin in, seks te hebben?” voeg ik ter verduidelijking toe.
Ze haakt met een snelle handbeweging haar lange haren achter haar oor, kijkt me doordringend aan en zegt dan met een lichte trilling in haar stem: “Niet één keer, maar dagelijks.”
Haar woorden overvallen me, alsof een ijskoude douche over me uitgestort wordt. Het kippenvel loopt me over het lijf en ik besef dat dit een vrouw is, met een naar verhaal. Misschien naïef, maar de verschijning van deze beeldschone vrouw, ik schat haar half de twintig, doen mijn hersenen klaarblijkelijk besluiten deze optie af te doen als onzin en onmogelijk. “Dagelijks?” Ik hoor mezelf langzaam, met veel dictie, het nog eens herhalen. Niet omdat ik het niet begrijp, maar meer om voor mezelf helder te krijgen hoe verschrikkelijk dit eigenlijk wel niet is.

Ze vervolgt: “Papa vroeg of ik voor hem eten wilde koken, nadat mama gestorven was. Als klein meisje van 12 jaar wilde ik niets liever. Mezelf afreageren op het eten koken was een heerlijke afleiding, en papa waardeerde het. Ik was gelukkig, hoe betrekkelijk dat ook was zonder mama. Samen met hem en onze hond Cesar, zouden we het wel fiksen. Iedereen was ook zo lief voor me. Op school, de leraren. Opa en oma Dolen, de ouders van mijn moeder en opa van Bruchem, eigenlijk iedereen wel. Papa was helemaal kapot van verdriet, maar hij hield zich flink, de lieverd. Ik wilde niets liever dan hem vertroetelen. Heel zijn leven had hij zo aan mama gehangen. En mij had het nooit aan iets ontbroken. Eigenlijk waren we een heel gelukkig gezin, hier aan de rand van het bos. En ook de twee jaren nadat mama gestorven was ging het hartstikke goed met ons. Natuurlijk hadden we veel verdriet, maar we hadden veel steun aan elkaar. Totdat papa zijn baan acht jaar geleden verloor, toen veranderde hij compleet. Hij werd steeds stiller en trok zich vaak terug op zijn kamer. Alsof hij het niet meer zag zitten. ’s Avonds kroop ik tegen hem aan op de bank, dan keken we samen in het haardvuur hoe de vlammetjes de blokken hout opvraten. Op het witte hoogpolige tapijt lag Cesar, dat had mama voor hem gekocht. Pa was zijn moeder ook al op jonge leeftijd verloren. Hij zei altijd: “Ik weet precies hoe je je voelt, want ik heb precies hetzelfde meegemaakt. Mijn vader had ook veel verdriet, al heb ik nooit helemaal begrepen hoe zijn verdriet er precies uitzag. Nu begrijp ik dat wel, het is het verdriet dat je alleen maar voelt wanneer je je vrouw kwijt raakt.”
En ik? Ik begreep hem weer. Tuurlijk was het vaak moeilijk, vooral op zondagmiddag. Dan deden we altijd een spelletje, zette mama chips op tafel en maakte papa grapjes. Dat deed hij niet meer. Soms sloeg hij zijn arm om me heen en huilden we samen. Hij kon heerlijk genieten van het eten wat ik gekookt had. Als ik uit school kwam en ik vond hem op zijn kantoor, huilend van verdriet met het hoofd op de armen vroeg ik: papa, zal ik eten koken? En dan beurde hij weer een beetje op.
Na een tijdje ging hij allemaal andere dingen doen. Dingen die ik niet zo goed een plaatsje kon geven. Hij wilde vaak een kusje, iets wat hij normaal nooit deed. Natuurlijk vond ik dat geen probleem en ik kuste hem dan op zijn wang. Maar als ik uit de douche kwam keek hij me vaak na, met een blik waar ik me ongemakkelijk bij voelde. Papa voelde niet meer zo vertrouwd als dat hij altijd had gedaan. Op den duur deed ik zelfs mijn badjas al aan in de badkamer, net alsof ik het niet zo vertrouwde. Ik was vijftien en begreep wel van vriendinnen dat die ook niet meer in hun blootje onder de douche vandaan kwamen. Hij vond dat raar. Ik was toch haar papa? zei hij dan. Toen ik op een keer de badkamer uit kwam, met m’n badjas aan vroeg hij of ik bij hem kwam zitten. Hij begon te vertellen over zijn verkeringstijd, en hoe hij mama had ontmoet. Hoe mooi ze wel niet was, en dat ik op haar leek. Ik voelde me trots. Hij sloeg zijn arm om me heen, zuchtte een paar keer en vertelde toen dat hij een vrouw miste. Niet om mee te praten als maatjes, want daar had hij mij voor, maar om te knuffelen. Daarna barstte hij in huilen uit. Ik troostte hem, sloeg mijn arm om hem heen en gaf hem een kus op zijn voorhoofd.”

WORDT VERVOLGD