Reflectie

Tegenover me aan de bar zit een vrouw alleen. Ze staart wat voor zich uit en lijkt geen oog te hebben voor wat er om haar heen gebeurt. Met een achteloos gebaar wenkt ze de barman en bestelt nog iets te drinken. Haar bewegingen en haar nonchalance komen me vaag bekend voor. Alsof ik niet echt naar een vreemde kijk maar naar iemand die ik ooit gekend heb. Ze heeft teveel gedronken en aan de manier waarop ze dit probeert te verbloemen kan ik zien dat dit geen dagelijks ritueel is. Ze intrigeert me, ik moet naar haar kijken en al begint dit gênante vormen aan te nemen, ik kan het niet laten. Ze heeft een bepaalde uitstraling waar je niet omheen kunt. Bijzonder! Ze staat op van haar plaats en verdwijnt uit mijn gezichtsveld. Jammer, ik had nog uren naar haar kunnen kijken. Haar afwezigheid geeft me de kans om eens goed na te denken over dingen die me dwarszitten en ik bestel nog een drankje om de confrontatie met mezelf aan te kunnen. Het werkt niet en al snel besluit ik dat ik de strijd niet aan wil gaan. De vrouw is in de tussentijd weer op haar plekje gaan zitten. Naast haar heeft een man plaatsgenomen. Een mooie man, die zachtjes door haar haren streelt. Even ben ik jaloers, maar als haar blik de mijne vangt zie ik het verdriet erin weerspiegelen. De liefde heeft haar in de steek gelaten en de triestheid die ze uitstraalt heeft iets melancholieks. Ik zou haar willen omhelzen en haar willen vertellen dat alles wel weer goed komt, maar ik weet als geen ander dat het niet zomaar goed komt.

Ik wend me af en probeer me te laven aan de vrolijke mensen om mij heen, maar steeds opnieuw moet ik haar kant opkijken. En steeds is er weer dat stukje herkenning alleen heb ik geen idee wat er nu precies zo herkenbaar is. Is het de trieste blik? Is het de onechte glimlach rond haar mond? Ik weet het niet en ik besluit dat het beter is dat ik me er niet mee bezighoud, het schept alleen verwarring. Na een poosje niet te hebben gekeken zie ik opeens de man, die haar zo lieftallig streelde, langs me heen lopen. Hij heeft tranen in zijn ogen en een blik van totale verbijstering. Ergens is er iets niet goed gegaan en ik heb met hem te doen. Als ik me omdraai en haar aankijk, zie ik een traan over haar wangen rollen. Het groen van haar ogen is bijna lichtgevend door het oogvocht.

Ik roep de barman en reken af. Ik moet naar huis want de drank eist zijn tol. Als ik opsta kijk ik nog even om. Ik zie haar ogen in mijn blik. In de spiegel van mijn ziel zit zij voor altijd gevangen.