Riet was mijn kwelgeest, en nu is ze dood. En of ik dat betreur, is nog maar de vraag. Eerlijk gezegd had ik flink de pest aan Riet. Als zij mij opbelde dan schreeuwde ik door de telefoon: “mens val dood”. Maar dat was Riet nog lang niet van plan. Eigenlijk is het nauwelijks te bevatten dat Riet ooit een schattige baby, een lief meisje en een bloedmooie vrouw was. Ergens moet er iets mis zijn gegaan. Hoe? Waarom? Wanneer? Niemand die het weet. Niemand die het mocht weten. Alleen Riet wist het, maar zij hield haar mond. De hulpverleners werden knettergek van Riet en zette haar op straat. Mensen die van haar hielden, probeerde haar te helpen. Maar Riet wilde niet geholpen worden. Riet wilde helemaal niets. Een man? Liefde? Vriendschap? Alleen als het haar uitkwam! Eigenlijk wist ze zelf niet wat ze wilde. Vrij zijn, dat was misschien wel het juiste woord. En macht; dat ook.

Soms staarde Riet urenlang in de spiegel. Haar slanke lijn was allang verleden tijd. Een strakke legging, met iets langs erover, stond haar nog het mooist. Haar eens zo mooie gezicht was pafferig geworden door de drank. De vele sigaretten hadden diepe groeven op haar gezicht achtergelaten. Haar grote blauwe kijkers waren veranderd in kleine varkensoogjes die achterdochtig de wereld inloerden. Niets was meer hetzelfde. Hoewel… bijna niets. Riet had nog altijd haar lach. Een aanstekelijke rollende schaterlach. Maar er viel niet veel meer te lachen. Er was niemand die haar aan het lachen maakte. Alleen als ze mensen boos of bang kreeg, dan biggelden er tranen over haar wangen. Dat was pas lachen. Dan voelde Riet zich heerseres van de wereld.

Mensen die haar wilde helpen, waren uitstekende slachtoffers. Haar helpen; dat geloofden zij toch zeker zelf niet. Dat deden zij echt niet gratis. Daar wilden zij iets voor terug, dat wist ze zeker. Haar geld of haar lichaam. Want niemand deed iets voor niets. En als er zich weer een zogenaamde helper aandiende, zo’n profiteur, dan pakte Riet haar martelwerktuig; ‘de telefoon’. Vooral ‘s nachts bellen was grappig. Dan nam haar slachtoffer, met een angstige en slaperige stem, de telefoon op en dan zei Riet lekker niks terug. En dan belde ze om de vijf minuten op. De hele nacht door. Week in, week uit. Dat was kicken! Lachen of hijgen was nog leuker want dan werden ze pas echt boos…of bang. Schelden was het allerleukst, vooral als die zogenaamde helpers terugscholden. Of beter nog; haar smeekte om ermee op te houden. Dan voelde Riet zich oppermachtig.

Ach, die Riet. Ook ik probeerde haar te helpen. Had eerst niet eens door dat zij het was, die bij nacht en ontij opbelde. Werd bang van het gehijg, doodmoe van de slapeloze nachten en woedend over het gescheld. Toen ik doorhad dat Riet het was, probeerde ik met haar te praten. Eerst rustig, daarna met stemverheffing en op een dag schreeuwde ik: ” Ach mens val dood ” .Precies wat Riet wilde.
“Trut, zie je wel dat je me niet wilt helpen” gilde Riet triomfantelijk, verbrak de verbinding en belde opnieuw. Na drie maanden gaf ze het eindelijk op. Mijn middelste zoon had haar tuk. Hij nam de telefoon op, noemde zijn naam en Riet gilde: “Je moeder is een hoer”
“Ja, daar rijdt mijn vader auto van” grinnikte hij.
Toen was de lol eraf.

Riet vond al snel nieuwe slachtoffers. Nu waren het alleenstaande oudere dames, zonder bijdehante zoontjes. En Riet lachte en lachte. Net zolang totdat de tranen over haar wangen biggelden. Tranen van vreugde, die werden verdrongen door tranen van verdriet, omdat ze iets deed wat ze diep in haar hart niet wilde.

En nu is Riet dood. Ze was pas 55 jaar.
In haar rouwadvertentie stond: ‘Je laatste wens was, te verhuizen, naar een wereld zonder pijn en verdriet’.
‘En zonder telefoon’ dacht ik wrang.
Ik heb het je vergeven Riet.
Rust in vrede.


Li

Liever gek dan 'grijs'. (O)mama Li doet maar wat. Schrijft voor een scholengroep, een ouderenblad en voor schrijfgroep Undercover. Is na 10 jaar weggereorganiseerd bij het Alphens Nieuwsblad. Werkte 30 uur per week als bovenschoolse coördinator TSO bij SCOPE Scholengroep. Sindskort gepensioneerd.

14 reacties

pepe · 1 maart 2004 op 08:27

Oeps durf je nu nog tegen iemand ‘val dood’ te zeggen?

Weer gaaf geschreven en heerlijk om te lezen. 🙂

viking · 1 maart 2004 op 08:45

Je zou er niet om mogen lachen maar bij [quote]Riet gilde: “Je moeder is een hoer”
“Ja, daar rijdt mijn vader auto van” grinnikte hij[/quote] brak mijn gezicht in tweëen 😀

Ma3anne · 1 maart 2004 op 09:42

In-triest verhaal. Is dit echt gebeurd?

Kees Schilder · 1 maart 2004 op 09:48

Heel mooi geschreven,Li Maar net als Ma3anne is mijn vraag, is dit echt gebeurd?

Kobus · 1 maart 2004 op 09:59

Mooie bewogen column, Li. Ook al zou het niet helemaal waar zijn, dan nog is het een voorbeeld hoe mensen met elkaar omgaan. Probleem is vaak om elkaar in waarde te laten. Proberen te accepteren dat mensen zijn zoals ze zijn. Niet helpen is dan soms de beste remedie. Je kunt wel telkens het onkruid uit iemand zijn tuintje willen halen, maar mooi onkruid is ook niet lelijk.

R@@F · 1 maart 2004 op 10:51

Li, erg, erg goed!!
R@@F

Mup · 1 maart 2004 op 12:34

Erg geloofwaardig overgebracht in ieder geval. (Hoop stiekem dat het niet waar is) Mooi verteld.

Groet Mup.

Li · 1 maart 2004 op 13:10

Het is helaas maar al te waar.
Riet werd de vriendin van mijn minderbegaafde en vrijgezelle buurman. Zolang hij alleen woonde, deed hij vaak een beroep op ons. Wat we ook probeerden; simpele dingen zoals een lampje indraaien of de klok op wintertijd zetten, lukte hem zelf niet. En voor ons was het een kleine moeite. Ik leerde hem wel, met veel geduld, hoe hij zijn wasmachine moest bedienen en de stofzuigerzak moest vervangen want anders stond hij voor elk wissewasje op de stoep.

Toen leerde hij, bij een inloophuis, Riet kennen en al snel deed zij al dat soort dingen voor hem. Buurman was dolgelukkig want hij wilde graag een vriendin die hem vertroetelde en verzorgde.

Maar vanaf die tijd waren de ruzies, het gegil en gekrijs niet van de lucht. Wat doe je dan? Meteen de politie bellen? Of eerst vragen wat er aan de hand is. Wij kozen voor het laatste.

Riet deed heel aardig en vertelde dat ze haar medicijnen aan het afbouwen was en daarom in de war raakte. Ze had het daar moeilijk er mee, maar ze wilde zo graag weer de oude Riet worden. Ze had ‘behalve haar huisarts’niemand om op terug te vallen. Hulpverleners lieten haar in de steek. Niemand die zomaar even een praatje met haar wilde maken over ditjes en datjes. Ze had de stempel ‘gek’op haar rug, vertelde ze, en er was geen mens die haar een tweede (?) kans gunde.

En zoals een handjevol mensen, gunde ik haar die kans wel. Dus maakte ik af en toe een praatje met haar zonder ‘de hulpverlener’ uit te willen hangen. Die grens vervaagde want af en toe vroeg ze advies hoe ze weer te in contact kon komen met haar kinderen want die wilde niets meer met haar te maken hebben.Eenmaal in haar net verstrikt, begon ze me uit te proberen door het plegen van die gekmakende telefoontjes.

Achteraf hoorde ik dat ik niet de enige was die door haar werd lastig gevallen. Het waren altijd mensen die haar aandacht gaven.

Triest maar waar dus.:-(

Viking je hoeft je niet te schamen hoor. Ook ik moest lachen toen mijn middelste haar af wist te poeieren. Met een simpel zinnetje, doorspekt met humor, stopte zij met bellen. En dat was razend knap en heerlijk rustig.

Ook stalken kan een mens ‘gek’ maken.

Li

Mup · 1 maart 2004 op 17:52

Petje af voor het geduld dat je aan de dag hebt gelegd voor Riet. Hoe is buurman eronder?

Groet Mup.

Eftee · 1 maart 2004 op 19:25

Mijn god, wat een ellende als zo iemand iedereen lastig valt. Ik kan me voorstellen dat het een opluchting, voor velen, is dat ze nu niet meer leeft. Petje af voor je zoon!!
Geweldige column weer!

Mosje · 1 maart 2004 op 21:25

Zo’n verhaal kun je ook eigenlijk niet verzinnen, toch?
Meestal zijn de waar gebeurde dingen de mooiste bron voor columns of verhalen.
Mooi geschreven Li!

Li · 1 maart 2004 op 22:07

[quote]Hoe is buurman eronder?[/quote]

Om het drama compleet te maken;
de buurman (51) is kort daarna aan een hartstilstand overleden.
Ik hoop dat ze ‘in het hiernamaals’ wel gelukkig zijn met elkaar :dunno:

Mup · 1 maart 2004 op 22:25

Ik hoop het met je mee Li, misschien helpt dat 😕

Groet Mup.

Farfalla · 2 maart 2004 op 07:29

Soms kunnen dingen dan erg raar lopen…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder