Prlwyts ontkleed ….

Wat in mij voer weet ik niet maar tijdens het graven in een vergeten lade kwam ik mijn lang niet gebruikte stanleymes tegen. Spiedend welke mesjes er ook alweer inzaten vind ik een mesje met een soort papegaaiensnavel. Typisch iets voor de vakman om vloerbedekking te snijden. Nu is het hier in huize Prlwyts zo dat als er eenmaal vloerbedekking ligt, dan ligt het er ook jaaaaaaaaren. Niemand klaagt daar over. Dit omdat er gewoon niemand is die haar klaagzang over mijn manier van huishouden poëtisch krijsend bezingt. Mazzel in dit geval.

Terugdenkend aan tijden dat ik dat mes gebruikte kniel ik plechtig neder op mijn prachtige tapijt. Met een tang pulk ik een kantje los en zet het mes erin. Met één haal trek ik een snee in het kleed van wel een meter lang. Kaarsrecht!

Het afbreken van dingen is mij altijd al beter afgegaan dan het opbouwen, maar dit even terzijde.

Er zin in gekregen en repen van anderhalve meter breed bij vier meter gesneden; dat schiet namelijk lekker op. Die repen vloerbedekking rol ik op en leg ze tegen de muur aan, want anders rollen ze weer helemaal uit; weerbarstig als die rollen kunnen zijn. Zo liggen er drie rollen te wachten op wat komen gaat.

Schoenen aangetrokken, en jas aan want het is +2 graden buiten en het regent bovendien. De eerste rol probeer ik op mijn schouder te krijgen en na enig oefenen en wat gevloek lukt dat eindelijk. De greep van de buitendeur kan ik net pakken en heen en weer tuimelend krijg ik de deur open. Via het afstapje de galerij op en ik donder bijna omver door de onbalans van die weerbarstige rol.

De lift, dat duurt een eeuwigheid eer die komt. Althans: zo lijkt het. Een buurman met rollator staat in de lift en gaat geen stap opzij. Ik dram door tot achterin de lift, met die rol op me nek. Omdraaien kan ik mij niet in deze krappe ruimte. Buurman praat. Ik zeg niks. Als de lift stopt loop ik achteruit maar ik ben nog niet beneden. Dus weer terug naar binnen.

Op de begane grond zegt buurman ja: we zijn er. Wantrouwend loop ik achteruit de lift uit. Buurman begint een praatje maar zoiets is toch moeilijk converseren met een zware rol vloerbedekking op je nek. Opmerkingen als: die rol vloerbedekking kunt u gewoon in de container gooien. En: bent u eigenlijk Schiedammer van geboorte? Nee zeg ik: ik kom uit Nunspeet!!! Gdvrlmpf #$*&

Die rol donder ik in de container en dat past niet goed. Ik heb het te breed gesneden. Rollen van anderhalve meter breed hadden eigenlijk één meter tien moeten zijn. Vandaar ook dat ze niet te tillen zijn. Afijn: terug naar boven en rol-2 op me nek. Dezelfde capriolen en verwensingen uitgehaald, en gelukkig geen buren tegengekomen. Dan met rol-3 hetzelfde laken en pak. Met dien verstanden dat ik uitgerekend die zelfde buur weer tegenkom. Hij heeft zijn hondje uitgelaten en ik loop met rol-3 naar buiten.
“Zo zo nog een rol?” Vraagt buurman lachend.
“Nee”, zeg ik: “dit is dezelfde rol.” En loop meteen door.

Snel lerend als ik ben meet ik nu eerst de rest van de vloerbedekking op; voordat ik ga snijden. Repen van één meter tien teken ik af op het kleed.
De zijkamer en de helft van de woonkamer zijn inmiddels ontkleed. Op mijn bank-hang-plek ligt nog een restant kleed. Ik laat het nog even liggen en kijk er geëmotioneerd naar, en mijmer.

Aan de ene kant jammer dat het eruit moet, want het ligt er net 15 jaar. Maar dit kleed en ik, wij samen, deden al zo vaak examen. Maar daarover misschien een volgende keer.