Raad wie hij is

(In navolging van Spencer’s luizen en trawant’s frieten, arta’s buiken en vooruitlopend op Nachtzuster’s oproep)
Toe aan een nieuwe carrière, besloot hij weer zijn ouwe stiel op te pakken. De kleinkunstacademie leek alweer honderd jaar geleden. Toneelspelen kon hij als de beste. Maar dat was te gemakkelijk. Te weinig uitdaging. Dan maar film. Acteren leek hem wel leuk. En op zijn lange lijf geschreven. Een grappige rol moest het worden. Humor was zijn handelsmerk. Droge humor. Een rol in een TV-serie mocht ook. Humor op TV is een kostbaar goed.

Het werd uiteindelijk een serieuze rol. Geen probleem. Het beste haalde hij weer in zichzelf naar boven. Heel af en toe snabbelde hij nog wat bij. Bij zijn oude opdrachtgever. Er mankte toch wat noodzakelijke inkomsten. De reclamefabriek hadden hem weliswaar geen windeieren gelegd, iets extra’s kon hij toch wel gebruiken.

Hij leende voor de zekerheid zijn stem. Het publiek moest immers nog wennen aan zijn afwezigheid. De concurrentie niet. Die waren allang blij dat hij zijn favorietenrol aan de kapstok had gehangen. Geel en groen van jaloezie hadden ze gezien. Waarom konden zij niet zo’n geweldige filiaalmanager vinden? Nee, blauw waren ze. Blauw van woede. Een concurrent had het nog geprobeerd met een klein team van meiden, die afwisselend voor manager speelden. Na drie jaar was ook die houdbaarheid verdwenen. Dan maar een ploegje kerels inzetten. Werkt ook niet.

Een concurrent heeft het nu helemaal gevonden. Blind vergelijken ze A en B merken met elkaar. En dan toch, springt daar, gewenst ongewenst, die AH Erlebniss weer in beeld. Niemand kan aan de look-a-like van Duin tippen. Ik mis hem zo. Als troost heb ik onlangs een paar knuffelmarmotten gekocht. Spotgoedkoop!