Riet is dood

Riet was mijn kwelgeest, en nu is ze dood. En of ik dat betreur, is nog maar de vraag. Eerlijk gezegd had ik flink de pest aan Riet. Als zij mij opbelde dan schreeuwde ik door de telefoon: “mens val dood”. Maar dat was Riet nog lang niet van plan. Eigenlijk is het nauwelijks te bevatten dat Riet ooit een schattige baby, een lief meisje en een bloedmooie vrouw was. Ergens moet er iets mis zijn gegaan. Hoe? Waarom? Wanneer? Niemand die het weet. Niemand die het mocht weten. Alleen Riet wist het, maar zij hield haar mond. De hulpverleners werden knettergek van Riet en zette haar op straat. Mensen die van haar hielden, probeerde haar te helpen. Maar Riet wilde niet geholpen worden. Riet wilde helemaal niets. Een man? Liefde? Vriendschap? Alleen als het haar uitkwam! Eigenlijk wist ze zelf niet wat ze wilde. Vrij zijn, dat was misschien wel het juiste woord. En macht; dat ook.

Soms staarde Riet urenlang in de spiegel. Haar slanke lijn was allang verleden tijd. Een strakke legging, met iets langs erover, stond haar nog het mooist. Haar eens zo mooie gezicht was pafferig geworden door de drank. De vele sigaretten hadden diepe groeven op haar gezicht achtergelaten. Haar grote blauwe kijkers waren veranderd in kleine varkensoogjes die achterdochtig de wereld inloerden. Niets was meer hetzelfde. Hoewel… bijna niets. Riet had nog altijd haar lach. Een aanstekelijke rollende schaterlach. Maar er viel niet veel meer te lachen. Er was niemand die haar aan het lachen maakte. Alleen als ze mensen boos of bang kreeg, dan biggelden er tranen over haar wangen. Dat was pas lachen. Dan voelde Riet zich heerseres van de wereld.

Mensen die haar wilde helpen, waren uitstekende slachtoffers. Haar helpen; dat geloofden zij toch zeker zelf niet. Dat deden zij echt niet gratis. Daar wilden zij iets voor terug, dat wist ze zeker. Haar geld of haar lichaam. Want niemand deed iets voor niets. En als er zich weer een zogenaamde helper aandiende, zo’n profiteur, dan pakte Riet haar martelwerktuig; ‘de telefoon’. Vooral ‘s nachts bellen was grappig. Dan nam haar slachtoffer, met een angstige en slaperige stem, de telefoon op en dan zei Riet lekker niks terug. En dan belde ze om de vijf minuten op. De hele nacht door. Week in, week uit. Dat was kicken! Lachen of hijgen was nog leuker want dan werden ze pas echt boos…of bang. Schelden was het allerleukst, vooral als die zogenaamde helpers terugscholden. Of beter nog; haar smeekte om ermee op te houden. Dan voelde Riet zich oppermachtig.

Ach, die Riet. Ook ik probeerde haar te helpen. Had eerst niet eens door dat zij het was, die bij nacht en ontij opbelde. Werd bang van het gehijg, doodmoe van de slapeloze nachten en woedend over het gescheld. Toen ik doorhad dat Riet het was, probeerde ik met haar te praten. Eerst rustig, daarna met stemverheffing en op een dag schreeuwde ik: ” Ach mens val dood ” .Precies wat Riet wilde.
“Trut, zie je wel dat je me niet wilt helpen” gilde Riet triomfantelijk, verbrak de verbinding en belde opnieuw. Na drie maanden gaf ze het eindelijk op. Mijn middelste zoon had haar tuk. Hij nam de telefoon op, noemde zijn naam en Riet gilde: “Je moeder is een hoer”
“Ja, daar rijdt mijn vader auto van” grinnikte hij.
Toen was de lol eraf.

Riet vond al snel nieuwe slachtoffers. Nu waren het alleenstaande oudere dames, zonder bijdehante zoontjes. En Riet lachte en lachte. Net zolang totdat de tranen over haar wangen biggelden. Tranen van vreugde, die werden verdrongen door tranen van verdriet, omdat ze iets deed wat ze diep in haar hart niet wilde.

En nu is Riet dood. Ze was pas 55 jaar.
In haar rouwadvertentie stond: ‘Je laatste wens was, te verhuizen, naar een wereld zonder pijn en verdriet’.
‘En zonder telefoon’ dacht ik wrang.
Ik heb het je vergeven Riet.
Rust in vrede.