Ragfijn

Zijn leugens werden geslikt als thee met honing. Bij elke leugen lepelde hij er een schepje zoetstof bij en zag hoe de dames het genietend door hun keeltjes lieten glijden. Hij was de man die je dromen waar maakte, hij was de man die ervoor zorgde dat jij je speciaal voelde, hij was de man die al je complexen als sneeuw voor de zon liet verdwijnen. En steeds kwam hij er mee weg. Elke keer opnieuw wist hij zijn zoete verzinsels kracht bij te zetten door vrouwen te strelen op de manier die ze deed sidderen en elke keer geloofden ze alles wat hij zei. Ook zij geloofde ze, al was ze vele malen sceptischer dan alle anderen. Maar dit maakte haar juist zo speciaal. Op haar was hij echt verliefd, maar zijn chronische hang naar onwaarheden deden deze relatie zo kwetsbaar maken. Maar hij wilde haar niet kwijt, nooit en te nimmer en dus spon hij een onzichtbaar web om haar heen, zodat ze te allen tijde in zijn macht zou zijn. Hij ving eendagsvliegen, om haar te voeden met datgene wat ze nodig had. Ze klampte zich aan hem vast en het web waarin ze gevangen zat werd een steeds gevaarlijker wereld, zonder mededogen.

Tot ze stukje bij beetje de draden doorhaalde, met nagels die ze had gescherpt aan zijn botte manier van doen. Ze wist dat hij haar maar wat voorschotelde en ze had niet zo’n trek meer in de hapklare brokken van bedrog. Ze wilde vrij zijn om de liefde te ontmoeten. Om het hunkeren van haar geest te stillen. Ze wilde zijn wie ze was, lang voordat ze hem ontmoette. In elke draad die hij gesponnen had overheerste de smaak van wanhoop en eigenlijk vond ze het best triest. Zijn leugens werden hem nog eens fataal, als hij zo doorging, maar zij zou er niet meer zijn om hem op te vangen als hij viel.

Ze verbrak alle banden en ging haar eigen weg. Zich niet bewust van de restanten van het web, die nog als een waas om haar heen waaierden. Ze werd weer verliefd maar het wilde maar niet lukken om zichzelf volledig te geven. Ongemerkt doemde zijn beeld steeds weer op. Ze was weggerend maar besefte dat ze zich nooit voor hem zou kunnen verbergen. Ze kwam hem overal tegen, op plaatsen waar ze hem nooit verwachten zou. En altijd liep er een andere vrouw aan zijn zij.In de blikken die ze opving, zag ze zichzelf terug.

Het deed pijn. Ze kon niet aanzien dat zij niet langer belangrijk voor hem was. Ze wilde niet weten dat hij de liefde met een ander bedreef. Ze probeerde zich te ontdoen van het laatste beetje rag, maar dit bleek hardnekkig. Ze belde hem en hij klonk blij verrast. Natuurlijk wilde hij haar zien. Uiteraard hield hij alleen van haar en waren de anderen slechts surrogaten. Tijdens het bedrijven van hun liefde begreep ze dat er geen weg meer terug was. Hij had de draden nu van puur goud gesponnen en doorhalen was niet langer mogelijk.

Zijn verdriet leek niet gespeeld. Getergd keek hij de ruimte in waar een ieder hem vol medelijden aanstaarde. Wat was ze mooi. Haar lange haar lag als een krans om haar hoofd en haar gelaat leek haast doorschijnend. De vrouw naast hem streelde zachtjes over zijn arm. Hoe had hij kunnen weten dat zijn grote liefde het leven niet langer aankon? Hoe had hij kunnen voorkomen dat ze deze keus zou maken?
De uitvaart was mooi. De muziek, de sprekers, alles was zoals zij het verdiende. Zijn liefde voor haar kende geen grenzen.

Met een serene glimlach rond haar mond spint ze de draden rond het wiel. Ze zijn sterk als staal. En al zijn ze onzichtbaar, ze hebben de kracht om datgene te bereiken waarvoor ze gemaakt zijn.
Hij is een schim van zichzelf. Hij kan niet langer omgaan met op en neer zwiepende lampen, en deuren die steeds open en dicht gaan. Het donker maakt hem tegenwoordig bang en hij zoekt zijn heil in drank en drugs. Maar niets kan de angsten verjagen. Hij voelt dat hij valt, steeds dieper en dieper. Niemand zal hem echter vangen.