Regen

Het regende hard en lang die zondag in 1953, ik stond aan het raam en keek naar buiten. Ik was zes jaar en kon net met mijn ellebogen op de vensterbank leunen met mijn handen onder m’n kin. Op deze manier overzag ik de gehele straat vanaf de ene kant waar een doorgaande weg liep tot aan de andere kant waar een parkje begon met een grote vijver. De overburen kende ik allemaal, ik wist zelfs hun achternamen. Ik kende de overburen beter dan de buren uit m’n eigen rij want daar kon ik niet bij naar binnen kijken. Als er nieuwe mensen kwamen wonen gingen mijn vriendje en ik gewoon op hun naambord kijken hoe zij heten. Wij woonden in een flat op de vierde etage en zodoende had ik ook een prachtig uitzicht over de daken. Het waren puntdaken die niet met pannen maar met teer bedekt waren. Er stonden schoorstenen op. Als het regende glommen die daken als een spiegel.

In de straat was ook alles nat en de straatstenen glommen alsof ze gepolijst waren. Het water dat vanaf de straat de goot in liep verzamelde zich daar en dat kon je dan volgen tot het in de put verdween. Ik gooide weleens een op mijn manier van papier gevouwen bootje in zo’n stroompje en keek dat dan na tot het in de put verdween.
Dat nakijken was iets dat heel lang kon duren omdat de putten ver uiteen lagen; er stonden nagenoeg geen auto’s geparkeerd zodat je dat allemaal mooi kon bekijken. Bij de put hoorde je dan een slurpend geluid en als het erg hard regende leek het wel een riviertje. Over de daken zag je dan de regen op het teer kletteren en om de schoorstenen heen dansen.

De eerste T.V. antennes werden aan die schoorstenen vast gemaakt en deze hadden het met de wind en regen niet gemakkelijk. Ik wist welke antenne bij welke huis hoorde. Dat was niet moeilijk omdat je eenvoudig de draad kon volgen van de antenne naar het huis. Hele lange spijkers met witte koppen hielden die draden vast en daar waar zo’n draad naar binnen ging was gewoon een gat in het houtwerk geboord. Een van de eerste T.V.’s in onze straat stond bij een buur recht tegenover ons en het zoontje des huizes, Corrie, was daarom ineens ons vriendje. Daar mochten we dan op woensdagmiddag komen kijken. We waren soms wel met z’n achten.

Kijk, daar komt Karel van Loon aan met zijn motor en zijn vrouw zit achterop. Gekleed in donkerrode lederen motorkleding met van die leren mutsen op en lange leren handschoenen aan. De motor werd op de stoep neergezet op de standaard, het sleuteltje zat er nog op. Het was een donker rode Jawa.

Buurman de Vries wilde met zijn Ford-Versaille wegrijden maar de auto wilde dit niet. Hij droeg een lange lodenjas en had een gleufhoed op. Hij opende de motorkap en prutste er iets onder, na dit enkele keren herhaald te hebben sloeg de motor aan en reed hij weg. Dat hij helemaal doorweekt moet zijn geweest was nergens aan te merken.

Het was druk in onze straat, er stonden vier auto’s; twee hoorden er thuis en twee waren er van visite. Als je langs alle ramen keek kon je ontdekken waar de visite was. Er zaten dan veel mensen met nog meer handen te gebaren. Er werd gelachen en bij sommige werd ook gedanst in dat kleine flatje. Bij ons niet, bij ons brandde de oliekachel. Mijn Moeder zat sokken te stoppen en mijn Vader luisterde met een sigaar tussen zijn lippen en de krant in zijn handen, naar het voetballen op de radio. De regen viel met bakken uit de hemel, de straat was glimmend nat en stil. Ik keek uit het raam en zag aan de overkant mijn vriendje voor het raam. Hij zwaaide naar mij, ik zwaaide terug.
Zondags ging je immers niet buiten spelen.