“Kinderen zijn hinderen”, schreef onze vaderlandse dichter Jacob Cats ooit. Helemaal met Cats eens in dit geval: rot jong zijn het! Ze breken de tent af waar je bij staat en de ouders kijken er niet eens naar; laat staan dat zij ter correctie reageren. Maar als ik een nazaat een schop voor z’n donder verkoop dan zijn de ouderen ineens alert: ze zien het je doen en het onheil stort zich over je uit. Jaren geleden liepen er bij tijd en wijle zeker zes van dit soort herriemakers door ons hok. Na flink wat rotzooi te hebben geschopt riep ik de oudste, een knul, ter verantwoording. Luister, zei ik hem: jij hebt de leiding en ik wil er verder niets meer over horen! Nou dat had een uitwerking zeg, gohhhhh…: ze sloegen elkaar helemaal verrot. Dus moest ik, als oom en volwassene, wederom ingrijpen. Met de botte bijl wel te verstaan want zo ben ik.

Neef en nichtjes hadden namelijk een tent gebouwd met behulp van eetkamerstoelen, een tafelkleed, een sprei, en een hand vol wasknijpers om de zaak sluitend te krijgen. De tent voldeed niet echt aan de normen van sociale woningbouw ten aanzien van ruimte, want een toilet bijvoorbeeld was daarentegen in die tijd riant geschapen. Dit om even de toon te zetten bij het bouwsel.

Na enig geharrewar stortte dan de hele zaak in. Op het moment dat dit zich voltrok waren er vier meiden en één knul in de tent aanwezig. Een ongelukkig verdeeld aantal ja, ben ik met jullie eens. Knul moest de overhand zien te krijgen over vier meiden maar dat lukte hem niet helemaal: hij werd door die meiden letterlijk de tent uit geflikkerd! Kun je nagaan wat een invloed jonge vrouwen al hebben op het latere leven van een man. Maar dit even terzijde.

Dat de ouders het er niet mee eens waren blijkt uit dat ik ter verantwoording werd geroepen ten overstaan van de gehele familie. Mijn verweer vond geen weerklank en lacherig maakte ik mij uit de voeten. Ik was de gebeten hond, maar dat was ik al jaren dus dat was geen nieuwtje voor mij.

Ondertussen vermaakten de kinderen zich weer uitstekend met elkaar.

Categorieën: Verhalen

9 reacties

Mosje · 4 maart 2011 op 13:54

Prezwalsky, ergens heb ik wel aangevoeld dat jij altijd de lul bent. Hindert niet jong, laat ze maar lullen.

Mien · 4 maart 2011 op 15:05

Ik zie je al op grote pantofels het huis uit vluchten. Leuke inkijk in het medeklinkerhuis.

Mien lief jong (in willekeurige volgorde)

LouisP · 4 maart 2011 op 16:04

Peet,
‘k vind de titel zo grappig gevonden en die eerste alinea ontzettend uitnodigend….
mooi stukje…

L.

trawant · 4 maart 2011 op 16:50

Goed werk Prwyt, zo doe je dat met die ettertjes: aanpakken!
Maar dat van dat toilet snap ik niet helemaal, deden ze het in hun broek onder dat laken?
En zo ja dan was je optreden ook paedagogisch correct!

Prlwytskovsky · 4 maart 2011 op 17:39

@Trawant: het is meer om aan te geven hoe krap bemeten de tent was, vandaar het vergelijk.

DreamOn · 5 maart 2011 op 13:41

Erg leuke column, een van je leukste, vind ik persoonlijk!
Maak er een serie van! 😉

Harrie · 5 maart 2011 op 14:25

Kinderen zijn net kleine trollen. Die luisteren ook nooit.

klapdoos · 5 maart 2011 op 17:43

Ik ben het hkelemaal met Cats eens geweest, ware het niet dat ik zelf een meisje heb opgevoed die overdwarsgebakken de puberteit inging( dochter van mijn overleden zusje) Ze is gelukkig goed terecht gekomen, maar er waren dagen dat ik haar met genoegen achter het behang wilde plakken…Leuk verhaal, graag gelezen,’
groet van lenepeen 😆 😆

Chantalle · 6 maart 2011 op 12:17

Haha…ik zag het helemaal voor me.
Je lijkt me een leuke oom, dat dan weer wel.
Leuk stukje, Prlwyts :kus:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder